Σάρλοτ Γουέλς, πώς γύρισες το "Aftersun", την πιο συγκινητική ταινία της χρονιάς;

Η πρωτοεμφανιζόμενη Σάρλοτ Γουέλς, στο "Aftersun" σκηνοθετεί τον Πολ Μεσκάλ ("Normal People") και τη Φράνκι Κόριο ως πατέρα και κόρη που βλέπουν τη σχέση τους να αποκτά νέες διαστάσεις κατά τη διάρκεια των διακοπών τους. Και κάπως έτσι, η Γουέλς υπογράφει την τελευταία σπουδαία ταινία του 2022. Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες, η Γουέλς μιλά αποκλειστικά στο "α" για το ντεμπούτο της.

Είναι εντυπωσιακό πώς η ταινία καταφέρνει να επικοινωνεί προσωπικά με το θεατή. Κι αυτό δίχως να γνωρίζουμε καν αρκετά ώστε να συνδεθούμε με τους χαρακτήρες. Ένιωσα ότι αφήσατε επίτηδες κάποια "κενά" ώστε να συμπληρωθούν από όσους δουν την ταινία.
Ομολογώ πως αυτή ήταν μια δύσκολη σκηνοθετική επιλογή, αλλά επιδίωξα μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διακριτικότητα όσον αφορά τα χαρακτηριστικά, τα άγχη και τις επιθυμίες των ηρώων. Δε με ελκύει τόσο η ιδέα της ανάπτυξης των χαρακτήρων μέσω διαλόγων. Με απασχολεί περισσότερο να δημιουργώ συναισθήματα και εν προκειμένω έχω παρατηρήσει κάτι πολύ ενδιαφέρον: Μπορεί οι θεατές να ακολουθούν διαφορετικό συναισθηματικό μονοπάτι βλέποντας την ταινία, αλλά όλοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτό συμβαίνει χάρη στον κενό χώρο που αντιληφθήκατε και εσείς, ο οποίος υπάρχει για να γεμίσει από τα βιώματα καθενός. Βέβαια, οφείλω να πω πως επαρκή στοιχεία για τους χαρακτήρες υπάρχουν. Ίσως απλώς βρίσκονται στις λεπτομέρειες της αφήγησης, γι’ αυτό και παραμένουν στο φόντο καθώς εκτυλίσσεται η πλοκή.

Έτσι κι αλλιώς, η γλώσσα της ταινίας είναι εντελώς κινηματογραφική. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το πώς δουλέψατε και σε σχέση με το μοντάζ. Ειδικά οι χρονικές μεταβάσεις, για παράδειγμα, είναι δεξιοτεχνικές.
Τα περισσότερα στοιχεία της ταινίας προϋπήρχαν στο σενάριο, ωστόσο ήμουν ανοιχτή σε ιδέες που είτε πρότεινε επιτόπου ο Γκρέγκορι Όκι [σ.σ.: διεύθυνση φωτογραφίας] είτε εφάρμοζε η Μπλερ ΜακΚλέντον στο μοντάζ. Η διαδικασία προέκυψε οργανικά διότι οι τρεις μας γνωριζόμαστε χρόνια και επίσης είχαμε τις ίδιες βλέψεις για την ταινία. Μοχθήσαμε ειλικρινά γι’ αυτήν. Πάντως, ένα από τα αγαπημένα μου cut βρίσκεται στη σεκάνς που η Σόφι κοιμάται στο κρεβάτι και ο πατέρας της καπνίζει στο μπαλκόνι. Εκεί η μετάβαση από τον εσωτερικό στον εξωτερικό χώρο γίνεται ηχητικά, μέσω της αναπνοής. Είναι ένα εύρημα που προέκυψε στο μοντάζ μόνο και μόνο επειδή είχαμε ένα μεγάλης διάρκειας πλάνο, το οποίο μάλιστα σκεφτόμουν να μη χρησιμοποιήσω καν.

Ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία για την ταινία, αλλά βρήκα συγκινητικό το κλείσιμο του ματιού που κάνετε στην ποιήτρια και σκηνοθέτρια Μάργκαρετ Τέιτ. Μιλάω για τη στιγμή όπου δίπλα από την τηλεόραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου υπάρχει μία από τις συλλογές της δημιουργού. Πώς προέκυψε αυτό αλήθεια;
Ήταν μια μικρή κίνηση αναγνώρισης προς εκείνη, καθώς πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει πολλά στο σκωτσέζικο σινεμά. Γνώρισα τη δουλειά της Τέιτ αφού είχα γράψει το "Aftersun", αλλά διαπίστωσα με έκπληξη πως υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ μας, ειδικά σε σχέση με την ταινία της "Blue Black Permanent" [σ.σ.: ένα αριστουργηματικό ποιητικό φιλμ πάνω στην απώλεια]. Όταν την είδα, σοκαρίστηκα με το πόσο βαθιά συνδεόταν με όσα επιδίωκα να πω, παρά το γεγονός ότι υιοθετούμε διαφορετικά στιλ. Τώρα που σκέφτομαι ξανά τη σκηνή στην οποία αναφέρετε μάλλον, θα απέφευγα να κάνω κάτι τόσο προφανές γιατί μου φαίνεται αναχρονιστικό σήμερα. Όμως ήθελα να υπάρχει αυτός ο διακριτικός φόρος τιμής προς εκείνη.

