Εφτασα στη Θεσσαλονίκη με μια ξαφνική πτώση θερμοκρασίας και μια εντελώς αναμενόμενη αύξηση κρουσμάτων. τα νέα μέτρα, άλλωστε, είχαν ξεκινήσει να εφαρμόζονται μόλις πριν από μερικές ημέρες και ακόμα και σήμερα περιμένουμε να αποδείξουν την αποτελεσματικότητά τους. Επιπλέον, ήταν μια πρόκληση το πώς θα επηρέαζαν ένα ταξίδι αναψυχής που κατά τα άλλα είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει διπλά «πλατινένιο». Υπάρχει καλύτερος συνδυασμός από τη συμπρωτεύουσα στα ομορφότερά της και την 62η εκδοχή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης ύστερα από δίχρονη απουσία;
Σύντομα θα αποδεικνυόταν ότι τα μέτρα που εφαρμόζονταν για την είσοδο στις αυστηρά covid-free αίθουσες είναι απλώς μια νέα ανάγκη, που στην τελική δεν μας τρώει πολύ περισσότερο χρόνο, αν σκεφτούμε την απότομη ψηφιοποίηση των υπηρεσιών (πού οι εποχές που περίμενες για ώρες στο ταμείο) και το πολύ γρήγορο σκανάρισμα πιστοποιητικών και εισιτηρίων. Μάλιστα, όσοι είχαμε διαπίστευση προμηθευτήκαμε ένα βραχιολάκι, το οποίο όχι μόνο μας επέτρεπε την είσοδο χωρίς να σκαναριζόμαστε ξανά και ξανά, αλλά μας θύμισε και τον καιρό των ατελείωτων, πολυήμερων μουσικών φεστιβάλ.
Εκτός από το φεστιβάλ, όπου ακόμα και για την είσοδο στο γραφείο Τύπου έπρεπε να ελεγχθούν τα πιστοποιητικά μας, ολόκληρη η πόλη βρισκόταν στις επάλξεις, από το λιανεμπόριο μέχρι την εστίαση, με την εφαρμογή qr να έχει πάρει φωτιά. Ωστόσο, στις επάλξεις βρίσκονταν και οι εκάστοτε «ανεμβολίαστοι», με τις ουρές έξω από τα φαρμακεία για rapid test να αυξάνονται εκθετικά το σαββατόβραδο και την Κυριακή, προκειμένου οι έξοδοι να συνεχιστούν ακάθεκτες. Για κάποιους (εμάς δηλαδή) το απόγευμα της Κυριακής ήταν μια καλή ευκαιρία για βόλτα στη Νέα Παραλία πριν από την προβολή του «Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα» του Ζακ Οντιάρ. Για άλλους, πάλι, ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να διαμαρτυρηθούν με ελληνικές σημαίες, σταυρούς και πανό κατά του εμβολιασμού, καταλήγοντας στο Ολύμπιον την ώρα της τελετής λήξης του φεστιβάλ και χαρίζοντάς μας έναν από τους πιο σουρεάλ ειδησεογραφικούς τίτλους των τελευταίων ετών: «Αντιεμβολιαστές εξύβρισαν σινεφίλ».
Με τόσους κινηματογραφιστές μαζεμένους, ελπίζω κάποιος να εμπνεύστηκε αρκετά για μια καλτ ταινία μικρού μήκους με αυτόν τον τίτλο ή έστω ένα youtube-ικό rap battle. Άλλωστε, οι έννοιες του «κοντά» και του «μακριά», του «μαζί» και του «ενάντια» στις διάφορες εκδοχές τους, είναι το φλέγον ζήτημα της εποχής μας, όπως απέδειξαν οι ταινίες που έτυχε να δούμε αυτό το τετραήμερο (αναλυτική ανταπόκριση εδώ). Ταινίες που γέμισαν με ζέστη τις παγωμένες (από τις χαμηλές θερμοκρασίες) καρδούλες μας και, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, θα μπορούσαν να ενταχθούν στη θεματική «άνθρωποι μονάχοι». Ένα πολύ θερμό χειροκρότημα, λοιπόν, και μια τρυφερή αγκαλιά στους πρωταγωνιστές του ελεγειακού «Κλάρα Μόνη» (Νάταλι Αλβάρεζ Μεσέν). του χαμηλότονου «Κουτιού» (Λορέντζο Βίγας). του ανεξάντλητα λυρικού «Τι Βλέπουμε Όταν Κοιτάμε τον Ουρανό» (Αλεξάντρ Κομπερίτζε). και, κυρίως, του «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου, που παρά τις όποιες αδυναμίες του, άγγιξε με ευαισθησία ένα πολύ προσωπικό σημείο στην ψυχή μου.
