Μπορεί αυτήν τη χρονιά η πανδημία να μας στέρησε εν πολλοίς την απόλαυση της δυνατής μουσικής στις σκοτεινές αίθουσες, τον καιρό όμως που οι κινηματογράφοι ήταν ανοιχτοί, πολλά από τα soundtracks που ακούστηκαν ήταν εξαιρετικά.
Εάν κάτι ξεχώρισε στο πεδίο των scores φέτος, ήταν ο τρόπος που καταξιωμένοι και μη συνθέτες κλήθηκαν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, δουλεύοντας πάνω σε φιλμ που είτε εκμοντέρνιζαν τα είδη είτε τα συνδύαζαν με πρωτοποριακό τρόπο. Για παράδειγμα, ο Μαρκ Κόρβεν κατασκεύασε εξ ολοκλήρου ένα μουσικό όργανο με στοιχεία βιολιού και κιθάρας για να πλάσει το εφιαλτικό ηχοτοπίο του «Φάρου» (Ρόμπερτ Έγκερς), το οποίο μπορείτε να δείτε εν δράση εδώ. Θυμηθείτε ακόμα το score του Τόμας Νιούμαν για το «1917» (Σαμ Μέντες), όπου ο συνθέτης έπρεπε να εμφυσήσει ρυθμό, νεύρο, συναισθήματα και εντάσεις σε μια επική πολεμική περιπέτεια με ασταμάτητη δράση. Ανάμεσα στα όργανα που χρησιμοποίησε ήταν και το ewi, ένα περίτεχνο πνευστό που μεταφράζει τον άνεμο σε ηλεκτρονικές νότες.
Από την άλλη ο Γάλλος Ζαν-Μισέλ Μπερνάρ εμπνεύστηκε ένα μοντέρνο τζαζ soundtrack που παραδόξως ταιριάζει γάντι στο λαμιώτικο τοπίο της «Μπαλάντας της Τρύπιας Καρδιάς» (Γιάννης Οικονομίδης), ενώ η φοβερή Τζέσι Μπάκλεϊ απέδειξε το πολύπλευρο ταλέντο της τραγουδώντας στις κάουντρι συνθέσεις του Τζακ Άρνολντ για το «Wild Rose» (Τομ Χάρπερ).
Η Μίκα Λέβι απέδειξε για ακόμα μια φορά γιατί είναι μεταξύ των σπουδαιότερων εν ενεργεία συνθετών με την τολμηρή δουλειά της στο «Monos» (Αλεχάντρο Λάντες), την ώρα που ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) μαζί με τη Δεσποινίς Τρίχρωμη ισοφάρισαν τη χειροπιαστή συγκίνηση των εικόνων του «Winona» με τους μελαγχολικούς ήχους τους.
Ο σπουδαίος trapper Τράβις Σκοτ ένωσε τις δυνάμεις του με τον Λούντβιγκ Γκόρανσον και μαζί έδωσαν στο «Tenet» (Κρίστοφερ Νόλαν) το ιδανικό εκρηκτικό τέμπο, με τον οσκαρικό Αλεξάντρ Ντεσπλά να παραδίδει ένα λυρικό όσο και παραμυθένιο score για τις «Μικρές Κυρίες», κάνοντας πράξη την παραγγελία της Γκρέτα Γκέργουιγκ να γράψει μουσική που θα ακούγεται «σαν ο Μότσαρτ να συναντά τον Ντέιβιντ Μπόουι».
Όλα αυτά σε μια χρονιά η οποία στο μέσο της ο κινηματογράφος έχασε το σπουδαιότερο μαέστρο του, Ένιο Μορικόνε.