Είμαι βέβαιος πως γνωρίζετε τον έντονο αντίκτυπο που αφήνει το "Aftersun" σε όσους το βλέπουν. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο πόσο έντονα συγκινητικό μπορεί να γίνει. Σας φέρνει άραγε σε δύσκολη θέση να γνωρίζετε πως κάτι που φτιάξατε έχει τέτοια επίδραση στο κοινό;
Όταν με πλησιάζουν θεατές και μου λένε πόσο τους διέλυσε συναισθηματικά η ταινία, η πρώτη αντίδρασή μου είναι να τους παρηγορήσω και να ζητήσω συγνώμη. (γέλια) Την ίδια στιγμή, όμως, τους είμαι ευγνώμων. Γιατί αυτές οι αντιδράσεις αποδεικνύουν ότι συνδέθηκαν με το φιλμ. Δεν περίμενα ποτέ το "Aftersun" να αγγίξει τόσο πολύ και σε τέτοια ένταση, αλλά με χαροποιεί που το καταφέραμε. Το πιο περίεργο είναι πως συχνά συνάδελφοί σας με ρωτούν γιατί το παθαίνει αυτό το κοινό και, πραγματικά, δεν έχω καμία επαρκή απάντηση να δώσω. Σίγουρα, πάντως, δεν παραπονιέμαι για τίποτα.

Οι εικόνες του θέρετρου στο οποίο ταξιδεύουν οι πρωταγωνιστές μού είναι εξαιρετικά οικείες, μιας και κατοικώ στην Ελλάδα, δίπλα στην Τουρκία όπου γυρίστηκαν. Φαντάζομαι η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής έγινε εξαιτίας της δημοφιλίας της στους Αγγλοσάξονες τουρίστες;
Σε πρώτο επίπεδο ναι, γι’ αυτόν το λόγο επέλεξα την Τουρκία. Κατ’ επέκταση, μου άρεσε η ιδέα άνθρωποι από τη Βρετανία, οι οποίοι συγχρωτίζονται μονάχα με τον δικό τους πολιτισμό, να βρεθούν σε έναν τόπο ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή και να νιώσουν, ενδεχομένως, αμήχανα. Έπειτα, έχοντας ταξιδέψει και η ίδια ως παιδί εκεί, ήθελα να επιστρέψω σε μέρη που είχα να επισκεφθώ από μικρή.

Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους δύο σπουδαίους πρωταγωνιστές σας. Από τη μία, τι ήταν εκείνο που σας έπεισε ότι η Φράνκι Κόριο ήταν η κατάλληλη για το ρόλο της Σόφι; Και, από την άλλη, πώς καταφέρατε να έχετε στο καστ τον Πολ Μεσκάλ, ο οποίος εικάζω ότι αυτήν τη στιγμή είναι ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς στον κόσμο;
Για να βρεθεί η Φράνκι χρειάστηκε να περάσουν έξι μήνες και η ίδια να μας στέλνει διαρκώς υλικό της. Εκείνο που έπεισε τελικά ήταν το πόσο εύκολα και αβίαστα μπαινόβγαινε σε διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις. Όσο απαιτητική κι αν ήταν μια σκηνή, η Φράνκι διαθέτει τη σπάνια ικανότητα να είναι ταυτόχρονα πειστική και αποστασιοποιημένη από αυτό που κάνει. Όσο για τον Πολ, το όνομά του προέκυψε ως επιλογή ένα χρόνο μετά το "Normal People". Συνειδητοποιήσαμε τότε πως τον πετύχαμε σε μια φάση που είχε ολοκληρώσει τα γυρίσματα όλων των πρότζεκτ στα οποία συμμετείχε, έτσι παρουσιάστηκε η μοναδική ευκαιρία να τον έχουμε στην παραγωγή. Δεν χρειάστηκε κόπος για να τον πείσω να συμμετάσχει, ο Πολ αποδείχθηκε τρομερός συνεργάτης και συντονίστηκε κατευθείαν με το πνεύμα της ταινίας μας.