Ζιλιέτ Μπινός: "Χρειάζεται θάρρος για να είσαι ηθοποιός"

Η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός Ζιλιέτ Μπινός μιλά στο "α" για το ρόλο της στην ταινία "Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους" (Εμανουέλ Καρέρ) όπου υποδύεται μια συγγραφέα η οποία προσποιείται την καθαρίστρια για να γράψει ένα βιωματικό μυθιστόρημα.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε σε αυτόν το ρόλο;
Ομολογώ πως δε συνάντησα καμία. Αντιθέτως, είχα στο νου μου να φροντίζω εγώ κι οι συνεργάτες μου να βρισκόμαστε πάντα στο υψηλότερο επίπεδο. Θα σας αφηγηθώ μία έντονη ανάμνηση από τα γυρίσματα. Βρισκόμασταν σε ένα πλοίο, αργά το βράδυ με πολύ κρύο, το οποίο λόγω των δυνατών ανέμων κουνιόταν πολύ. Εκείνη την ώρα έπρεπε μαζί με τη συμπρωταγωνίστρια Ιλέν Λαμπέρ να γυρίσουμε μία από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας. Όμως, λόγω των συνθηκών η Ιλέν ήταν εμφανές πως δυσκολευόταν τρομερά. Είχε εξαντληθεί σε τέτοιο βαθμό που φοβήθηκα ότι θα παραιτηθεί. Την πλησίασα για να την παρηγορήσω και να τη βοηθήσω ώστε να βρει το σθένος να ολοκληρώσουμε τη σκηνή και ευτυχώς τα καταφέραμε. Πέρα από το συγκεκριμένο περιστατικό, όλοι στο συνεργείο ήταν αποφασισμένοι να βάλουν τον καλύτερο εαυτό τους στην ταινία. Πάντως, σε προσωπικό επίπεδο, τότε περνούσα μια μεγάλη ταλαιπωρία. Ο πατέρας μου ήταν βαριά άρρωστος, έτσι χρειαζόταν να πηγαινοέρχομαι στο Παρίσι για τον φροντίζω. Παράλληλα, αρρώστησα κι εγώ! Έβηχα τόσο που δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ. Η καθαυτό εμπειρία των γυρισμάτων, παρόλα αυτά, ήταν άριστη.

Εκτός από την υποκριτική, έχει υπάρξει περίοδος στη ζωή σας που κάνατε μια επίπονη δουλειά;
Η ηθοποιία μπορεί να γίνει αρκετά επώδυνη, πιστέψτε με! Για παράδειγμα, όταν είναι αδύνατο να συνεννοηθείς με ένα σκηνοθέτη ή το συμπρωταγωνιστή σου. Αυτό, πραγματικά, είναι ό,τι χειρότερο. Γιατί εσύ εκείνη τη στιγμή ανοίγεις τη ψυχή σου ώστε να ερμηνεύσεις κι ο άλλος σου φέρεται σκατά. Ε, δε γίνεται έτσι. Από την άλλη, το να είσαι ηθοποιός σημαίνει πως πρέπει μονίμως να επιτρέπεις να στύβονται τα συναισθήματά σου πλήρως, την ώρα που βρίσκεσαι σε συνθήκες αφόρητου κρύου ή αβάσταχτης ζέστης. Χρειάζεται θάρρος για να είσαι ηθοποιός.

