Με αφορμή την πάραταση των επιτυχημένων προβολών της κουήρ όπερας "Orfeas 2021" στην Ταινιοθήκη, με την επόμενη να διοργάνωνεται στις 2/2 (21.30), ο σκηνοθέτης της κινηματογραφημένης εκδοχής Φιλ Ιερόπουλος, έτερο δημιουργικό ήμισυ του καλλιτεχνικού διδύμου ΦΥΤΑ (μαζί με το Φοίβο Δούσο) και καθηγητής πειραματικού φιλμ στο Buckinghamshire New University, επιλέγει για το "α" και γράφει για 50 σημαντικά έργα του πειραματικού και κουήρ κινηματογράφου και βίντεο. Ο λόγος, λοιπόν, παρακάτω σε εκείνον (οι επισημάνσεις είναι δικές μας).
Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπάρχει μια έξαρση της ΛΟΑΤΚΙ θεματολογίας ακόμα και στον mainstream κινηματογράφο, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται τα ΛΟΑΤΚΙ φεστιβάλ, βραβεία κλπ. Βρισκόμαστε κατά κάποιο τρόπο σε μια οπτική κανονικοποίηση των θεμάτων και πολιτικών της ταυτότητας. Παράλληλα με τις όποιες mainstream κοινωνικές κατακτήσεις και την πολιτικοαισθητική ενσωμάτωση που αυτή έχει φέρει, κουήρ υποκείμενα δουλεύουν σταθερά εδώ και 100 χρόνια και με την αποδόμηση της φόρμας της κινούμενης εικόνας, του κινηματογράφου και του video, παράγοντας έργα που αρνούνται να ενταχθούν στον τρόπο με τον οποίο κατηγοριοποιούνται τα κινηματογραφικά είδη. Έργα δηλαδή που είναι κουήρ όχι μόνο στη θεματική / στο περιεχόμενο, αλλα και στην ίδια τους την κινηματογραφική / αισθητική / επικοινωνιακή γλώσσα.
Η παρακάτω λίστα είναι μια προσωπική επιλογή αγαπημένων πειραματικών κουήρ έργων κινούμενης εικόνας από το 1930 μέχρι σήμερα, πολλά εκ των οποίων αποτέλεσαν και σημαντικές επιρροές για τη βίντεο-όπερά μας ORFEAS2021.
Ευχαριστώ τον Πέτρο Αντωνίου για την επιμέλεια του κειμένου.
Jean Cocteau - Le Sang D’ Un Poète (1932)
Ένα ψυχαναλυτικό σουρεαλιστικό αριστούργημα από τον ποιητή, καλλιτέχνη, κινηματογραφιστή Jean Cocteau, ένα από τα πιο σημαντικά avant-garde έργα του πρώιμου σινεμά. Drag αγάλματα με χείλια στα χέρια, ο ναρκισσισμός της ομόφυλης επιθυμίας, το ηδονοβλεπτικό μάτι. Τόσο εικονοκλαστική που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Kenneth Anger - Fireworks (1947)
Αδιανόητα πρωτοποριακό για την εποχή του, το Fireworks είναι η πρώτη ταινία στην ιστορία και ίσως ένα από τα πρώτα artworks που μιλάει για την ομοερωτική BDSM επιθυμία και μια κουήρ ενόρμηση θανάτου.
Jean Genet - Un chant d'amour (1950)
Μια από τις πιο ερωτικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, δύο φυλακισμένοι που ερωτοτροπούν μέσω σχισμών ενός τοίχου. Η φαντασίωση δυο ανθρώπων που δε θα αγγιχτούν ποτέ. Η ένταση της ταινίας είναι συγκλονιστική.
Jack Smith - Flaming Creatures (1963)
Ο απόλυτος underground κουήρ κινηματογραφικός ήρωας, ο Jack Smith συμμετείχε σε πολλά πειραματικά φιλμς των 60ς ως performer, αλλά έφτιαχνε και δικά του φιλμ, συνήθως σε προσωπικούς χώρους ή χώρους φίλων. Το Flaming Creatures είναι ένα προτο-camp αριστούργημα με drag performers σε ημι-πορνογραφικές στιγμές.
