Ο κριτικός του «α» επιλέγει τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε.
10. Η Ομορφιά της Ύπαρξης του Ρόι Άντερσον
Η απόρριψη, η θνητότητα, η ματαιότητα και το καθημερινό παράλογο κατοικούν μια σειρά από βινιέτες κοινωνικού… σουρεαλισμού, τις οποίες ο Σουηδός auteur (Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας στη Βενετία) συνοδεύει με το γνωστό ψυχρό στιλιζάρισμά του και το κατάμαυρο χιούμορ του.
9. Corpus Christi του Γιάν Κομάσα
Οσκαρική υποψηφιότητα ξενόγλωσσης ταινίας για την κινηματογραφικά ηλεκτρισμένη διαδρομή ενός «έκπτωτου αγγέλου» μέσα από την επίγεια κόλαση προς την προσωπική λύτρωση. Ασυγκράτητη η σκηνοθετική δύναμη (Γιαν Κομάσα) και αξέχαστη η πρωταγωνιστική ερμηνεία (Μπάρτος Μπιελένια).
8. Η Εποχή της Βροχής του Άντονι Τσεν
Τεχνολογία, πολιτιστική παράδοση, εθνικές και ταξικές διαφορές συγκρούονται αθόρυβα γύρω από μια απαγορευμένη και αδύνατη ερωτική σχέση, με την κάμερα να μένει σταθερά επικεντρωμένη στα ανθρώπινα αισθήματα. Αυτά τα οποία πρέπει να βρουν μια κοινή έστω και «ξεπερασμένη» γλώσσα, για να εκφραστούν σε έναν κόσμο οικονομικού κέρδους, απομόνωσης και αλλοτρίωσης.
7. Οι Monos του Αλεχάντρο Λάντες
Μια μικροκοινωνία η οποία αντανακλά όλες τις παρορμήσεις, τις αντιθέσεις, τους συμβιβασμούς και τις ανακατατάξεις που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη συμβίωση, η ομάδα των Μόνος είναι την ίδια στιγμή τόσο ένας αυτόνομος οργανισμός όσο κι ένα γρανάζι μιας περίπλοκης μηχανής (ποτέ δεν μαθαίνουμε την ιδεολογία των ανταρτών), που κινείται ερήμην των μερών της. Αυτή η εγγενής αντίφαση γεννά μια ανεξέλεγκτη βία κι έναν φαύλο κύκλο αίματος που παρασύρουν άτομα, ομάδες και ολόκληρα έθνη, με τον Λάντες να εναλλάσσει σκηνές αφηγηματικής έντασης με κάδρα ονειρικού λυρισμού, σχολιάζοντας πικρά το ένστικτο και τη (μη) ηθική της επιβίωσης.
6. Στη Γη του Άγριου Μελιού των Ταμάρα Κοτέφσκα, Λιούμπομιρ Στεφάνοφ
Με βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Σάντανς και δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ (ντοκιμαντέρ και διεθνούς ταινίας), το ντοκιμαντέρ εντυπωσιάζει με τη λιτότητα με την οποία καταγράφει διαχρονικές αλήθειες πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τη γη, την παράδοση και τις αξίες που αυτές του κληρονομούν. Η σκηνοθετική κομψότητά της είναι ολόφρεσκη, ανεπιτήδευτη, η τρυφερότητά της αφοπλιστική και ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που αγωνίζεται να επιβιώσει σε ένα σκληρό περιβάλλον απρόσμενα συγκινητικός.
5. Εμείς οι Δύο του Φίλιπο Μενεγκέτι
Εσωτερικό δράμα σπάνιας συναισθηματικής ακρίβειας και κομψή, διακριτική εξιστόρηση ενός κρυφού έρωτα με απρόοπτη διαδρομή. Ο Μενεγκέτι δεν μας αφήνει ποτέ να την μαντέψουμε, παγιδεύοντάς μας σε ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ.