Σας έδωσε κατευθύνσεις η Φλοράνς Ομπενάνς (σ.σ.: συγγραφέας του βιβλίου που βασίζεται η ταινία) σχετικά με το πώς να ερμηνεύσετε το ρόλο;
Όχι με ιδιαίτερη επιμονή. Οι μόνες συναντήσεις που κάναμε ήταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, μαζί με το σκηνοθέτη Εμανουέλ Καρέρ, έτσι ώστε να σκιαγραφήσουμε την ηθική πυξίδα του χαρακτήρα μου. Κατά τα άλλα, η Φλοράνς βρισκόταν αποστασιοποιήμενη από τη δημιουργική διαδικασία, μας εμπιστεύθηκε τυφλά. Εν τέλει, ενσάρκωσα το ρόλο δανειζόμενη κομμάτια του εαυτό μου, της Φλοράνς και των νέων αισθημάτων που ένιωσα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Προσπάθησα να βρεθώ στη θέση ενός ανθρώπου από μια λαϊκή κοινωνική τάξη, ενός υποκειμένου που νιώθει αόρατος αλλά πρέπει με κάποιον τρόπο να επιβιώσει. Υπό αυτήν την έννοια, θεωρώ πως η ταινία είναι πολύ σημαντική. Βιώνουμε μια πολύπλευρη κοινωνική κρίση που βαθαίνει τις ταξικές διαφορές και η οποία θα χειροτερεύσει με την κλιματική αλλαγή. Για το λόγο αυτό, οφείλουμε να αποκτήσουμε ξανά επαφή με το συνάνθρωπό μας, με εκείνον που υπό άλλες συνθήκες προσπερνάμε στο δρόμο. Ο κινηματογράφος έχει την ικανότητα να προσφέρει κατευθύνσεις ώστε να επιτευχθεί μια τέτοια αφύπνιση.

Το ζήτημα της ορατότητας είναι κεντρικό στην ταινία, αλλά πόσο ηθικό είναι για έναν καλλιτέχνη να προσποιείται πως ανήκει σε μια μη προνομιούχα κοινωνική ομάδα για να φτιάξει ένα έργο;
Θα συμφωνήσω, αρχικά, πως πρόκειται για ένα βαθιά ηθικό ζήτημα. Ωστόσο θεωρώ πως εν προκειμένω θίγεται πρωτίστως το πόσο αδιάφοροι είμαστε απέναντι στο διπλανό μας. Κατ’ επέκταση, οι ηθοποιοί πολύ συχνά στην πραγματική ζωή τους παριστάνουν κάποιον άλλο, έτσι ώστε να βελτιώσουν την ερμηνεία τους. Το έχω κάνει κι εγώ αυτό στο παρελθόν. Μια τέτοια διαδικασία σε βοηθάει να παρατηρείς ουσιαστικά, να αποκτάς νέες προσλαμβάνουσες οι οποίες ενεργοποιούνται μπροστά από την κάμερα. Έτσι, παρόλο που δε βιώνεις κάτι πραγματικό εκείνη τη στιγμή, μπορείς να εκφέρεις ένα αληθινό συναίσθημα. Και αυτό δεν αμφισβητείται.

Αλήθεια, τι είναι εκείνο που σας ελκύει σήμερα στο σινεμά;
Θα σας πω, απολαμβάνω όσο τίποτα τον κινηματογράφο, αλλά δεν τον καταναλώνω εμμονικά. Όταν δε δουλεύω, προτιμώ να αφιερώνω την ενέργειά μου στο να εκτιμώ τη ζωή και την ησυχία μου. Δε θέλω, δηλαδή, να αποσπά κάτι άλλο την προσοχή μου σε αυτές τις φάσεις, είτε αυτό είναι μια ταινία είτε μια σειρά είτε ένα βιβλίο. Δεν υπονοώ πως δεν έχω επαφή με αυτά, αλλά ότι είμαι εξαιρετικά επιλεκτική στο τι θα αφιερωθώ. Ομολογώ, επίσης, πως η εμπειρία της καραντίνας με επηρέασε βαθιά σχετικά με τις προτεραιότητες που βάζω και τι είδους συνεργασιών επιλέγω να κάνω. Ας πούμε, προτιμώ να συμμετάσχω σε μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού ενός πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού που παίρνει καλλιτεχνικά ρίσκα, παρά σε μια ασφαλή συμβατική παραγωγή. Επιπλέον, τελευταία ανακαλύπτω τον κόσμο της τηλεόρασης, συμμετέχω πολύ πιο συχνά σε σειρές από ότι παλαιότερα. Σήμερα, αν θες να επιζήσεις στη βιομηχανία, είναι αναγκαίο. Έπειτα, όταν μια σειρά είναι πραγματικά καλή, βρίσκεται ποιοτικά πολύ κοντά σε μια ταινία.