Ron Rice - Chumlum (1964)
Χρησιμοποιώντας διπλοτυπίες και πολλαπλά επίπεδα, το Chumlum είναι κάτι μεταξύ φιλμ και documentation από κουήρ χάπενινγκς. Σώματα που ενώνονται, φαντασμαγορικές ενδυμασίες, χοροί, ερωτικές στιγμές σε ένα υπναγωγικό τρανς. Ο Ron Rice πέθανε μικρός, μόλις 29, οπότε δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει πολλά πρότζεκτ.
José Rodriguez-Soltero - Lupe (1966)
Ο εξαιρετικά σημαντικός πορτορικανός σκηνοθέτης της σκηνής του underground αμερικανικού κινηματογράφου παρουσιάζει ένα αφηρημένο biopic της μεξικανής ηθοποιού Lupe Velez. Πρωταγωνιστεί ο Mario Montez, η gender bending περσόνα που εμφανίζεται και στα πειραματικά φιλμ του Andy Warhol.
Gregory Markopoulos - The Illiac Passion (1967)
Η απόλυτη ταινία-ποίημα. Καλή τύχη να βρείτε κόπια για να δείτε αυτό το έργο μια που ο Markopoulos (Αμερικάνος σκηνοθέτης, μην ακούω χαζαμάρες για Έλληνας και τετοια) απέσυρε όλες του τις ταινίες από διανομή πριν το θάνατό του. Ελαφρά βασισμένο σε μυθολογικές αναφορές, η ταινία είναι ένα παραλήρημα από αφηρημένα ερωτικά performance acts με ενα all-star cast του αμερικανικού underground των 60s.
Sergei Parajanov - The Color of Pomegranates (1968)
Η ιστορία της σεξουαλικής ταυτότητας του Parajanov είναι περίπλοκη, αλλά αυτό δε μας αφορά ιδιαίτερα. Το Χρώμα του Ροδιού αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σουρεαλιστικά αριστουργήματα της ιστορίας του κινηματογράφου και κατά τη γνώμη μου καίριο κομμάτι της κουήρ camp αισθητικής. Μερικά από τα πιο συγκλονιστικά tableau vivant που θα δείτε ποτέ.
Edward Owens - Private Imaginings and Narrative Facts (1970)
Πρωτοπόρος της μαύρης κουήρ κουλτούρας, ο Edward Owens έκανε μόνο πολύ λίγα φιλμ πριν αποσυρθεί για προσωπικούς λόγους. Η κινηματογραφική γλώσσα του είναι ποιητική/Brakhage-ική με εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς και διπλοτυπίες.
The Cockettes - Tricia’s Wedding (1971)
Οι Cockettes ήταν ένα αναρχικό, ψυχεδελικό περφόρμανς γκρουπ από το Σαν Φρανσίσκο που έκανε αυτοσχεδιαστικά σόου και οργιαστικά χάπενινγκς στα 70ς. Μεταξύ άλλων, έφτιαξαν και την ταινία Tricia’s Wedding, μια υστερική drag queen παρωδία του γάμου του Nixon.
Steven Arnold - Luminous Procuress (1971)
Με συμμετοχές από τις Cockettes αλλά και κάτω απ΄την λεπτομερή art direction μαεστρία του εικαστικού Steven Arnold, to Luminous Procuress είναι ένα DIY κουήρ Holy Mountain. Μια από τις αγαπημένες ταινίες του Salvador Dali ο οποίος στήριζε τον Arnold καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
John Waters - Pink Flamingos (1972)
Ίσως να ξενίσει η συμπερίληψη αυτού του έργου εδώ, αλλά η συγκεκριμένη ταινία (και όχι ιδιαιτέρως κάποια άλλη του ιδίου) ουσιαστικά έθεσε βάσεις για το transgressive σινεμά που θα δούμε αργότερα από σκηνοθέτες όπως ο Nick Zedd ή ο Harmony Korine. Η δε Divine είναι απλά ό,τι πιο enfant terrible έβγαλε το αμερικανικό drag ποτέ.
Leslie Thornton - X-Tracts (1975)
Ένα δομικά ιδιαίτερο έργο που συνδυάζει την αμεσότητα - με έντονη αλλα και τρυφερή handheld κάμερα - του diary film και την στρατηγική πολυπλοκότητα - με σκληρό jumpcut μοντάζ - του essay film. Ένα πρωτοποριακό φεμινιστικό έργο για το κατακερματισμένο γυναικείο σώμα.
