Ο εδώ και πολλά χρόνια κάτοικος Νέας Υόρκης σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Βενετόπουλος, βλέπει εαυτόν στο «κατώφλι» των βραβείων Όσκαρ, μιας και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του «Draw with Me» είναι πολύ κοντά στο να βρεθεί στη shortlist της Ακαδημίας για την αντίστοιχη κατηγορία.
Η ταινία αφορά τη ζωή του νεαρού ταλαντούχου Μπρέντον Σολ, καλλιτέχνη και ανιψιού της Τζένιφερ Λόπεζ, που εξομολογείται στην κάμερα την εμπειρία του καθώς διένυε το προσωπικό ταξίδι αποδοχής και αυτοπροσδιορισμού ως τρανς με δυσφορία φύλου. Ο Βενετόπουλος καταγράφει με ευαισθησία και ειλικρίνεια όσα συμβαίνουν στο Μπρέντον, με την τέχνη να αναδεικνύεται σε ζωτικής σημασίας καταφύγιο σε μια ανά στιγμές δυσβάσταχτη ρουτίνα.
Την ταινία, απόσπασμα της οποίας είχε αρχικά προβληθεί μέσω του καναλιού του Ιδρύματος Ωνάση στο πλαίσιο της καμπάνιας Athens Home for All, μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ, αφού διαβάσετε παρακάτω την κουβέντα μας με τον Κωνσταντίνο Βενετόπουλο.
Πώς γνωριστήκατε με το Μπρέντον και πόσο εύκολο ήταν να πειστεί ώστε να συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ;
Πριν από δύο χρόνια δούλευα πάνω σε μια άλλη ταινία, στην οποία συνεργάστηκα με τη Λέσλι Αν Λόπεζ• τραγουδίστρια όπερας και αδερφή της γνωστής Τζένιφερ Λόπεζ. Μέσω εκείνης γνώρισα όλη την οικογένεια, ανάμεσά τους και τον Μπρέντον. Υπήρξε αμέσως μια οικειότητα μεταξύ μας. Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο σπίτι του, θέλησε να μου δείξει το δωμάτιό του. Ήταν όπως ακριβώς φαίνεται και στην ταινία, γεμάτο ζωγραφιές και σχέδια στους τοίχους. Τότε θέλησε να μοιραστεί μαζί μου κάποια από τα πράγματα που είχε φτιάξει όσο διένυε μια δύσκολη περίοδο του coming out ταξιδιού του. Ενώ συζητούσαμε μου ανέφερε το Trevor Project, μια γραμμή πρόληψης αυτοκτονιών για νεαρά άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, στην οποία συμπτωματικά υπήρξα εθελοντής για πολλά χρόνια. Έτσι «κλικάραμε» και μέσα από όσα μοιραστήκαμε προέκυψε η ιδέα όσα είχε περάσει να γίνουν ένα ντοκιμαντέρ. Κι η οικογένεια υπήρξε πολύ υποστηρικτική. Η θεία του Μπρέντον, Λίντα Λόπεζ, μου εκμυστηρεύτηκε πως είχαν σκεφτεί να γυρίσουν κι εκείνοι μια αντίστοιχη ταινία, αλλά ιδανικά χωρίς δική τους πρωτοβουλία. Επομένως, όταν το πρότεινα ήταν αμέσως δεκτικοί, από τη στιγμή κιόλας που με γνώριζαν προσωπικά.
Πάντως, ίσως το πιο εντυπωσιακό στην ταινία είναι η ωριμότητα του Μπρέντον σε τόσο νεαρή ηλικία, συνυπολογίζοντας τις δυσάρεστες εμπειρίες που είχε.
Πράγματι, είναι η ωριμότητα σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθηση που διαθέτει. Το θαύμασα στα γυρίσματα και θα 'θελα να 'μουν κι εγώ έτσι σαν άνθρωπος.
