Η Έμα Τόμσον μιλά στο "α" για τον πιο αποκαλυπτικό ρόλο της καριέρας της

Στο πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου συναντήσαμε την οσκαρική Έμα Τόμσον με αφορμή την πρεμιέρα της νέας ταινίας της, "Καλή Τύχη Λίο Γκράντε" (Σόφι Χάιντ) όπου υποδύεται μία γυναίκα που προσπαθεί να εξοικειωθεί με τη σεξουαλικότητά της συναντώντας μυστικά ένα σεξεργάτη.

Έχετε παίξει δεκάδες διαφορετικούς ρόλους στην καριέρα σας, ο συγκεκριμένος όμως είναι αν μη τι άλλο ξεχωριστός. Πώς νιώσατε όταν διαβάσατε το σενάριο;
Αισθάνθηκα μια τρομερή ένταση! Το σενάριο ήρθε στα χέρια μου από τη δημιουργό του, την Κέιτι Μπραντ, η οποία είναι φίλη εδώ και πολλά χρόνια. Μου το έδωσε λέγοντάς μου πως το έγραψε έχοντας εμένα υπόψη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι θα σήμαινε πολλά για εκείνη να του έριχνα μια ματιά. Μόλις το ολοκλήρωσα αντέδρασα ενστικτωδώς, με ενθουσιασμό και είπα στην Κέιτι πως η ιστορία της ήταν πανέμορφη. Λάτρεψα τους χαρακτήρες, τις θεματικές που έθιγε, δεν είχα διαβάσει ξανά κάτι αντίστοιχο, ήθελα αμέσως να γίνω κομμάτι αυτής της ταινίας. Στη συνέχεια η Κέιτι με έφερε σε επαφή με τη Σόφι, όλες μαζί βρήκαμε τον Ντάριλ (σ.σ.: ΜακΚόρμακ, συμπρωταγωνιστή) και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Θα τολμήσω να φανταστώ πως ένας ακόμα λόγος να αποδεχθείτε το ρόλο ήταν και οι προκλήσεις που το συνοδεύουν. Διότι είστε αρκετά εκτεθειμένη στην ταινία και δεν εννοώ αποκλειστικά σωματικά, αλλά και συναισθηματικά.
Έχει δικό της ενδιαφέρον η λέξη "έκθεση", γιατί εκ των πραγμάτων σε αυτήν τη δουλειά πάντα το σώμα μου βρίσκεται σε κοινή θέα. Φυσικά δεν είμαι εγώ, η Έμα, εκτεθειμένη αλλά ο χαρακτήρας που υποδύομαι εκείνη την ώρα. Εν προκειμένω, πάντως, στην ουσία υπάρχει μονάχα μία σκηνή έκθεσης, με τη στενή έννοια του όρου, η οποία νιώθω πως αιτιολογείται αφηγηματικά πλήρως. Όταν φτάνει αυτή η στιγμή, χάρη στα πολύπειρα και ασφαλή χέρια της Σόφι, όσα απεικονίζονται έχουν χειροπιαστή ουσία και συναίσθημα. Ως προς αυτό βοήθησε, επίσης, το γεγονός πως με τη σκηνοθέτρια είχαμε συζητήσει εκτενώς όλες τις πτυχές της ταινίας, ώστε να εξασφαλίσουμε την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα που επιδιώκαμε στο τελικό αποτέλεσμα.

Έπειτα, άποψή μου είναι πως ο χαρακτήρας μου είναι περισσότερο ευάλωτος και γυμνός στις αμήχανες στιγμές του. Για παράδειγμα, όταν δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει ερωτικά το σύντροφό της. Ή όταν συνειδητοποιεί πόσο αγχωμένη αισθάνεται με τη σεξουαλικότητά της. Περνά από χίλια διαφορετικά κύματα, για να καταφέρει στο φινάλε να αντικρίζει το γυμνό σώμα της δίχως να το επικρίνει και νιώθοντας άνετα. Αυτό, εν τέλει, είναι που μου αρέσει σε αυτήν την ταινία, το έντονο ταξίδι που πραγματοποιεί αυτή η γυναίκα προς την αποδοχή του εαυτού της.

Παράλληλα, καταρρίπτονται ορισμένοι μύθοι γύρω από την οικειότητα και τη μαγεία που συνοδεύει μια κρυφή ερωτική περιπέτεια.
Έχουμε βλακωδώς γαλουχηθεί σε μία συγκεκριμένη μορφή ρομαντισμού, την οποία κυνηγάμε μανιωδώς και χωρίς νόημα. Μιλάω για την ιδεαλιστική ματιά που θέλει το ρομάντζο να βρίσκεται στις άκρες των δαχτύλων μας, αλλά εμείς δεν κάνουμε αρκετά ώστε να το επιτύχουμε. Προσπερνάμε, όμως, πως πολύ συχνά το σεξ με έναν άλλο μπορεί να είναι παράξενο, άβολο και κάθε άλλο παρά ρομαντικό. Βρίσκω ανειλικρινές το ότι δε γίνεται καμία συζήτηση γύρω από αυτό στη δημόσια σφαίρα. Ακόμα περισσότερο εάν λάβουμε υπόψη πόση ντροπή νιώθουν πολλοί για κάποια φετίχ που μπορεί να τους ηδονίζουν, την ώρα που η βιομηχανία του σεξ βρίσκεται στο απόγειο της δημοτικότητάς της. Η ταινία μας φέρνει αντιμέτωπους με όσα μας φέρνουν σε δύσκολη θέση γύρω από το σεξ, ώστε να πάψουμε να νιώθουμε άσχημα για αυτά. Επιπλέον, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ στο σενάριο ήταν πως το ζευγάρι δε συνάπτει μία στερεοτυπική σχέση. Μοιάζει να ξεπερνούν τα ταμπού του σεξ και της οικειότητας όπως τα γνωρίζουμε, σα να φέρνουν αβίαστα όσα νιώθουν στα μέτρα τους.

Σίγουρα οι ανοιχτές συζητήσεις και ταινίες όπως η συγκεκριμένη βοηθούν στο να απενοχοποιηθούν ορισμένες εσωτερικευμένες ανασφάλειες, ωστόσο δεν απαιτείται επίσης σταθερή, διαχρονική δουλειά του καθένα με τον εαυτό του;
…και πάρα, πάρα, πάρα πολλή ψυχοθεραπεία! (γέλια) Το λέω χαριτολογώντας, όμως πιστεύω ακράδαντα στο πόσο καλό κάνει το να μιλάς σε ένα ψυχολόγο. Έτσι μαθαίνεις βαθιά τον εαυτό σου και υπό ένα πρίσμα που δεν είχες ποτέ υπόψη.

Σε σχέση με το ύφος της, η ταινία μου θύμισε έντονα "φιλμ συζήτησης", δηλαδή δράματα που έχουν ως βάση τους διαλόγους σε κλειστούς χώρους, όπως έκανε ο Ρομέρ μεταξύ άλλων. Το είχατε συζητήσει καθόλου αυτό με τη Σόφι;
Θαυμάσια ερώτηση! Ομολογώ πως όχι ιδιαίτερα, αλλά βλέποντας για πρώτη φορά χθες βράδυ την ταινία στη μεγάλη οθόνη, εντυπωσιάστηκα από κάτι που δεν ήταν αντιληπτό στα γυρίσματα. Η Σόφι κατάφερε να καδράρει τα πρόσωπα και τα σώματά μας σα να ήταν τοπία, έμεινα άναυδη. Τα μεγεθύνει τόσο που καταφέρνει να τους προσδώσει μέχρι και συννεφιά! (γέλια)