Αντουανέττα Αγγελίδη – Idées Fixes / Dies Irae (1977)
Η ταινία αυτή δεν έχει καταγραφεί ως κουήρ, αλλά τόσο η επιτέλεση του φύλου που παρουσιάζει, όσο και η interdisciplinary τοποθέτησή της γύρω από τα πολιτικά/ταυτοτικά ζητήματα, με κάνουν να τη θεωρώ άνετα ως proto-queer. Η δουλειά της Αγγελίδη έχει αγνοηθεί αδικαιολογήτως στην Ελλάδα. Ελπίζω οι νεότερες γενιές να της δώσουν την προσοχή που της αναλογεί.
James Broughton - Song of the Godbody (1977)
Η ποιητική συναντά το proto-bear culture (!) στη δουλειά του James Broughton που υμνεί την επιθυμία για το ανδρικό σώμα σε όλες του τις extreme close-up λεπτομέρειες: τριχούλες, ιδρώτα, ανοιγματα, σπέρμα.
Michelle Citron - Daughter Rite (1978)
Ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ / film essay για τη σχέση μητέρας-κόρης. Λουπάροντας super-8 home movie σκηνές και συνδυάζοντάς τες με ένα ποιητικό προσωπικό voice over, η Citron φτιάχνει ένα δοκίμιο για τη μνήμη, την ταυτότητα και τις οικογενειακές σχέσεις.
Lionel Soukaz + Guy Hocquenghem, Race d'Ep! (1979)
Η "ιστορία της ομοφυλοφιλίας” με καταστασιακά κολάζ, αλλά και ελαφριές πορνογραφικές σκηνές από τον θεωρητικό Guy Hocquenghem και τον ριζοσπαστικό κουήρ κινηματογραφιστή Lionel Soukaz. Η ταινία απαγορεύτηκε με το που βγήκε και μέχρι και σήμερα πρέπει να πάει κανείς σε πορν σελίδα για να τη δει ονλάιν, πράγμα που δείχνει πόσο χάλια είναι ακόμα η φάση σε σχέση με το ταμπού του σεξ.
Ulrike Ottinger - Freak Orlando (1981)
Μία από τις πιο εικονοκλαστικές δημιουργούς εικόνων στο σινεμά διασκευάζει την Virginia Woolf σπρώχνοντάς την ακόμα πιο πολύ προς το freaky και κουήρ και φτιάχνοντας ένα σπονδυλωτο σουρεαλιστικό ποστ-πανκ διαμάντι με εκρηκτικές περφόρμανς και θεματική την ιστορία του κόσμου.
Su Friedrich - Gently Down the Stream (1981)
Οι ταινίες της Su Friedrich είναι τόσο ευάλωτες και προσωπικές που κάποιες φορές @ θεατ@ νιώθει πως σχεδόν παίρνει μέρος σε μια σκηνή στην οποία δε θα έπρεπε να είναι εκεί. Το Gently Down the Stream είναι και ένα μικρό κόσμημα σχέσης εικόνας και λόγου στην υποκατηγορία των poetry films.
Stephen Varble - Journey to the sun (1983, unfinished)
Ένα αποσπασματικό, τμηματικό αλλα και επικό βίντεο φτιαγμένο από gender-bending/drag αυτοσχεδιασμούς και voice overs για το ξεπούλημα της τέχνης, αλλά και την ιστορία, τη θρησκεία, την ύπαρξη. Ένα καταπληκτικό κολάζ του οποίου δυστυχώς o Varble δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει ούτε το ένα τρίτο, αφού πέθανε από AIDS το 1984.
Rosa von Praunheim - City of Lost Souls (1983)
Ενα πολύ περίεργο καμπ και κάπως σλάπστικ fauxcumentary για τις ζωές ενός εκκεντρικού γκρουπ στο Βερολίνο των 80s. Με συμμετοχές από τρανς και gender-bending περσόνες και drag superstars της εποχής, αλλά και με μια αλλόκοτη δομή που εναλλάσσει συνεντεύξεις, voice overs, τραγούδια και περφόρμανς αρτ, το City of Lost Souls είναι απ΄τις πιο κουλές ταινίες που θα δείτε ποτέ.
