Ο κινηματογραφικός κόσμος του Ντέιβιντ Μπόουι

Η κυκλοφορία του πυρετώδους ντοκιμαντέρ "Moonage Daydream", με θέμα την περσόνα του σπουδαίου Ντέιβιντ Μπόουι, προσφέρει την ιδανική αφορμή να επισκεφθούμε ξανά μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους του Thin White Duke.

Σήμερα μοιάζει συνηθισμένο να βλέπουμε ποπ σταρ όπως η Λέιντι Γκάγκα ή πιο πρόσφατα ο Χάρι Στάιλς σε κινηματογραφικούς ρόλους, ωστόσο πενήντα χρόνια πριν η μετάβαση από τη σκηνή στο πλατό δεν ήταν αυτονόητη ή εύκολη. Στο Χόλιγουντ υπήρχαν, φυσικά, οι περιπτώσεις των Φρανκ Σινάτρα και Έλβις Πρίσλεϊ, οι οποίοι στα 50s και 60s είχαν σταθερή παρουσία στις κινηματογραφικές παραγωγές, ωστόσο το παράδειγμά τους δεν ακολουθήθηκε από πολλούς ομοτέχνους τους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ήταν ο Rolling Stone Μικ Τζάγκερ εκείνος που πήρε τη σκυτάλη και τόλμησε να δοκιμαστεί στο σινεμά, πρωταγωνιστώντας στο "Performance" (1968) του Νίκολας Ρεγκ. Πρόκειται, καθόλου συμπτωματικά, για τον ίδιο σκηνοθέτη ο οποίος λίγα χρόνια μετά θα πείσει ακόμη ένα ροκ εν ρολ ίνδαλμα να εμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη για χάρη του: τον Ντέιβιντ Μπόουι.

Ένας οικείος εξωγήινος

Στ’ αλήθεια, η κίνηση του Ρεγκ να επιλέξει τον Άγγλο καλλιτέχνη στο ρόλο του εξωγήινου στον αριστουργηματικό "Άνθρωπο που Έπεσε στη Γη" (1976) ήταν μάλλον αυτονόητη, παρά το γεγονός ότι αυτή θα ήταν η πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του. Ο 28χρονος τότε Μπόουι βρισκόταν σε φάση παρατεταμένης ακμής, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά αψεγάδιαστων δίσκων, ενώ παράλληλα είχε αποδείξει πως κατέχει πηγαία την ικανότητα να υποδύεται διαφορετικούς ρόλους. Η θεατρικότητα και η εναλλαγή ταυτοτήτων, εξάλλου, αποτελούν βασικό στοιχείο στο έργο του Μπόουι, ο οποίος στα 70s έγινε θρύλος υποδυόμενος εναλλάξ την περσόνα του Ziggy Stardust και του Thin White Duke. Έτσι, ο ίδιος "έμοιαζε" με έναν εξωγήινο ανάμεσα στους ανθρώπους, μια αύρα που ήρθε κι έδεσε με το χαρακτήρα στην ταινία του Ρεγκ. Η εξαιρετική αρχή στη φιλμογραφία του Μπόουι, βέβαια, δεν είχε την αντίστοιχη συνέχεια. Το αμέσως επόμενο πρότζεκτ του ήταν το λουσάτο αλλά άνοστο "Ζιγκολό" (1978) του Ντέιβιντ Χέμινγκς, ενδεικτικό της άνισης υποκριτικής καριέρας του εμβληματικού μουσικού στο μέλλον.

Και στρατιώτης, και βαμπίρ

Ύστερα από λίγα χρόνια κινηματογραφικής αποχής και στον απόηχο της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του σινγκλ "Let’s Dance", το 1983, ο Μπόουι κατάφερε δύο από τις διασημότερες ερμηνείες του. Αρχικά, στο αγαπημένο γοτθικό cult classic "Αίμα και Πάθος" (Τόνι Σκοτ), με την αξέχαστη εισαγωγή υπό τους ήχους των Bauhaus, υποδήθηκε έναν βρικόλακα που οδηγεί μια επιστήμονα (Σούζαν Σαράντον) στην αγκαλιά της συζύγου του (Κατρίν Ντενέβ). Έπειτα, ο μεγάλος Ναγκίσα Όσιμα τον τοποθέτησε απέναντι στο συνθέτη Ρουίτσι Σακαμότο στο πολεμικό δράμα "Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς". Ο Μπόουι ενσάρκωσε εκεί ένα στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος δίνει αγώνα επιβίωσης σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ ταυτόχρονα συγκρούεται με το διοικητή του. Ακολούθησε ο ρόλος του βασιλιά των γκόμπλιν στο cult φιλμ φαντασίας "Λαβύρινθος" (Τζιμ Χένσον, 1986), παραγνωρισμένος στην εποχή του, και ο άψογος Πόντιος Πιλάτος στον πολυσυζητημένο "Τελευταίο Πειρασμό" (1988) του Μάρτιν Σκορσέζε.

