Αγελάδα

3,5

Ωμά, αντιρομαντικά, κι όμως αφοπλιστικά συγκινητικά, η βραβευμένη με Όσκαρ Άντρεα Άρνολντ («Red Road», «Fish Tank», «Ανεμοδαρμένα Ύψη») μας βάζει στη θέση του πιο… αντικινηματογραφικού ήρωα και απέναντι στις αλήθειες του ανθρώπου της βιομηχανικής εποχής.

Agelada

Ογκώδεις, βραδυκίνητες και ανέκφραστες, οι αγελάδες είναι μεν από τους παλιότερους φίλους του ανθρώπου, παραμένουν όμως εντελώς ακατάλληλες για κινηματογραφική καριέρα. Εκτός από κομπάρσοι στα γουέστερν, δεν προσφέρονται για κάτι δραματικότερο ή κωμικότερο, ακόμα και σε ταινίες κινουμένων σχεδίων. Αλλά η Άντρεα Άρνολντ έχει διαφορετική γνώμη. Η βραβευμένη με Όσκαρ (για τη μικρού μήκους "Wasp") Βρετανή σκηνοθέτρια ("Red Road", "Fish Tank") επιστρέφει πίσω από την κινηματογραφική κάμερα πέντε χρόνια μετά το απρόβλητο στη χώρα μας "American Honey" για να περιγράψει την καθημερινότητα μιας γαλακτοπαραγωγού αγελάδας, της Λούμα, την οποία συναντάμε σε μια βιομηχανική μονάδα της νοτιοανατολικής Αγγλίας έτοιμη να γεννήσει ένα ακόμα μοσχαράκι.
Στη λογική του ντοκιμαντέρ παρατήρησης, όπου η αφιλτράριστη πραγματικότητα κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Άρνολντ προσπαθεί να υιοθετήσει το βλέμμα της αγελάδας απέναντι σε μια καθημερινότητα που σε μας μοιάζει ανιαρή και αδιάφορη. Κι όμως, από τις πρώτες κιόλας σκηνές, όπου το νεογέννητο απομακρύνεται από τη μητέρα του κι εκείνη το γυρεύει, η ταινία της μας αποκαλύπτει χωρίς διδακτικούς μελοδραματισμούς, αλλά πολύ πειστικά, την οργανωμένη διαδικασία εκμετάλλευσης ενός πολύτιμου φυσικού πόρου, της πολυποίκιλης πανίδας, από τον άνθρωπο της βιομηχανικής εποχής. Με ποιο τίμημα άραγε;


Όπως και το πρόσφατο "Gunda" του Βίκτορ Κοσακόφσκι, η "Αγελάδα" δεν θέλει να μας περάσει απλώς μια πληροφορία, μα να μας κάνει να καταλάβουμε. Με ρεαλιστικές, αντιρομαντικές εικόνες, με τη σκληρότητα της φύσης να στέκεται ως απαραίτητο συμπλήρωμα της καρτποσταλικής ομορφιάς της, με την επιμονή σε μια "άκακη" ρουτίνα που πλάνο πλάνο γίνεται όλο και εφιαλτικότερη και με την ωμή υπενθύμιση πως οι πιο αποτρόπαιες πράξεις συνοδεύονται συχνά από τις αγαθότερες προθέσεις. Πού χωράει η οικολογική… λογική σ’ όλη αυτήν τη διαδικασία;
Η Άντρεα Άρνολντ έχει περισσότερα ερωτήματα παρά έτοιμες απαντήσεις. Ακολουθώντας έναν απρόβλεπτο κινηματογραφικό ήρωα, αναμετριέται με την απροσπέλαστη, "αντικινηματογραφική" αλήθεια του, δοκιμάζει τα σκηνοθετικά όρια του σινεμά βεριτέ και αφήνει στον –ανήσυχο σινεφίλ– θεατή την εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων.

Μ. Βρετανία. 2021. Διάρκεια: 94΄. Διανομή: CINOBO

Περισσότερες πληροφορίες

Αγελάδα

Cow
3,5
  • Ντοκιμαντέρ
  • 2021
  • Διάρκεια: 94 '
  • Άντρεα Άρνολντ

Η καθημερινότητα της Λούμα, μιας γαλακτοπαραγωγού αγελάδας, η οποία είναι έτοιμη να γεννήσει ένα ακόμα μοσχαράκι σε μια βιομηχανική μονάδα της νοτιοανατολικής Αγγλίας.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Heritage in Focus: Χώροι μουσικής και κινηματογράφου σε κίνδυνο

Στην πρώτη εκδήλωση θα συζητηθούν οι απειλές που αντιμετωπίζουν οι πολιτιστικοί χώροι στις πόλεις, εστιάζοντας στη μουσική σκηνή του Βερολίνου και το κινηματογραφικό τοπίο της Αθήνας

Τέσσερις μέρες γεμάτες μικρού μήκους του Athens Short Film Festival

Σαράντα ταινίες από όλο τον κόσμο παρουσιάζει η φρέσκια διοργάνωση που επιστρέφει στο Κουκάκι.

"Ο Νόμος του Μέρφυ": Άγγελε Φραντζή, πώς γύρισες την πιο φιλόδοξη ελληνική ταινία της χρονιάς;

Ο πολυσχιδής σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του γύρω από την ορμητική παραγωγή, στην οποία η Κάτια Γκουλιώνη υποδύεται μια αποτυχημένη ηθοποιό που ζει διαδοχικές διαφορετικές πραγματικότητες, ελπίζοντας να βρει τον εαυτό της.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ένα γράμμα αγάπης στο ίδιο το σινεμά και τη ζωή, ένα μεθυστικό κολάζ αναφορών και ανθρωπιάς, το οποίο παρόλο που παρασύρεται από την ορμή και την πληθωρικότητά του.

Μικρά Πράγματα Σαν κι Αυτά

Αληθινά περιστατικά εμπνέουν ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων με κοινωνική ευαισθησία, διηγηματική λιτότητα και καίριες ερμηνείες (βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου για την Έμιλι Γουότσον).

Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι

Εσωστρεφής όσο και δημιουργικά πρωτότυπος συνδυασμός ψυχολογικού δράματος και ντοκιμαντέρ. Υπερβολικά φιλόδοξη ως σινε-κατασκευή, αποτυπώνει το πνεύμα μιας ανήσυχης εποχής.