Mike Kelley - The Banana Man (1983)
Ο Mike Kelley είναι περισσότερο γνωστός για τις εγκαταστάσεις του γεμάτες αρκουδάκια και πολύχρωμα παιδικά λούτρινα, αλλά στα 80s έκανε και κάποια περφόρμανς βιντεάκια, συνήθως σε συνεργασίες. Το Banana Man είναι ένα ψυχαναλυτικό lo-fi one-man-show, βασισμένο σε έναν σχετικά άγνωστο χαρακτήρα παιδικής τηλεοπτικής εκπομπης και εικόνες γεμάτες κίτρινο.
General Idea - Shut the Fuck Up (1985)
Το γκρουπ εννοιολογικής τέχνης General Idea ήταν από τ@ πρώτ@ που ασχολήθηκαν με την αποδόμηση των MME, την πολιτική και αισθητική της τηλεόρασης. To STFU είναι ένα θυμωμένο κολάζ για την τηλεοπτική προπαγάνδα σε μια εποχή αυξημένης υστερίας γύρω από το θέμα του HIV.
David Wojnarowicz - A Fire in my Belly (1986-7)
Άλλο ένα μη τελειωμένο έργο από έναν πολιτικό καλλιτέχνη και σημαντικό HIV ακτιβιστή. Ταυτοτικές και ταξικές πολιτικές συναντιούνται σε ένα κρυπτικό κολάζ από super 8 εικόνες της Ημέρας των Νεκρών στο Μεξικό, found ιστορικά φιλμ/ντοκιμαντέρ και ονειρικές συμβολικές σκηνές περφόρμανς. Μια ποιητική διαμαρτυρία για τη βία της σύγχρονης ζωής στις ΗΠΑ, που προκάλεσε αντίδραση και απαγορεύτηκε.
Derek Jarman - The Last of England (1988)
Η δουλειά του Jarman ίσως δεν είναι τόσο άγνωστη όσο κάποια άλλα έργα σ’ αυτη τη λίστα, αλλά ο πιο πολύς κόσμος περισσότερο ξερει ποιος είναι παρά έχει δει τις ταινίες του. Αν πρόκειται να δείτε μόνο μία, διαλέξτε αυτήν, ένα πολυμορφικό κολάζ εικόνας και ήχου, ένας θρήνος για την υποταγή της Βρετανίας στο φιλελεύθερο θατσερισμό. Η σκηνή όπου η Tilda Swinton χορεύει σκίζοντας τα ρούχα της με soundtrack Diamanda Galas είναι απλά ανατριχιαστική.
Charles Atlas - Hail the New Puritan (1987)
Ένα φαντασμαγορικό faux/semi-documentary για μια μέρα στη ζωή του χορογράφου Michael Clark, που συνδυάζει ψευδοσυνεντεύξεις, εικόνες από τις σουρεαλιστικές χορευτικές παραγωγές του Clark, ντιζάιν του συγκλονιστικού εικονοκλαστικού Leigh Bowery και μουσική των The Fall και του Glenn Branca. Ένα δυναμικό underground πορτραίτο μιας σημαντικής στιγμής της κουήρ ιστορίας στο ποστ-πανκ Λονδίνο.
Marlon Riggs - Tongues Untied (1989)
Το πιο σημαντικό ντοκιμαντέρ για την μαύρη κουήρ κουλτούρα και από τα πιο σημαντικά πάνω στο θέμα της διαθεματικότητας, το Tongues Untied είναι ένα πειραματικό ποιητικό έργο που παρουσιάζει διαφορετικές πτυχές της μαύρης κουήρ ταυτότητας μέσω ντοκιμαντεριστικών εικόνων, αλλά και ποίησης. Αντί να δείτε τη ματιά μιας λευκής για τις μαύρες κουλτούρες στο Paris is Burning, προτιμήστε αυτό.
Jerry Tartaglia - Ecce Homo (1989)
Ένα split screen κολάζ από πορνογραφικά φιλμς 16 χιλιοστών για την ομοφυλόφιλη επιθυμία και το reclaim της την εποχή που το ταμπού του AIDS ουσιαστικά ξανάγραφε αντιδραστικά την ιστορία. Ο Jerry Tartaglia παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους υπέρμαχους του πειραματικού κουήρ κινηματογράφου.