Οι κινηματογραφικές εμφανίσεις του πολυτάλαντου σταρ στα 80s, μαζί με τη συνεργασία του με τον Ρεγκ, αποτελούν με διαφορά και τις καλύτερές του ως ηθοποιού. Η δεκαετία που ακολούθησε δεν άφησε πολλά περιθώρια συγκινήσεων, με ελάχιστες συζητήσιμες εξαιρέσεις, όπως η άνιση βιογραφία "Μπασκιά" (Τζούλιαν Σνάμπελ, 1996), όπου μάλιστα ενσαρκώνει τον Άντι Γουόρχολ, ή την crime κωμωδία "The Linguini Incident" (Ρίτσαρντ Σέπαρντ, 1991).

Μικροί αλλά θαυματουργοί

Εκτός από πρωταγωνιστικούς, ο Μπόουι εμφανίστηκε πολλές φορές στην καριέρα του σε μικρούς ή cameo ρόλους, οι οποίοι αποδείχθηκαν εμβληματικοί. Στο "Κριστιάνε Φ." του Ούλριχ Έντελ (1981), για παράδειγμα, όπου συμμετέχει ως ο εαυτός του, το κομμάτι "Heroes" σημαδεύει την τραγική ιστορία της νεαρής ηρωίδας, δίνοντας μια μοναδική απόδειξη της διαχρονικής επιρροής του. Ακολούθως, στο πολύχρωμο μιούζικαλ του Τζούλιεν Τεμπλ "Οι Αρχάριοι" (1985), εκτός του ότι συνέθεσε το κομμάτι του τίτλου που έγινε χιτ ("Absolute Beginners"), ο Μπόουι πρωταγωνιστεί σε μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, υποδυόμενος έναν "δημοσιοσχετίστα" που τραγουδά πάνω σε μια υπερμεγέθη γραφομηχανή! Πιο πρόσφατα, αξέχαστο ήταν το "μοδάτο" cameo στο σπαρταριστό "Zoolander: Ο Άρχοντας της Πασαρέλας" (Μπεν Στίλερ, 2001), αλλά και η ταιριαστή ερμηνεία του ως Νίκολα Τέσλα στο "Prestige" (Κρίστοφερ Νόλαν, 2006).

Ξεχωριστό κεφαλαίο στη φιλμογραφία του μουσικού καταλαμβάνει η σχέση του με τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς. Οι συνονόματοι συνυπήρξαν σε μια από τις πιο παράδοξες σκηνές της ταινίας "Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς" (1992), το πρίκουελ της ριζοσπαστικής ομώνυμης σειράς του Λιντς. Ο Μπόουι εμφανίζεται ως πράκτορας Φίλιπ Τζέφρις του FBI, έχοντας μόλις απελευθερωθεί από το Μπλακ Λοντζ και εκστομίζοντας, μεταξύ άλλων, μια ατάκα που κανείς δεν κατάλαβε τότε, αφού απέκτησε νόημα… 25 χρόνια μετά. Όταν, δηλαδή, έκανε πρεμιέρα η τρίτη σεζόν της σειράς, στην οποία ο χαρακτήρας του Μπόουι "εμφανίζεται" μετενσαρκωμένος σε… βραστήρα που αχνίζει. Προηγουμένως, ο Λιντς είχε χρησιμοποιήσει μαεστρικά το κομμάτι του Μπόουι "I’m Deranged" από το δίσκο "Outsider" στην εισαγωγή και στο φινάλε της πυρετώδους "Χαμένης Λεωφόρου" (1997).