4. Γιοσέπ του Ορέλ
Σκληρότητα και ευαισθησία συνυπάρχουν εδώ στην ίδια μονοκοντυλιά, με τον Ορέλ να υιοθετεί μια τολμηρή διηγηματική ελευθερία, να εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες του κινούμενου σκίτσου (ρεαλιστική, ονειρική, χιουμοριστική, αποστασιοποιητική, συγκινητική, αλληγορική) και μέσα από ένα ευφάνταστο ταξίδι μπροστά και πίσω στο χρόνο να κοιτά κατάματα την Ιστορία, ρίχνοντας φως στις σκοτεινότερες, λιγότερο ένδοξες γωνιές της. Η σύνδεσή τους με το παρόν είναι άμεση και αφυπνιστική, σε μια αγκαθωτή στην όψη μα τρυφερή στην καρδιά κινηματογραφική έκπληξη.
3. Ο Προδότης του Μάρκο Μπελόκιο
Αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της στην εξέλιξη της δίκης, την οποία αναπαριστά με απόλυτη κωμικοτραγική πιστότητα, η ταινία αποτυπώνει το ύφος και το ήθος μιας εποχής του ιταλικού νότου η οποία τελειώνει με ιστορικό κρότο και το ξεκίνημα ενός καινούργιου κεφαλαίου της σύγχρονης ιταλικής πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας, η οποία αναδιαρθρώνει τις σχέσεις των εξουσιών στο εσωτερικό της. Από την άλλη, ο Μπελόκιο στέκεται σκεπτικός απέναντι στη μεταμέλεια του εν συγχύσει αθώου ήρωά του (ένας αξέχαστος, ερμηνευτικά αφοπλιστικός Πιερφραντσέσκο Φαβίνο), την υπαρξιακή απόγνωση του οποίου περιγράφει ανάγλυφα με σιωπηλά κλόουζ απ, «κλεμμένα» βλέμματα και ονειρικές σκηνές, τις ποιητικότερες της ταινίας.
2. Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο του Καρίμ Αϊνούζ
Με τον τρόπο που ο Πέδρο Αλμοδόβαρ εκμοντέρνισε το κλασικό χολιγουντιανό μελό, ο Αϊνούζ σκηνοθετεί με πάθος, κοινωνική ευαισθησία, οπτική μεγαλοπρέπεια (φωτογραφία της Ελέν Λουβάρ των «Πίνα Μπάους», «Xenia», «Ευτυχισμένος Λάζαρος») και ψυχολογική ακρίβεια μια ιστορία αδερφικής αγάπης που συγκινεί βαθιά. Ταυτόχρονα σχολιάζει τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, περιγράφει ωμά τον τρόπο με τον οποίο τα προσωπικά όνειρα καταλήγουν σε συλλογικές αυταπάτες και κερδίζει δίκαια το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Κανών.
1. Μνήμες Φόνων του Μπονγκ Τζουν-χο
Το κορεάτικο «Zodiac» είναι ένα υπνωτιστικό, βαθιά απαισιόδοξο όσο και σκληρά ρεαλιστικό αστυνομικό θρίλερ πάνω στις ανθρώπινες αδυναμίες, την κοινωνική αδιαφορία και τα μακάβρια παιχνίδια της τύχης. Ένα βραδύκαυστο αριστούργημα που, όπως και το φιλμ του Ντέιβιντ Φίντσερ, φρεσκάρισε και προσγείωσε δυναμικά το είδος στον 21ο αιώνα.
Και ακόμη
Σκύλος που Γαβγίζει του Μπονγκ Τζουν-χο, Ένα Ψηλό Κορίτσι του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ, 1917 του Σαμ Μέντες, Μια Λευκή, Λευκή Μέρα του Χλίνουρ Πάλμασον, Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη, Babyteeth της Σάνον Μέρφι, Ο Εξαφανισμένος του Ροδρίγο Σαρογκογιέν, Θα Έρθει η Φωτιά του Όλιβερ Λάσε, Το Κόλπο του Αιώνα του Άριελ Γουίνογκραντ, Wild Rose του Τομ Χάρπερ.
