Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα που δεν έχετε δει

Το σινεμά του τρόμου περνά μια ιδιαίτερα ανθηρή περίοδο την τελευταία δεκαετία, τόσο με ταινίες που εμπλουτίζουν υφολογικά και θεματικά το είδος ("Τρέξε!", "Η Διαδοχή", "The Witch"), όσο και με παραγωγές που βρίσκουν θερμή ανταπόκριση στα ταμεία – χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα το "Χαμογέλα". Όσο, όμως, φιλμ σαν τα παραπάνω κερδίζουν δικαίως τη μερίδα της προσοχής, κυκλοφορούν horror movies που αναπόφευκτα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Για αυτό λοιπόν, συγκεντρώσαμε παρακάτω τις 10 καλύτερες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα που δεν έχετε δει και σίγουρα θα σας στοιχειώσουν.

"Μάρτυρες" ("Martyrs", Πασκάλ Λοζιέ, 2008)

Η αιματηρή και λυσσαλέα εκδίκηση μιας κοπέλας απέναντι σε εκείνους που τη βασάνισαν με φρικτό τρόπο ως παιδί αποτελεί την κορωνίδα του κύματος ακραίων γαλλικών ταινιών τρόμου της τελευταίας δεκαετίας και, ταυτόχρονα, το πιο καθηλωτικό, σοκαριστικό και φιλοσοφικά αμφιλεγόμενο δείγμα του είδους που βγήκε ποτέ από τη χώρα. Ιδεολογικά αιχμηρό και αφάνταστα ενοχλητικό, το φιλμ του Λοζιέ είναι καταδικασμένο να προκαλέσει συζητήσεις όσο και ναυτία στα στομάχια των ευαίσθητων θεατών.

"Amer" (Ελέν Κατέ & Μπρούνο Φορτσάνι, 2009)

Στιλιστικά εξεζητημένο και οπτικά εκθαμβωτικό, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο των Κατέ και Φορτσάνι από το Βέλγιο είναι ένας φόρος τιμής στο ιταλικό ρεύμα του giallo και τους μεγάλους μαέστρους του, Μάριο Μπάβα, Ντάριο Αρτζέντο και Λούτσιο Φούλτσι. Παραπλανητικά αφαιρετικό σε βαθμό σχεδόν avant garde, το φιλμ αποτελεί το εικονοκλαστικό απόσταγμα των αισθητικών και σεναριακών εμμονών αυτών των στιλάτων, σέξι και βίαιων ιταλικών θρίλερ του ’60 και του ’70.

"Goodnight Mommy" ("Ich seh, Ich seh", Σέβεριν Φιάλα & Βερόνικα Φραντς, 2014)

Η μητέρα δυο δίδυμων αγοριών επιστρέφει σπίτι μετά από χειρουργική επέμβαση στο πρόσωπο. Τυλιγμένη με επιδέσμους, επιβάλλει νέους κανόνες συμπεριφοράς. Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος; Ή κάποια άλλη έχει πάρει τη θέση της μητέρας του Λούκας και του Ελίας; Ένα παιχνίδι επικίνδυνων υποψιών ξεκινάει και ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ της σχολής Χάνεκε (βραβείο φωτογραφίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας) πάνω στις έννοιες της ταυτότητας, των οικογενειακών δεσμών και της ενοχής εξελίσσεται σταδιακά σε μια κλινικής ψυχρότητας ταινία τρόμου με σοκαριστικό φινάλε.

"The House of the Devil" (Τάι Γουέστ, 2009)

Κατά τη διάρκεια μιας ολικής έκλειψης σελήνης, μια μαθήτρια πιάνει δουλειά ως μπεϊμπισίτερ για λογαριασμό ενός αλλόκοτου ζευγαριού, για να βρεθεί σταδιακά μπροστά σε ένα τρομακτικό μυστικό. Αν η υπόθεση σάς ακούγεται ιδιαίτερα οικεία, είναι γιατί ο Γουέστ παίρνει τα κλισέ αναρίθμητων ταινιών του είδους και τα ενορχηστρώνει σε μια πανέξυπνη και εξαιρετικά αποτελεσματική άσκηση σασπένς, με ακαταμάχητα ρετρό αίσθηση, όπου όλα –από τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι τους τίτλους και το προωθητικό υλικό της ίδιας της ταινίας– αναδίδουν πειστικότατα την ατμόσφαιρα των αμερικανικών ’80s.

"I Saw the Devil" ("Ang-ma-reul Bo-at-da", Κιμ Τζι-γουν, 2010)

Με ένδοξα ματωμένη προϊστορία ("Γλυκόπικρη Ζωή", "Η Ιστορία Δυο Αδελφών"), ένας από τους πρωτεργάτες του νέου κορεατικού σινεμά απογειώνει τώρα την κινηματογραφική βία με μια (πολλαπλά) επώδυνη ιστορία εκδίκησης. Ένας αστυνομικός και ένας κατά συρροή δολοφόνος αναμετρώνται ξανά και ξανά χωρίς "κανόνες εμπλοκής", καθώς ο Κιμ Τζι-γουν περιγράφει με χορογραφική ωμότητα έναν κόσμο όπου τα πάθη καταργούν κάθε ηθικό κώδικα, οδηγώντας αργά και βασανιστικά τον καθένα μας μπροστά στον καθρέφτη. Εκεί που παραμονεύει ο ίδιος ο διάβολος.

