Cow Hip Films
Καθώς το 72ο Φεστιβάλ Βερολίνου λαμβάνει επίσημα τέλος (10-20/2) έχοντας απονείμει τη Χρυσή Άρκτο αλλά και ολοκληρώσει τις επαναλληπτικές προβολές των τελευταίων ημερών, μας δίνεται η ευκαιρία για μια σύντομη αναδρομή στις αγαπημένες ταινίες που παρακολουθήσαμε στην Μπερλινάλε. Εκτός από εκλεκτές μπύρες, δίσκους και λοιπά σουβενίρ από το Βερολίνο, στις αποσκευές μας βάζουμε επιπλέον τα παρακάτω φιλμ, ευελπιστώντας να κάνουν την εμφάνισή τους στα ελληνικά φεστιβάλ. Και γιατί όχι στις εγχώριες αίθουσες εδώ που τα λέμε…
A Love Song Μαξ (Μαξ Γουόκερ-Σίλβερμαν)
Ταινία όνομα και πράγμα το ντεμπούτο του Αμερικανού Μαξ Γουόκερ-Σίλβερμαν, το οποίο ακόμα δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε. Όπως γράφαμε μετά την προβολή: "Ο Σίλβερμαν θυμίζοντας έναν λιγομίλητο Γουές Άντερσον και ένα νηφαλιότερο Καουρισμάκι, πλαισιώνει κυρίως το χαρακτήρα της Ντίκι με τέτοια τρυφερότητα, ώστε μονάχα μισό βλέμμα της να σε καταρρακώνει. Σαν άλλο "Lucky" (Τζον Κάρολ Λιντς, 2018), το σπαραξικάρδιο "Love Song" δεν αναλώνεται σε μεγαλοστομίες, παρά εκτείνεται σα μια folk μπαλάντα που σκάει μέσα από τα ραδιοκύματα για να ψελλίσει κάτι μικρό, αλλά πραγματικό: 'However long you get with each other, that’s long enough'".
Both Sides of the Blade (Κλερ Ντενί)
Άξιο βραβείο σκηνοθεσίας στην αγαπημένη δημιουργό, για ένα δράμα που προέκυψε ως πρότζεκτ καραντίνας, για να εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα της τελευταίας περιόδου της Κλερ Ντενί. Ένα ερωτικό τρίγωνο, μόνο όσες πληροφορίες είναι αναγκαίες και δυναμικό πρωταγωνιστικό δίδυμο οι Ζιλιέτ Μπινός - Βενσάν Λιντόν συνθέτουν ένα θεοσκότεινο μελόδραμα με σποραδικό πικρό χιούμορ, το οποίο στα χέρια της Ντενί μετατρέπεται σε υπερόπλο που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του, όπως γράφαμε χαρακτηριστικά.
This Much I Know To Be True (Άντριου Ντόμινικ)
Ορισμός της φράσης "match made in Heaven", οι Άντριου Ντόμινικ, Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις μοιάζουν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, κάτι που αποδείχθηκε ξανά στο νέο ντοκιμαντέρ του Αυστραλού σκηνοθέτη πάνω στο δημιουργικό δίδυμο. Στην ουσία ένα εντυπωσιακότατο live session των δίσκων "Ghosteen" και "Carnage", η ταινία βλέπεται αποκλειστικά με χαρτομάντηλα ειδικά εάν σας έχουν λείψει οι συναυλίες όσο τίποτα άλλο.
Η Πόλη και η Πόλη (Χρήστος Πασσαλής & Σύλλας Τζουμέρκας)
Πολιτικά θαρραλέο, δημιουργικά τολμηρό και κινηματογραφικά πρωτότυπο, το sui generis ντοκιμαντέρ των Πασσαλή - Τζουμέρκα αναμετράται με τους κανόνες της κινούμενης εικόνες όσο και με εκείνους της Ιστορίας. Οι τραυματικές εμπειρίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αναπαρίστανται με τρόπο αιχμηρό, θίγοντας δύσκολες αλήθειες με αδιάσειστα τεκμήρια, δίνοντας παράλληλα στο φιλμ διαστάσεις μιας αποδομημένης αστικής συμφωνίας. Περισσότερες από τις σκέψεις μας για την ταινία θα βρείτε εδώ.
Alcarras (Κάρλα Σιμόν)
Όταν έφτασε η πρεμιέρα του "Alcarras", έμοιασε με ηλιαχτίδα συγκίνησης μπροστά στα μετριότατα φιλμ του διεθνούς διαγωνιστικού που είχαν προηγηθεί. Μια γνώριμη για το ταλέντο της σκηνοθέτρια η Κάρλα Σιμόν ("Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι"), τοποθετεί την κάμερά της στην επαρχία της Καταλονίας την οποία ξέρει καλά, για να φτιάξει μια κριτική απέναντι την κακώς εννοούμενη ανάπτυξη, μέσα από τις δυσοίωνες εμπειρίες μιας αγροτικής οικογένειας. Αβίαστα ανθρώπινο, χαμηλότονο και ρεαλιστικά ειλικρινές, το "Alcarras" απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο με την ξεκάθαρη κινηματογραφική αξία του.
Flux Gourmet (Πίτερ Στρίκλαντ)
Η πιο εξωφρενική κωμωδία που θα δείτε τελευταία, με γερές δόσεις σασπένς κιόλας, ανήκει στον αταξινόμητο Πίτερ Στρίκλαντ ("Berberian Sound Studio"), για λογαριασμό του οποίου πρωταγωνιστούν οι Μάκης Παπαδημητρίου και Αριάν Λαμπέντ σε δύο αξέχαστες ερμηνείες. Σε αυτήν τη σαρδόνια γαστρονομική κωμωδία, εκκεντρικό χιούμορ και υπερρεαλιστική υπερβολή δίνουν τον τόνο σε μια σάτιρα του καλλιτεχνικού κόσμου που επιτίθεται στις αισθήσεις και σίγουρα δε συστήνεται σε όσους έχουν ευαίσθητο στομάχι. Διότι από αυτό υποφέρει ο χαρακτήρας του Παπαδημητρίου στην ταινία, βιώνοντας ορισμένες ξεκαρδιστικές εμπειρίες… Περισσότερα εδώ.
Coma (Μπερτράν Μπονελό)
Εάν υπήρχε Αργυρή Άρκτος - Καλύτερη Πανδημική Ταινία, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα την έπαιρνε ο Γάλλος Μπερτράν Μπονελό. Στο επίκεντρο του "Coma" υπάρχει ένα κορίτσι (Λουίζ Λαμπέκ), το οποίο βρίσκεται ως επί το πλείστον στο δωμάτιό του, καθώς λόγω του lockdown αδυνατεί να βγει έξω. Εκεί αναπαρίστανται μεγεθυμένες και οξυμένες οι συναισθηματικές διακυμάνσεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις που όλοι, λίγο-πολύ, βιώσαμε κατά τη διάρκεια των διαδοχικών καραντινών, αλλά με τον πιο απροσδόκητο τρόπο που μπορείτε να συλλάβετε. Διαβάστε πώς εδώ.
Διαβάστε προηγούμενες ανταποκρίσεις και σχετικά νέα για το 72ο Φεστιβάλ Βερολίνου εδώ.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη συνδρομή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