Εν τω μεταξύ η ταινία έχει κάνει μια ξεχωριστή πορεία, φτάνοντας εννοείται κοντά στη shortlist των ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τα Όσκαρ. Νιώθεις πως επιβραβεύεται έτσι η δουλειά σου;
Αναμφίβολα, γιατί δεν είναι ασυνήθιστο πολλά πρότζεκτ να καταλήγουν στα αζήτητα. Αυτό όμως έχει κάνει μια ολοκληρωμένη διαδρομή κι έχει βρει ανταπόκριση, κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενο. Συγκεκριμένα το «Draw With Me» φυσικά με ευχαριστεί ότι ταξιδεύει σε φεστιβάλ και διεκδικεί βραβεία, αλλά ταυτόχρονα, διαπραγματεύεται ένα θέμα που χαίρομαι πως βγαίνει προς τα έξω. Γιατί έτσι και εκπαιδεύεται ο κόσμος και ίσως, ένας νέος μπορεί να εμπνευστεί από όσα δει και να αναζητήσει βοήθεια.
Πόση απόσταση ακόμα πιστεύεις χρειάζεται να διανύσουμε στην Ελλάδα για να φτάσουμε στο σημείο να συζητάμε πιο ανοιχτά για τέτοια θέματα;
Στην Αθήνα τελείωσα το σχολείο στη Σχολή Μωραΐτη. Έτσι, όταν κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ μού ζητήθηκε να κάνω μια παρουσίαση της ταινίας σε γονείς και καθηγητές. Χάρηκα πολύ για την πρόταση, αλλά συγκινήθηκα πραγματικά όταν είδα ορισμένους να φέρνουν χωρίς αναστολές τα παιδιά τους στην προβολή. Κάποια στιγμή, λοιπόν, υποστήριξα πως στην Αμερική τα πράγματα είναι πιο μπροστά αναφορικά με τα ζητήματα που διαπραγματεύεται η ταινία. Τότε μου υπενθύμισε ο πατέρας μου πως πρόκειται για μια πολύ μεγάλη χώρα. Και πως επειδή έχω ζήσει κυρίως στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, αναπόφευκτα το βλέμμα μου περνάει μέσα από αυτό το φίλτρο. Κι αυτό είναι αλήθεια, διότι δεν ισχύει το ίδιο σε περιοχές όπως το Οχάιο για παράδειγμα. Επομένως, στο μυαλό μου η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσά τους. Χρειάζεται λίγος χρόνος ακόμα για να προχωρήσουν τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, πιστεύω πως είναι περισσότερο «ανοιχτή» τελευταία. Και είναι εξαιρετικά σημαντική η στήριξη που μας δίνουν οργανισμοί όπως το Ίδρυμα Ωνάση μαζί με όλες τις πολύτιμες δράσεις που κάνει μέσω της Στέγης. Γιατί δουλεύουν έμπρακτα πάνω στη θεμελίωση της αποδοχής στην ελληνική κοινωνία, δεν εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά τη διαφορετικότητα. Κι επειδή η ταινία μου αφορά την τρανς κοινότητα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τώρα αυτή βρίσκεται στην πρώτη γραμμή διεκδικήσεων.
Φαντάζομαι το γνωρίζεις ήδη, αλλά στην περίπτωση που βρεθείς υποψήφιος για Όσκαρ, είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ακόμα ένας Έλληνας σκηνοθέτης στην απονομή, ο Χρήστος Νίκου με τα «Μήλα».
Ναι το ξέρω, μάλιστα έχουμε γνωριστεί με τον Χρήστο σε κάποιες κοινές ενέργειες που έχουμε κάνει. Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που έχει κάνει με τα «Μήλα», μακάρι να πάει καλά το πρότζεκτ. Φυσικά είναι πολύ θετικό πως υπάρχει η στήριξη της Κέιτ Μπλάνσετ, στην Αμερική υπολογίζουν πολύ τους διάσημους ηθοποιούς. Όσον αφορά το «Draw with Me», θα γνωρίζουμε περισσότερα όταν ανακοινωθεί η shortlist στις 9 Φεβρουαρίου.
