Υπάρχει μια κάστα αντρών ηθοποιών οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται στο κατώφλι των 60 ή και να τα πατούν για τα καλά, αλλά αρνούνται να συμβιβαστούν με ρόλους… συνταξιούχων. Αμέσως-αμέσως στο μυαλό έρχεται ο 69χρονος Λίαμ Νίσον, για παράδειγμα, ο οποίος την τελευταία 15ετία πρωταγωνιστεί σχεδόν αποκλειστικά σε καταιγιστικές περιπέτειες – με πιο πρόσφατη τη "Μνήμη του Δολοφόνου" (Μάρτιν Κάμπελ) . Μια άλλη ενδεικτική περίπτωση είναι εκείνη του 79χρονου Χάρισον Φορντ, ο οποίος αυτήν την περίοδο προετοιμάζεται ξανά για την εξόρμησή του ως Ιντιάνα Τζόουνς. Σε αυτό το κλαμπ μπορεί να θεωρείται ήδη μέλος ο Τομ Κρουζ, τον οποίο βρίσκουμε στα 59 να πιλοτάρει μαχητικά αεροσκάφη στο "Top Gun: Maverick", χωρίς να ξεχνάμε πως σύντομα στα σινεμά θα δούμε δύο ακόμα "Επικίνδυνες Αποστολές". Ο Αμερικανός ηθοποιός, ωστόσο, αποτελεί στα αλήθεια μια κατηγορία μόνος του.
Κανένα όριο
Σε μια εποχή που η έννοια της κινηματογραφικής διασημότητας έχει διαχυθεί και οι συσχετισμοί ανάμεσα σε έναν ηθοποιό και το στιλ του σινεμά που επιλέγει έχουν περιοριστεί εξαιτίας της αβέβαιης αγοράς και του "νόμου" των αλγορίθμων, ο Κρουζ συνεχίζει να προσελκύει εκατομμύρια θεατών μόνο και μόνο εξαιτίας του ονόματός του. Χαρακτηριστικά, η έκτη ταινία στη σειρά των "Επικίνδυνων Αποστολών", "Η Πτώση" (2018), άγγιξε τα 800 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office. Τα τελευταία 15 χρόνια δε, ο Κρουζ έχει στο όνομά του μονάχα μία χειροπιαστή αποτυχία ("Η Μούμια", 2017), στατιστικό αξιοζήλευτο για έναν ερμηνευτή με σταθερή παρουσία στο εμπορικό σινεμά εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Ένα νούμερο που γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό, εάν ληφθεί υπόψη πως κάποτε ο Κρουζ ακουγόταν περισσότερο για τα μικρά σκάνδαλα στα οποία μπλεκόταν (σαϊεντολογία, διαζύγιο με την Κέιτ Χολμς) παρά για τις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε.
Ένας βασικός λόγος για τη διάρκεια του Αμερικανού στο κινηματογραφικό προσκήνιο είναι πως καταφέρνει μέχρι σήμερα να μετατρέπει τις ταινίες του σε πολιτισμικά γεγονότα. Μπορεί κανένας να μη θυμάται τι ακριβώς συμβαίνει στις "Επικίνδυνες Αποστολές" (ο Ίθαν Χαντ δεν είναι και… Τζέιμς Μποντ), αλλά όλοι θέλουν να δουν τον Κρουζ να κάνει παρκούρ σε ταράτσες ενώ οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Αντίστοιχα, παρόλο που ελάχιστοι μπορούν να ανακαλέσουν την πλοκή του πρώτου "Top Gun" (έχουν περάσει και 36 ολόκληρα χρόνια), οι πάντες ανυπομονούν να δουν τον Κρουζ να πετάει ένα F-18 αποφεύγοντας με επικίνδυνους ελιγμούς εχθρικούς πυραύλους.
Ο Κρουζ έχει καταφέρει να φτιάξει ένα ανθεκτικό κινηματογραφικό brand, διότι παραδίδει ακριβώς αυτό που υπόσχεται. Στην περίπτωση του "Maverick", μεταξύ άλλων, επέμεινε μέχρι τέλους να μην υπάρξει καμία χρήση ειδικών εφέ στην ταινία, παρά μόνο στη διόρθωση λεπτομερειών. Για το λόγο αυτό όλο το cast ήταν υποχρεωμένο να μάθει να πιλοτάρει έτσι ώστε να γυριστούν όλες οι σκηνές με πραγματικά αεροπλάνα: από τις απλές βόλτες μέχρι τις αερομαχίες. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη συντριπτική πλειοψηφία των μοντέρνων μπλοκμπάστερ, είτε αυτά είναι υπερηρωικά είτε περιπέτειες καταστροφής με τον Ντουέιν Τζόνσον, μια ταινία του Κρουζ ξέρεις ότι προσφέρει "αληθινές" εικόνες και άρα μια ξεχωριστά έντονη κινηματογραφική εμπειρία.