Tom Rubnitz - Pickle Surprise (1989)
Στην πολύ σύντομη καριέρα του (πέθανε μόλις στα 36 απο AIDS) o Tom Rubnitz έφτιαχνε μικρά σουρεαλιστικά camp βιντεάκια με πρωταγωνίστριες τις κουήρ και drag underground περφόρμερς της Νέας Υόρκης των 80s. Ένα πολύχρωμο αναρχικό cartoony κωλοδάχτυλο απέναντι σε μια σκοτεινή πραγματικότητα μιας από τις πιο σκληρές στιγμές για την κουήρ ιστορία.
Luther Price - Sodom (1989)
Με ένα μεγάλο όγκο δουλειάς που ποικίλει από κινηματογραφικά κολάζ μέχρι περφόρμανς αρτ, ο Luther Price είναι από τους σημαντικότερους κουήρ πειραματικούς καλλιτέχνες της τελευταίας πεντηκονταετίας. Το Sodom είναι ένα κολάζ από πορνογραφικές γκέι ταινίες τις οποίες ο δημιουργός έχει κατακερματίσει με διάφορες τεχνικές εκτύπωσης με αποτέλεσμα να μοιάζουν σκληρές/βίαιες/βρώμικες και ευαίσθητες/ποιητικές ταυτόχρονα.
Sadie Benning - Jollies (1990)
Ένα πολύ προσωπικό homemade βίντεο για τη λεσβιακή ταυτότητα, τη γοητεία της, αλλα και τους φόβους που έρχονται μ’ αυτήν από μια από τις πιο σημαντικές κουήρ video artists, η οποία επίσης υπήρξε και ιδρυτικό μέλος της φεμινιστικής μπάντας Le Tigre.
Barbara Hammer - Vital Signs (1991)
Τα βιντεο κολάζ της Barbara Hammer είναι sui generis, ένα τελείως δικό της ύφος οπτικοακουστικοποιητικού λόγου και εννοιολογικής film essay προσέγγισης. Το Vital Signs είναι ένα από τα 80s/90s έργα της που έχουν να κάνουν με την απώλεια, σκιαγραφώντας μια εποχή σκοτεινής παραπληροφόρησης γύρω από τον HIV.
Maria Beatty, Annie Sprinkle - Sluts and Godesses (1992)
Ένα αστείο, αλλα και αγαπησιάρικο "how to improve your sex life” βίντεο από τις πρωτοπόρους του post-porn. Με ένα καστ αποκλειστικά και μόνο από γυναίκες και με DIY αισθητική, το βίντεο υπήρξε άγνωστο για κάποιο καιρό, αλλά η επιρροή του στην ανάπτυξη ενος sex-positive φεμινισμού είναι ξεκάθαρη μέχρι σήμερα.
Keith Holland and John O’Shea (feat. Vaginal Davis) - That fertile feeling (1992)
Φίλ@ του homemovie τρας, είστε εδώ! Με πρωταγωνίστρια τη συγκλονιστική περφόρμερ Vaginal Davis, το That Fertile Feeling (που κάθε φεστιβάλ αρνήθηκε να δείξει στην εποχή του!) είναι στην πιο περα camp πανκ trash υστερική άκρη του VHS - κι όμως πίσω από το καλιαρντό υπάρχουν πάντα κουηρ πόλιτικς.
Isaac Julien - The Attendant (1993)
Ένας από τους πιο σημαντικούς κουήρ video artists που έχουν περάσει, εδώ σε μια από τις πιο εννοιολογικά περίπλοκες δουλειές του. Το The Attendant βάζει μια μετα-αποικιακή τρικλοποδιά σε εικόνες κλασικής τέχνης που απεικονίζουν σκλαβιά, μεταμορφώνοντας παραδοσιακές εικόνες και αφηγήσεις σε BDSM φαντασιώσεις ταξικών ανατροπών.
Jill Reiter - In Search of Margo-Go (1994)
Σούπερ φαν και ανατρεπτικό στη δομή του, το In Search of Margo-Go είναι ένα μικρό synth-punk βλέμμα στη 90s riot grrrl κουλτούρα με κουλά μέηκαπ αλα-Liquid Sky, έντονο χρώμα και κόκκο, trashy περφορμανς και animation!
