Η Αντονέτα Άλαματ Κουσιγιάνοβιτς και το αντιπατριαρχικό "Τελευταίο Καλοκαίρι"

Με φόντο ένα ειδυλλιακό νησί, ένας τοξικός και βίαιος πατέρας, μια μητέρα εγκλωβισμένη στη σχέση της και μια κόρη που αναζητά απελπισμένα ανάσα ελευθερίας μπλέκονται στο ηλιοκαμένο ντεμπούτο της Κροάτισσας Αντονέτα Άλαματ Κουσιγιάνοβιτς, η οποία απαντά στις ερωτήσεις του "α" για το βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα στην Κρουαζέτ "Τελευταίο Καλοκαίρι".

Μόλις στην πρώτη ταινία σας λαμβάνετε σημαντικές διακρίσεις, όπως η Χρυσή Κάμερα, αλλά και πολύπλευρη προσοχή ως σκηνοθέτρια. Πόσα άλλαξε η βράβευσή σας στις Κάννες;
Αναμφισβήτητα η Χρυσή Κάμερα είναι ένα σπουδαίο βραβείο να κερδίζει κανείς στο ντεμπούτο του, γιατί η αλήθεια είναι πως έτσι η ταινία σου αποσπά πάρα πολλή προσοχή, την οποία δεν θα είχε διαφορετικά. Επιπλέον, αυτή η έκθεση επεκτείνεται στο σκηνοθέτη και σε όσα θίγει η ταινία. Κάτι πολύ ουσιαστικό για εμένα, διότι ήθελα να μιλήσω για την ανθεκτικότητα και την ελπίδα ν’ αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για όσους έφηβους έρχονται αντιμέτωποι με την ενηλικίωση. Ήθελα να το υπενθυμίσω σε όλους αυτό.

Η πρωταγωνίστρια Γκρατσίγια Φιλίποβιτς δίνει μια διαπεραστική ερμηνεία. Πόση ελευθερία είχε στα γυρίσματα να παίξει με βάση το ένστικτό της;
Δεν πιστεύω πως ο χαρακτήρας της Γκρατσίγια, η Γιούλια, είναι επικίνδυνος. Νιώθω ότι αυτή είναι η εντύπωση που έχουν οι άντρες γύρω της ή ακόμα και οι άντρες που παρακολουθούν την ταινία. Διότι ίσως τους φοβίζει το κουράγιο και η αυτοπεποίθηση που έχει. Πολύ συχνά ο δυναμισμός μιας κόρης παρεξηγείται ως αδυναμία του πατέρα, κι αυτό είναι που συμβαίνει στην ταινία. Όσον αφορά, τώρα, την ελευθερία των ηθοποιών, ομολογώ πως αφιερώνω πολλή ενέργεια στις πρόβες. Θέλω όλοι να γνωρίζουν ακριβώς τις κινήσεις τους. Καταφεύγω στον αυτοσχεδιασμό στις περιπτώσεις που τα υπόλοιπα σχέδια δεν έχουν δουλέψει.

Το "Τελευταίο Καλοκαίρι" είναι μια ταινία γύρω από την ενδυνάμωση αλλά και την ανατροπή. Άραγε έχει έστω ξεκινήσει να σχηματοποιείται μια πραγματικότητα όπου οι γυναίκες δεν χρειάζεται να πληγωθούν για να χειραφετηθούν;
Η Γιούλια χρωστά τις όποιες νίκες της στο ότι αντιστέκεται στον πατέρα της. Και δεν μιλώ μονάχα για τη σωματική αλλά και για την προσωπική ελευθερία της. Το δικαίωμα να νιώθεις έλξη και να ωριμάζεις έξω από το ασφυκτικά περιοριστικό πλαίσιο που σου επιβάλλεται. Όταν οι υπάρχουν αυτού του είδους οι περιορισμοί, τότε η ψυχή κινδυνεύει. Οι γυναίκες σήμερα συνεχίζουν να είναι καταπιεσμένες και υποβαθμισμένες από αυτά ακριβώς τα φαινόμενα.

Σκηνοθετικά ελίσσεστε μεταξύ διαφορετικών υφών. Είχατε υπόψη διαφορετικά κινηματογραφικά είδη όταν δημιουργούσατε την ταινία;
Δεν στάθηκα τόσο στα είδη όσο στο να μπολιάσω την ταινία με στοιχεία που λάμβανα από τη φύση, ανθρώπους γύρω μου ή κάποιους που απλώς τους παρατηρούσα. Συνήθως σκιτσάρω και σημειώνω διαλόγους που ακούω. Θα έλεγα, όμως, πως η φύση είτε με την έννοια του περιβάλλοντος είτε ως προσωπική παρόρμηση είναι πάντα η πηγή της έμπνευσής μου.

Τελευταία πληθαίνουν οι σκηνοθέτριες που "κατακτούν" μεγάλα φεστιβάλ, όπως η Ζουλιά Ντικουρνό στις Κάννες και πρόσφατα η Κλάρα Σιμόν στην Μπερλινάλε. Πιστεύετε ότι, επιτέλους, οι γυναίκες δημιουργοί λαμβάνουν την προσοχή που τους αξίζει;
Πιστεύω πως οι ταινίες μιλούν από μόνες τους. Αυτά δεν ήταν βραβεία που απονεμήθηκαν σε σκηνοθέτριες επειδή ήταν γυναίκες, δεν δόθηκαν για λόγους ισότητας. Είναι μνείες που μοιράστηκαν σε σπουδαίες ταινίες σπουδαίων δημιουργών, ανεξαρτήτως του φύλου τους. Εκείνο που αρχίζει να αλλάζει είναι ότι πλέον οι γυναίκες έχουν την ισχύ να χρηματοδοτούν τις ταινίες τους ή ταινίες άλλων γυναικών, έτσι αυξάνεται και στα φεστιβάλ ο αριθμός των παραγωγών που γίνονται σε γυναίκες.