Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος μιλά για τη νέο-γουέστερν "Αγέλη Προβάτων"

Μια ομάδα αντρών αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από τους τοκογλύφους της με φόντο την ελληνική επαρχία και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Δημήτρης Κανελλόπουλος μιλά στο "α" για την πολυβραβευμένη "Αγέλη Προβάτων" του που κυκλοφορεί στις αίθουσες.

Η ταινία φτάνει στους κινηματογράφους έπειτα από μια φεστιβαλική πορεία που συνοδεύτηκε από βραβεία, τόσο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (σ.σ.: βραβείο κοινού) όσο και στις Ίριδες (σ.σ.: β' ανδρικός ρόλος, Άρης Σερβετάλης). Πώς αισθάνεσαι που όλα αυτά συμβαίνουν μόλις στην πρώτη ολοκληρωμένη σκηνοθετική δουλειά σου;
Αναπόφευκτα, νιώθω πάρα πολύ ωραία. Κάθε διάκριση είναι σημαντική για μια ταινία. Είναι ο ελάχιστος τρόπος να ανταμειφθεί και να αναγνωριστεί ο κόπος και η ενέργεια που αφιερώθηκαν ώστε να πραγματοποιηθεί. Γιατί όλοι γνωρίζουν καλά πόσο απαιτητική δουλειά είναι να γυρίζεις μια ταινία μεγάλου μήκους.

Έχεις στο ενεργητικό σου αρκετές μικρού μήκους, ενώ δραστηριοποιείσαι κυρίως με την ηχοληψία. Πόσο έχει διαμορφώσει την κινηματογραφική αντίληψή σου η ενασχόληση με τον ήχο;
Οφείλω να μοιραστώ πως ανέκαθεν είχα ως στόχο τη δημιουργία μιας ταινίας. Η ηχοληψία ήταν κάτι που προέκυψε στη διαδρομή από ανάγκη. Όσο και εάν με έχει βοηθήσει καλλιτεχνικά, δεν ήταν το μόνο πράγμα που με καθόρισε. Για παράδειγμα, έχω σπουδάσει διεύθυνση φωτογραφίας. Έπειτα, διαβάζω πολλή λογοτεχνία και ασχολούμαι με τη ζωγραφική. Πρόκειται για ενασχολήσεις που παίζουν πιο έντονο ρόλο στη ζωή μου, άρα με επηρεάζουν βαθύτερα στο πώς αντιλαμβάνομαι το σινεμά.

Ίσως σε αυτά οφείλεται και το στυλιζάρισμα της "Αγέλης Προβάτων". Η ταινία ανακατεύει στοιχεία νουάρ και γουέστερν, την ώρα που ακολουθεί πιστά μια συγκεκριμένη χρωματική παλέτα. Ένα συνολικά συνεκτικό ύφος που, φαντάζομαι, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί ως τέτοιο όσο καιρό χρειάστηκε να περιμένεις για να εκκινήσει η παραγωγή.
Το διάστημα της αναμονής προσπαθούσα να μη σκέφτομαι πολύ πώς θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα, προτίμησα να αφοσιωθώ σε θέματα της αφήγησης. Όταν τα πράγματα πήραν μπρος, τότε άρχισα να οραματίζομαι πώς θα μπορούσε να απεικονιστεί το σενάριο. Αυτή είναι και η περίοδος που συνήθως παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις για μια ταινία. Από εκεί και πέρα, όποιες αναφορές εντοπίζονται σε αυτήν, είτε είναι από άλλα φιλμ είτε από τη λογοτεχνία, προκύπτουν υποσυνείδητα. Δεν αποφασίζω, ας πούμε, πως θέλω να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο είδος.

Συνειδητά ή όχι, πάντως, είναι δεδομένο πως η "Αγέλη Προβάτων" παρουσιάζει με μια φρέσκια ματιά τη ζωή στην επαρχία, όπως αντίστοιχα έχουν πρόσφατα επιχειρήσει και άλλες ελληνικές ταινίες – όπως το "Digger" του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Είναι ένα καθαρά συγκυριακό φαινόμενο;
Κατά τη γνώμη μου το στοιχείο της επαρχίας είναι δευτερεύον σε αυτό το ερώτημα. Πρώτο έρχεται το βλέμμα του σκηνοθέτη, του πώς παρατηρεί όσα τον ενδιαφέρουν. Το λέω αυτό διότι πάντα βλέπαμε ελληνικές ταινίες που διαδραματίζονταν στην επαρχία. Ίσως τώρα οι ταινίες μας καταφέρνουν να καταγράψουν κάτι επίκαιρο που συμβαίνει εκεί με το ύφος που του ταιριάζει. Επιπλέον, κάτι που νιώθω πως κάνουμε κι εγώ κι ο Τζώρτζης, είναι ότι προσπαθούμε να απεμπλακούμε από κλισέ που συνοδεύουν τις "επαρχιακές" αφηγήσεις.

Σημαντικό κομμάτι της αισθητικής της ταινίας οφείλεται στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών οι οποίοι παίζουν συγχρονισμένα μεταξύ τους, κανείς δε ξεφεύγει σε ένταση ή τέμπο. Πώς διατήρησες αυτή τη συνοχή;
Πρώτα από όλα έχτισα μια σχέση με τον κάθε ηθοποιό. Περνούσαμε κάποιο χρόνο μαζί, χωρίς απαραίτητα να συζητάμε το ρόλο τους ή την ταινία. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων αισθανόμουν μια ενέργεια η οποία με βοηθούσε να την κατευθύνω προς το χαρακτήρα που ταίριαζε καλύτερα. Ήταν δύσκολο και ήθελε χρόνο, αλλά πιστεύω πως στο τέλος πετύχαμε αυτά που θέλαμε.

Στην ταινία θίγονται ανοιχτά οι αδυναμίες των ομαδικών προσπαθειών όταν στη μέση μπαίνει η ιδιοτέλεια. Μοιάζει σα να είναι ανέφικτο να μπορούμε να εμπιστευτούμε τον άλλο. Σε μέσες άκρες, αυτό αφορά η "Αγέλη Προβάτων";
Ξέρω πως ακούγεται απαισιόδοξο, αλλά αυτό ακριβώς πραγματεύεται. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται η ανθρώπινη φύση δυστυχώς, μπαίνει στη μέση το ένστικτο της επιβίωσης.