Την προσοχή του μαζικού κοινού προσέλκυσε αρχικά το 2012 χάρη στη σειρά «Girls», όπου ενσάρκωσε τον συμπτωματικά συνονόματο Άνταμ, έναν εκκεντρικό πλην ευαίσθητο άντρα ο οποίος έκλεψε την καρδιά της πρωταγωνίστριας και δημιουργού της σειράς Λένα Ντάναμ. Το υποκριτικό ταλέντο του Άνταμ Ντράιβερ ήταν ακόμα ακατέργαστο αν και εμφανές, με τον ηθοποιό που γιορτάζει σήμερα τα 37α γενέθλιά του να έχει στο ενδιάμεσο φτάσει στην κορυφή, με το Όσκαρ να είναι το μοναδικό βραβείο που κυνηγά ακόμα. Επί τη ευκαιρία των γενεθλίων του λοιπόν, τιμούμε έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του με ένα top-5 των καλύτερων κινηματογραφικών ερμηνειών στην έως τώρα φιλμογραφία του.
5. Κάιλο Ρεν («Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει», 2015)
Το να υποδυθείς τον «νέο» Νταρθ Βέιντερ σε ένα franchise διάσημο για τους φανατικούς οπαδούς του, μπορεί να τσάκιζε από την πίεση κάποιον άλλο ηθοποιό. Όχι όμως τον Ντράιβερ, ο οποίος όχι απλά προσέφερε νέο δυναμισμό και χειροπιαστό φόβο ως πρωτοεμφανιζόμενος Σιθ Λορντ, αλλά απέδωσε με χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση ένα χαρακτήρα με τον οποίο πλέον είναι συνυφασμένος στη γαλαξιακή saga του Τζορτζ Λούκας. Διαβάστε την κριτική της ταινίας εδώ.
4. Τόμπι («Ο Άνθρωπος που Σκότωσε τον Δον Κιχώτη», 2018)
Μπορεί στην κριτική μας για την ταινία του Τέρι Γκίλιαμ να είχαμε χαρακτηρίσει την ερμηνεία του ηθοποιού άτσαλη, η αλήθεια είναι όμως πως χάρη σε εκείνον το κατά τα άλλα χαοτικό φιλμ του σκηνοθέτη απέκτησε μια κάποια σταθερότητα. Στο ρόλο ενός φαντασμένου σκηνοθέτη, ο Ντράιβερ ισορροπεί ιδανικά μεταξύ κωμωδίας και δραματικής υπερβολής, με τον ίδιο να ‘χει να λέει πως πρωταγωνίστησε σε μια ταινία που μέχρι τότε φαινόταν καταδικασμένη να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Είναι ενδεικτικό πως πριν από εκείνον είχαν ακουστεί κατά καιρούς και τα ονόματα των Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Τζακ Ο’Κόνελ. Σχετικά με την ερμηνεία του είχε δηλώσει στη συνέντευξη που έδωσε στο «α»: «Φαντάστηκα τον χαρακτήρα σαν έναν σκηνοθέτη που έχει θάψει τον καλλιτέχνη μέσα του και ο παράξενος αυτός γερο-Ισπανός τού τον ξαναβγάζει στην επιφάνεια χάρη στην πίστη του σε μια παραίσθηση. Μια παραίσθηση που για τον ήρωά μου γίνεται αληθινή όχι μέσω της τέχνης αλλά μέσω του έρωτα». Διαβάστε την κριτική της ταινίας εδώ.
3. Γκαρούπε («Σιωπή», 2016)
Σε μια ακόμα απαιτητική παραγωγή, ο Ντράιβερ υποδύθηκε για χάρη του Μάρτιν Σκορσέζε έναν Πορτογάλο ιεραπόστολο ο οποίος ζει μια αδιανόητη περιπέτεια στην ιαπωνική ύπαιθρο του 17ου αιώνα. Η πιο μεστή και δύσκολη ερμηνεία του ηθοποιού, έφερε ακόμα περισσότερη προσοχή στο ταλέντο του, αλλά και απέδειξε την ακλόνητη πίστη του σε παραγωγές που άλλους θα τσάκιζαν. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της ταινίας εδώ.
2. Πάτερσον («Paterson», 2016)
Η πρώτη πραγματικά σπουδαία υποκριτική στιγμή του ηθοποιού ήρθε με τον Τζιμ Τζάρμους πίσω από την κάμερα κι εκείνον στο ρόλο ενός ποιητή οδηγού λεωφορείου. Ο μίνιμαλ λυρισμός, ο διαπεραστικός ρομαντισμός και τα ασφυκτικά απωθημένα ενός «καθημερινού ανθρώπου» αναδεικνύονται σε μια ερμηνεία αδιόρατα επιβλητική που κοντράρει τη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία του Τζάρμους. Διαβάστε την κριτική της ταινίας εδώ.
1. Τσάρλι Μπάρμπερ («Ιστορία Γάμου», 2019)
Συγκλονιστικός όσο και η υποκριτική παρτενέρ του Σκάρλετ Γιόχανσον, υποδυόμενος ένα σύζυγο που δεν έχει ιδέα για τον πόνο που προκάλεσε στη σύντροφό του, θα μπορούσε άνετα να πάρει το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου παρότι «έχασε» δίκαια από τον Γιόακιν Φίνιξ του «Joker». Γράφαμε όταν κυκλοφόρησε η ταινία: «Στα εξουθενωμένα βλέμματα των Γιόχανσον και Ντράιβερ αντανακλούνται οι πληγωμένες αναμνήσεις όσων σήμαιναν κάποτε οι χαρακτήρες τους, ενώ οι ίδιοι παραδίδουν αφοπλιστικά ανθρώπινες και συναισθηματικά ορμητικές ερμηνείες. Σπάνια ένα υποκριτικό ντουέτο αλληλοσυμπληρώνεται τόσο πολύ όσο οι δυο τους εδώ, καθώς καταφέρνουν να ισορροπήσουν τις αντίθετες πορείες τους: η Γιόχανσον αποκτά τον έλεγχο της ζωής της σαν να έχει μόλις ξυπνήσει από λήθαργο, ενώ ο Ντράιβερ πασχίζει να καταλάβει ακριβώς τι τους συνέβη». Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