"Kill List" (Μπεν Γουίτλι, 2011)

Ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες σκηνοθέτες από τη Μεγάλη Βρετανία της τελευταίας 20ετίας, ο Γουίτλι παραμένει ανεξερεύνητος τουλάχιστον στην Ελλάδα, αφού καμία ταινία του δεν έχει πάρει διανομή στη χώρα μας. Κι είναι κρίμα για μια σειρά από λόγους, καθώς όπως και στο "Kill List", ο Γουίτλι εκτός του ότι προσφέρει γερές δόσεις πρωτοτυπίας, ανακατεύει ευφάνταστα τα κινηματογραφικά είδη. Όπως εδώ, που ένα το καθαρόαιμο θρίλερ με πρωταγωνιστή έναν πληρωμένο εκτελεστή συναντά το αιμοβόρο horror, στρώνοντας το έδαφος για ένα φινάλε έκπληξη.

"Pulse" ("Kairo", Κιγιόσι Κουροσάβα, 2001)

Μυστηριώδεις εξαφανίσεις και αυτοκτονίες μοιάζουν να συνδέονται με τη χρήση του διαδικτύου και τις δυσοίωνες μορφές που εμφανίζονται στοιχειώνοντας τους χρήστες του. Λίγο προτού το ιαπωνικό ρεύμα του J-Horror παραδοθεί αμαχητί σε μια σωρεία κατάφορων κλισέ και μια παρέλαση σπασμωδικών μακρυμάλλικων φαντασμάτων, ο Κιγιόσι Κουροσάουα παρέδωσε την πιο ανατριχιαστική ταινία του υποείδους αυτού μετά το διάσημο "Ringu", ένα βαθιά μελαγχολικό και υπαρξιακό φιλμ τρόμου για την αποξένωση στα χρόνια της τεχνολογικής έκρηξης και των εικονικών σχέσεων.

"She Dies Tomorrow" (Έιμι Σέιμετζ, 2020)

Η Έιμι Σέιμετζ μπορεί να είναι γνωστότερη ως ηθοποιός ("Alien: Covenant", "Upstream Color"), ωστόσο με τις δύο μεγάλου μήκους που έχει σκηνοθετήσει έχει αποδείξει πως διαθέτει μια εμφανώς ξεχωριστή ματιά. Στο "She Dies Tomorrow" η δράση περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα η οποία είναι πεπεισμένη πως πρόκειται να πεθάνει σε 24 ώρες. Σύντομα, μάλιστα, διαπιστώνει πως ο φόβος της είναι μολυσματικός, όταν άνθρωποι γύρω της αρχίζουν να μοιράζονται την ίδια πνιγηρή αγωνία. Η Σέιμετζ κινηματογραφεί τον υπαρξιακό τρόμο σαν φριχτό παραισθησιογόνο τριπ, απογειώνοντας το άγχος – τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας.

"Saint Maud" (Ρόουζ Γκλας, 2019)

Ένα από τα πιο καλοσκηνοθετημένα φιλμ των τελευταίων ετών, το "Saint Maud" κερδίζει επίσης μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα ντεμπούτα που έχουμε δει πρόσφατα. Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι μια εξαιρετική πιστή χριστιανή νοσοκόμα, κάποιοι θα αναγνωρίσουν στο ρόλο την Γκαλάντριελ του "Rings of Power" Μόρφιντ Κλαρκ, η οποία αναλαμβάνει την περίθαλψη μιας κλινήρους χορεύτριας. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια ζεστή οικειότητα, όλα αλλάζουν όμως όταν η νοσοκόμα μάθει πως η ασθενής της είναι άθεη. Τότε, νομίζοντας πως ο Θεός της έχει δώσει αποστολή, θα κάνει τα πάντα για να προσηλυτίσει τη χορεύτρια. Η Γκλας ανακατεύει τις πνευματιστικές ανησυχίες με το άλγος ενός ανεπούλωτου τραύματος σε ένα καθηλωτικά σκηνοθετημένο φιλμ, το οποίο όταν τελειώσει σηκώνει πολλές, μα πολλές, κουβέντες.

The Wailing ("Gokseong", Να Χονγκ-τζιν , 2016)

Μετά από δυο αγωνιώδεις περιπέτειες καταδίωξης ("Ο Κυνηγός", "The Yellow Sea"), ο Να Χονγκ-τζιν αιφνιδιάζει παραμένοντας πιστός στο αστυνομικό θρίλερ. Μόνο που η έρευνα για τα αίτια μια σειράς φόνων και μιας μυστηριώδους ασθένειας που πιθανόν να κρύβεται πίσω τους οδηγεί σε απρόσμενα μονοπάτια, σε κάθε στροφή των οποίων καραδοκεί και μια μεγάλη έκπληξη. Η μεγαλύτερη όλων τους έχει να κάνει με τη δεξιοτεχνική ισορροπία που πετυχαίνει ο Χονγκ-τζιν ανάμεσα στη φρενήρη αφήγηση, τις διαδοχικές ανατροπές, τη μείξη των κινηματογραφικών ειδών και την υπαρξιακή απόγνωση η οποία κατακλύζει κάθε πυρακτωμένο πλάνο του.