The Divine David presents (1998)
Ίσως ό,τι πιο κουήρ έσκασε σε τηλεοπτικά πλαίσια στην ιστορία, η σειρά The Divine David presents (Channel 4) του περφόρμερ/καλλιτέχνη David Hoyle και σε παραγωγή της World of Wonder, που αργότερα μας έφερε το RuPaul’s Drag Race, είναι η στιγμή στην οποία η κουλτούρα του drag έφτασε πιο κοντά από ποτέ στις έννοιες της avant-garde τέχνης - αισθητικά και κοινωνικοπολιτικά.
Thunska Pansittivorakul - Love Sickness (2000)
Μια από τις πιο δυνατές φωνές του ασιατικού κουήρ φιλμ, οι ταινίες του Thunska Pansittivorakul δεν είναι σίγουρα ό,τι πιο εύκολο, αφού συχνά έχουν να κάνουν με την απόγνωση ανθρώπων αταίριαστων μέσα στα συγκείμενά τους. Στο μικρού μήκους ταινιάκι Love Sickness ένας χαρακτήρας προσπαθεί να δημιουργήσει ερωτική σχέση με ένα χρυσόψαρο με όπως καταλαβαίνετε τραγικό τέλος για το χρυσόψαρο.
Pascal Lievre & Benny Nemerofsky Ramsay - Patriotic (2005)
Στο απόγειο του αμερικανικού εθνικισμού επί George W. Bush δυο κουήρ καλλιτέχνες φτιάχνουν μια ειρωνική βίντεο-διαμαρτυρία για το γελοίο "patriot act”. Ντυμένοι στρατιώτες, οι δυο περφόρμερς τραγουδάνε τον πατριωτικό νόμο πάνω από τη μουσική του Τιτανικού της Celine Dion, κλείνοντας το μάτι και στις νέες συντηρητικές τάσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος για ενσωμάτωση ακόμα και στις ένοπλες δυνάμεις.
Ryan Trecartin - I-Be Area (2007)
Το συγκεκριμένο βίντεο και γενικά η δουλειά του Trecartin ήταν τόσο εικονοκλαστική, σοκαριστική και σύγχρονη όταν έσκασε που είναι δύσκολο να πει κανείς αν κάνει tribute στις ονλάιν κουλτούρες του youtube ή της έχει επηρεάσει στο να δημιουργηθούν. Εκεί που η camp αισθητική φτάνει σε πλαίσια ποστ-ιντερνετ απόλυτης καταστροφής. Απ’ τα πιο αστεία και σκοτεινά έργα του 21ου αιώνα.
Chris E Vargas - Homotopia (2006)
Ένας από τους πιο παραγωγικούς τρανς κινηματογραφιστές της εποχής μας, ο Chris E. Vargas φτιάχνει περφορμανσένιες ταινίες που μιλάνε για τη σχέση της τρανς ταυτότητας με την ιστορία και την ποπ κουλτούρα. Το Homotopia είναι ένα αστείο αλλα και πολύ σοβαρό μανιφέστο-κριτική για τις νέες γκέι κανονικότητες του 21ου πρώτου αιώνα, τους γάμους και τον αμερικάνικο πατριωτισμό.
Pauline Boudry / Renate Lorenz - N.O.Body (2008)
Οι κινηματογραφικές εγκαταστάσεις των Boudry και Lorenz σε κατακτούν κατευθείαν με την αμεσότητα της εικόνας τους, αλλά και το dry χιούμορ τους, ενώ οι θεματικές τους είναι σχεδόν πάντα ιδιαίτερα έντονες και κάποιες φορές σκοτεινές. Το N.O.Body αναφέρεται σε ένα από τα πρώτα ινστιτούτα σεξολογίας, αυτό του γκέι εβραίου Magnus Hirschfeld στο Βερολίνο που κατέστρεψαν οι Ναζί, αλλά και στην Αnnie Jones, μια από τις πιο διάσημες "bearded ladies” της ιστορίας που δούλευε σε freak shows.