Ο άνθρωπος του λαού
Παράλληλα, ο Αμερικανός έχει εξελιχθεί σε αναπάντεχο ένθερμο υπερασπιστή της σκοτεινής αίθουσας. Εκτός του ότι με κάθε τόνο και τρόπο έχει υπογραμμίσει πως τα φιλμ του θα κυκλοφορούν μόνο στο σινεμά, υπόσχεση που προς το παρόν τηρεί μην έχοντας ποτέ συνάψει συμφωνία με streamers (ακόμα και τηλεόραση), κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν έπαψε να διατηρεί επαφή με τους διανομείς καθησυχάζοντάς τους πως οι ταινίες θα κάνουν πρεμιέρα στις αίθουσες. Υπάρχει έπειτα και το viral περιστατικό του χειμώνα του 2020, όταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της έβδομης "Επικίνδυνης Αποστολής" ο Κρουζ επιτέθηκε λεκτικά σε μερίδα του συνεργείου που δεν τηρούσε τα αυστηρά υγειονομικά μέτρα κατά του κορονοϊού, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τη συνέχιση της παραγωγής. Βασικό επιχείρημά του ήταν πως κάθε ταινία δίνει ψωμί σε χιλιάδες οικογένειες και άρα δεν μπορεί κανένας να μην επιδεικνύει υπευθυνότητα. Εκείνη τη στιγμή ο ηθοποιός μάλλον αγνόησε την επισφάλεια που βιώνουν έτσι κι αλλιώς εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον κινηματογράφο, αλλά το μείζον είναι πως ο ίδιος νιώθει στις πλάτες του το βάρος μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Δεν είναι τυχαίο πως στο εν εξελίξει φεστιβάλ των Κανών με αφορμή την πρεμιέρα του "Maverick" συνοδεία -τι άλλο;- μαχητικών αεροπλάνων, ο Κρουζ έγινε ο νεότερος στον οποίο απονέμεται Χρυσός Φοίνικας για την προσφορά του στον κινηματογράφο.
Εκτός, όμως, από τον ρεαλισμό των σκηνών δράσης και τον σινεφιλικό οπαδισμό του, ο Αμερικανός ξέρει καλά πώς να διατηρεί και να ανακυκλώνει τη σπινθηροβόλο ακτινοβολία του. Ο άξιος σκηνοθέτης Τζόζεφ Κοζίνσκι στο "Maverick", όταν δε χορογοραφεί καθηλωτικές εναέριες μάχες αεροσκαφών, κινηματογραφεί πλάνα του Κρουζ όπου το μόνο που ουσιαστικά έχει να κάνει είναι να αντιδρά καγχάζοντας ή μειδιώντας σε όσα συμβαίνουν. Το απίστευτο είναι πως ο ηθοποιός δε χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο για να λειτουργήσουν αυτές οι σκηνές, εκμεταλλευόμενος φυσικά την εγγενή υπερβολή τους.
Το νέο "Top Gun" είναι ένα άξιο σίκουελ και μια απολαυστική περιπέτεια γιατί επανέφερε έναν αισθησιασμό που έχει ξεχαστεί στο σύγχρονο μέινστριμ σινεμά. Κακά τα ψέματα, δεν είναι η υπόθεση αυτή που έκανε εμβληματική την πρωτότυπη ταινία, αλλά η γοητεία των όμορφων προσώπων και των ημίγυμνων καλογυμνασμένων σωμάτων, σε συνδυασμένο με τον ηλεκτρισμένο (ομο)ερωτισμό μεταξύ των ηρώων. Συστατικά που επιστρέφουν με απροσδόκητη φρεσκάδα στο "Maverick", διασκεδάζοντας τις ερωτικές φαντασιώσεις μας, άρρητες ή όχι. Έτσι η νέα ταινία πετυχαίνει, ακόμα, γιατί μας εξοικειώνει σχεδόν από την αρχή με την αβίαστη, αφελή και ανάλαφρη σεξουαλική ένταση, τικάροντας όλα τα αγαπημένα κλισέ του χολιγουντιανού σινεμά. Δίχως να ζητά από εμάς τίποτα άλλο, παρά να φορέσουμε τη ζώνη και να απολαύσουμε τη διαδρομή.
