Στην ιστορία του κινηματογράφου οι μητέρες έχουν αποδειχθεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης σε όλα τα είδη, από τα θρίλερ και τις ταινίες τρόμου ("Ψυχώ", "Το Μωρό της Ρόζμαρι") μέχρι τα sci-fi ("Alien"), τα arthouse δράματα ("Μια Γυναίκα Εξομολογείται") και τις περιπέτειες ("Ο Εξολοθρευτής"). Στη λίστα που ακολουθεί, όμως, θυμόμαστε εκείνες τις κινηματογραφικές μαμάδες οι οποίες απεικονίζονται όχι μόνο με τρυφερότητα, αλλά και με έναν τρόπο που ξεπερνά το στενό συμβατικό πλαίσιο της μητρότητας. Γυναίκες πρωταγωνίστριες σε φιλμ υποτιμημένα ή μη, οι οποίες εμπνέουν και μας θυμίζουν γιατί αγαπάμε τόσο τις μαμάδες μας, με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας (12/5)..
"Waitress" (Άντριεν Σέλεϊ, 2007)
Ένα αμερικάνικο indie γλυκό όσο και οι πίτες που φτιάχνει η πρωταγωνίστριά του. Ο λόγος για τη σερβιτόρα και μαγείρισσα Τζένα (Κέρι Ράσελ). Η ηρωίδα είναι διάσημη για τις λαχταριστές συνταγές και τα ευφάνταστα ονόματα που δίνει στα πιάτα της, όπως την πίτα "μισώ τον άντρα μου". Τα υλικά και οι ιδέες προκύπτουν από όσα συμβαίνουν στη ζωή της, όπου πιθανώς θα μαντέψατε πως βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα δυστυχισμένο γάμο με έναν νταή σύζυγο (Τζέρεμι Σίστο). Το αδιέξοδό της θα γίνει μάλιστα εντονότερο, όταν κατά λάθος μείνει έγκυος και λίγο αργότερα ερωτευτεί τον γυναικολόγο της (Νέιθαν Φίλιον). Χαμηλοί τόνοι, παιχνιδιάρικο χιούμορ και αβίαστη τρυφερότητα που δίνει ζεστές αποχρώσεις στην ταινία περικλείουν μια αρχετυπική ιστορία γυναικείας χειραφέτησης, αφηγημένη ωστόσο σα μια κομεντί με τόση θαλπωρή που θα πιάσετε τον εαυτό σας να συγκινείται από το πουθενά. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Μητέρα" (Μπονγκ Τζουν-χο, 2009)
Προτού ο Μπονγκ Τζουν-χο γράψει ιστορία κερδίζοντας 4 βραβεία Όσκαρ με τα αριστουργηματικά "Παράσιτα" (2019), είχε ήδη κάνει αίθηση με το ιδιόμορφο κινηματογραφικό στιλ του. Μία από τις ταινίες που εντυπωσίασαν ήταν και η συγκλονιστική "Μητέρα". Η υπόθεση ξεκινά από τη δικαστική περιπέτεια του Μπιν Γον, ενός ελαφρόμυαλου άντρα ο οποίος βρίσκεται βασικός κατηγορούμενος του βίαιου βιασμού και της δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας. Τότε όμως αναλαμβάνει δράση η υπερπροστατευτική μητέρα του η οποία είναι αποφασισμένη να διαλευκάνει την υπόθεση, καθώς δεν έχει καμία αμφιβολία για την αθωότητα του γιου της. Το ρόλο κρατά η εμβληματική στη Νότιο Κορέα ηθοποιός Κιμ Χίε-για, η οποία είναι διάσημη για τους μητρικούς χαρακτήρες που έχει ερμηνεύσει, με τους οποίους έχει ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό ώστε στην ταινία του Τζουν-χο δεν έχει καν όνομα. Κατά κάποιον τρόπο είναι μια καθολική μητέρα, όμως κυρίως είναι η μάνα του χαρακτήρα του Γον, για τον οποίο είναι ικανή να κάνει τα πάντα. Όταν η ηρωίδα ανακαλύπτει την αλήθεια της υπόθεσης, αντιδρά με έναν τρόπο που κόβει την ανάσα.
Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Παράλληλες Μητέρες" (Πέδρο Αλμοδόβαρ, 2021)
Η μητρότητα βρίσκεται στον πυρήνα της φιλμογραφίας του σπουδαίου Πέδρο Αλμοδόβαρ (όπως έχουμε αναλύσει εδώ) και η οποία επανέρχεται συχνά στις ταινίες του, όπως τα εμβληματικά "Όλα για τη Μητέρα μου" (1999) και "Γύρνα Πίσω" (2006), όσο και πιο πρόσφατα στο "Πόνος και Δόξα" (2019). Ο Ισπανός, ωστόσο, έχει καταφέρει μία από τις πληρέστερες απεικονίσεις της μητρότητας στην τελευταία ταινία του, όπου για έβδομη φορά συνεργάζεται με την Πενέλοπε Κρουζ. Η ηθοποιός ενσαρκώνει μια φωτογράφο που μένει έγκυος ύστερα από μια σύντομη σχέση με έναν ανθρωπολόγο (Ισραέλ Ελεχάλδε) και μοιράζεται το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου με μια κατά πολύ μικρότερή της γυναίκα (Μιλένα Σμιτ). Η τελευταία βρίσκεται εκεί εξαιτίας ενός ατυχήματος, γι’ αυτό και δεν επιθυμεί την εγκυμοσύνη, παρότι ο τοκετός είναι θέμα χρόνου, ενώ για το χαρακτήρα της Κρουζ που πλησιάζει τα σαράντα, η άφιξη της κόρης της ισοδυναμεί με απόλυτη ευτυχία. Κάπως έτσι, όλες οι σκέψεις του Αλμοδόβαρ γύρω από τη μητρότητα σμίγουν: ο φόβος που συχνά συνοδεύει το μητρικό ένστικτο, οι προτεραιότητες που αλλάζουν με ένα μωρό στο σπίτι, η δουλειά και τα προσωπικά απωθημένα που συχνά κατατρύχουν όσες γυναίκες υποχρεώνονται να αφοσιωθούν στην ανατροφή των παιδιών τους. Όλα αυτά τα διλήμματα αντικατοπτρίζονται στη συμπεριφορά των τριών ηρωίδων, οι οποίες συνδέονται αρχικά μέσω της κοινής εμπειρίας τους (της γέννας), προτού μια συνταρακτική αποκάλυψη τις φέρει υποχρεωτικά κοντά.
Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.
"Έριν Μπρόκοβιτς" (Στίβεν Σόντερμπεργκ, 2000)
Μητέρα "υπερηρωίδα", η αληθινή περίπτωση της Έριν Μπρόκοβιτς έγινε για πάντα κινηματογραφικός μύθος όταν ο Αμερικανός Στίβεν Σόντερμπεργκ μετέφερε την ιστορία της στη μεγάλη οθόνη. Άνεργη, χωρίς σπουδαίες, δύο φορές διαζευγμένη και μεγαλώνοντας μόνη τρία παιδιά, η Μπρόκοβιτς αποφάσισε να κάνει το αδιανόητο όταν προσλήφθηκε ως υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο. Όταν ανακαλύπτει τυχαία μια υπόθεση μολυσμένου ύδατος δίνεται με πάθος σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι δεν έχει τα τυπικά νομικά προσόντα. Κοινώς, τα έβαλε με το σύστημα. Το απίστευτο; Τα κατάφερε! Στην κινηματογραφική εκδοχή της την Μπρόκοβιτς υποδύθηκε η Τζούλια Ρόμπερτς, αποσπώντας μάλιστα Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου.
"Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles" (Σαντάλ Άκερμαν, 1975)
Η σινεφίλ επιλογή της λίστας αποτελεί ένα αδιαπραγμάτευτο must-see ασχέτως της θεματικής εν προκειμένω. Το αριστούργημα της Σαντάλ Άκερμαν, "ένα γράμμα αγάπης" προς τη μήτερα της όπως έχει πει η δημιουργός, είναι φτιαγμένο με απλά υλικά αλλά ριζοσπαστική σκηνοθετική σκέψη. Η εμβληματική Ντελφίν Σεϊρίνγκ ("Πέρσι στο Μάριενμπαντ"), κρατά το ρόλο μιας μητέρας που μεγαλώνει μόνη το γιο της και τηρεί μία αυστηρή ρουτίνα: καθημερινά φροντίζει το παιδί της, καθαρίζει, μαγειρεύει και τα απογεύματα κάνει σεξ με τους άντρες πελάτες της ώστε να συντηρεί το σπίτι της. Στην ταινία παρακολουθούμε τη ζωή της πρωταγωνίστριας στο πέρας τριών ημερών, με την τελευταία να επιφυλάσσει μια ανατροπή και τη δράση συνολικά να γυρίζεται σε χρονολογική σειρά. Η Άκερμαν δίνει επικές διαστάσεις στη ζωή μιας νοικοκυράς, εκείνης της γυναίκας που ζει μονίμως στην αφάνεια, αόρατη και εγκλωβισμένη στους τέσσερις τοίχους, ανακατεύοντας την πολιτική, το σινεμά και το φιλμ με αμίμητο τρόπο. Αργότερα, η σκηνοθέτρια θα εμπνεόταν ξανά από τη μητέρα της στο γλυκόπικρο "News From Home" (1977).