GB Jones - The Lollipop Generation (2008)
Το Lollipop Generation της Καναδής G. B. Jones είναι λίγο σαν μια βουτιά στο παρελθόν, αφου μοιάζει φτιαγμένο περισσότερο στα πανκ 70s παρα το 2008! Βέβαια επειδή γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε super-8 και πήρε 15 χρόνια να γίνει, ουσιαστικά είναι και λίγο σαν μια κουήρ misfits underground ταινία χωρίς χρόνο και τόπο!
Tina Takemoto - Looking for Jiro (2011)
Μια πολύ ξεχωριστή διαθεματική καλλιτέχνιδα, η Tina Takemoto φτιάχνει πολιτικά έργα με την ίδια ως περφόρμερ. Στο Looking for Jiro μετατρέπεται σε drag king για να πει την ιστορία ενός κουήρ αιχμάλωτου Γιαπωνέζου στις αμερικανικές φυλακές στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Benoit Forgeard - Respect (2011)
Ένα πολύ περίεργο αφηγηματικό ταινιάκι μικρού μήκους για τη σχέση μεταξύ ενος τριχωτου άντρα και ενός human size teddy bear που μαλώνουν στο οικογενειακό τραπέζι παρουσία ενός μικρού παιδιού. Μια παρωδία της πυρηνικής οικογένειας ή ένα κλείσιμο ματιού για την καινούρια κουήρ εποχή των γάμων και της κανονικότητας.
James Rosalind - Rabbit Holing (2014)
Είδα τη συγκεκριμένη ταινία το 2014 στο ανεξάρτητο φεστιβαλ κουήρ ταινιών στο Βερολίνο (Entzaubert) και με συντάραξε η ταξική κριτική στο κουήρ κίνημα που θέτει - η οποία μάλιστα ενόχλησε ως ένα σημείο. Ο James Rosalind αποτελεί κομμάτι μιας νέας γενιάς τρανς κινηματογραφιστών που φτιάχνουν έργα που κριτικάρουν την ίδια την ιδέα της κουήρ ταυτοτικής επανάστασης, αντιπροτείνοντας μια Sara-Ahmed-ική μελαγχολία.
FAKA - Uyang'khumbula (2017)
Από την όλη post-millennial γενιά του κουήρ μουσικού βίντεο η δουλειά των FAKA από το Johannesburg είναι αυτή που με συγκλόνισε πιο πολύ με το που την είδα. Όλο το DIY του Youtube περασμένο μέσα από μετα-αποικιακή κριτική, ταξική πολυπλοκότητα και επαναστατική μόδα, ένα βίντεο από υποκείμενα που θέτουν πραγματικά νέους όρους αισθητικής ύπαρξης.
Bertrand Mandico - Les Garçons Sauvages (2017)
Η πιο περίεργη ημι-αφηγηματική κουηρίζουσα ταινία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε μέηνστρημ κινηματογραφικά πλαίσια, ένα σουρεαλιστικό lynch-ικό fantasy με gender-bending χαρακτήρες και θεματική. Ιδιαίτερη μνεία και στη συγκλονιστική φωτογραφία και art design.
Cauleen Smith - Sojourner (2018)
Κάτι σαν το πειραματικό περφόρμανς αρτ αδερφάκι του pop πρότζεκτ Lemonade της Beyonce, το φιλμ και εγκατάσταση Sojourner της Cauleen Smith φαντάζεται μια αφροφουτουριστική, φεμινιστική/κουήρ κοινοτική ουτοπία, δημιουργώντας εκθαμβωτικά ταυτοτικά tableau vivant του μέλλοντος.
SOPHIE - Faceshopping (2018)
Δε θα έκλεινα αυτό το άρθρο με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη συγκλονιστική SOPHIE, στην οποία το αφιερώνω και την οποία ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι χάσαμε τόσο άδικα, εδώ στην Αθήνα. Οποιαδήποτε έννοια από ποπ και αβαν-γκαρντ έμπαινε στο μίξερ της SOPHIE και από την άλλη μεριά έβγαινε το ανθρώπινο μέλλον, πάντα προβληματισμένο, ίσως και κομματάκι μελαγχολικό, αλλά με μια ελπίδα για τις νέες γλώσσες επικοινωνίας που είναι εφικτές. Rest in Power!
