Κάνουμε #cinematherapy βλέποντας ταινίες που χαλαρώνουν, φτιάχνουν το κέφι και πάνε κόντρα στην κλειστοφοβική διάθεση.
Μπορεί σήμερα η τηλεργασία να είναι μια νέα (επιβεβλημένη) πραγματικότητα για πολλούς, στην ταινία του Χαλ Σάλουιν, όμως, ορίζει την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών της. Μιας παρέας Νεοϋορκέζων workaholics - ανάμεσά τους ο νεαρός Λιβ Σράιμπερ, οι οποίοι ζουν ολομόναχοι στα διαμερίσματά τους, δουλεύοντας ασταμάτητα στους υπολογιστές και επικοινωνώντας αποκλειστικά μέσω τηλεφώνου.
Αδικαιολόγητα ξεχασμένο 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το «Αναμείνατε στο Ακουστικό σας» («Denise Calls up», 1995) -η πρώτη από τις μόλις τρεις ταινίες του Σάλουιν- είναι μια απολαυστική κομεντί όσο και μια σκηνοθετικά πανέξυπνη ταινία, βασισμένη σε σενάριο που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές. Κι αυτό γιατί οι ηθοποιοί δεν συναντιούνται ποτέ στην ταινία, με την αφήγηση να εξελίσσεται αποκλειστικά μέσα από τις τηλεφωνικές συζητήσεις τους. Σα να έχουν ανοιχτές παράλληλες συνομιλίες στο Messenger, οι κλήσεις τους εναλλάσσονται με διαπεραστική σπιρτάδα, καθώς η πλοκή αναπτύσσεται χωρίς να κατεβαίνει το ακουστικό.
Ένας υποψιασμένος θεατής ίσως βρει το παραπάνω σεναριακό εύρημα ένα τρικ για να προσελκύσει το ενδιαφέρον, αλλά ο Σάλουιν φροντίζει να νοστιμίσει τη δράση με ένα καυτό τηλε-ρομάντζο, ακόμα και μια... εγκυμοσύνη(!), ως δυο από τις συνέπειες της άρνησης των χαρακτήρων να βγουν από το σπίτι. Η ψευδαίσθηση πως χάρη στις ανέσεις της τεχνολογίας μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να «ιδρώσουν», σε συνδυασμό με την εθιστική άνεση και ασφάλεια του προσωπικού χώρου, τους καθηλώνει στην καρέκλα του γραφείου και αναπόφευκτα στο τηλέφωνο.
Διότι δεν πρόκειται για άτομα που αποφεύγουν την επαφή, κάθε άλλο, οι κλήσεις περιστρέφονται γύρω από μελλοντικές συναντήσεις και κάλπικες δικαιολογίες για ραντεβού που τελικά ακυρώθηκαν. Όλοι είναι «πηγμένοι», ο χρόνος τους καθορίζεται από τη δουλειά και το φόρτο της, με τα περιθώρια στενά για οτιδήποτε άλλο. Στη σύγκρουση ανάμεσα στη θέληση για έξοδο και το άγχος της συνάντησης, κρύβεται η αφανής, βαθιά μελαγχολία της ταινίας, η οποία δίνει μια γλυκιά αύρα στη συνολικά ανέμελο και ρομαντικό ύφος της.
Ο Σάλουιν αποφεύγει με κάθε τρόπο να βαρύνει την ατμόσφαιρα, αντίθετα υπάρχουν στιγμές που είναι εξόχως αισθησιακή, παρότι την ταινία χρωματίζουν μερικές αυθεντικές ανησυχίες. Με προφανή εκείνη της αποξένωσης και της απρόσωπης επικοινωνίας, ως απόρροια της εκτεταμένης χρήσης της τεχνολογίας. Στα μάτια του σκηνοθέτη, όμως, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο ανθρώπινο άγγιγμα, με το τηλέφωνο να εξάπτει τις αισθήσεις και, φυσικά, τη φαντασία. Αυτό είναι το σημείο που κάνει διαχρονική την ταινία του Σάλουιν, αφού μπορεί πολλοί να απολαμβάνουμε την προσωπική απομόνωσή μας, αλλά πάντα θα μας δελεάζει το αληθινό πρόσωπο του Άλλου.
Βρείτε όλες τις must see ταινίες για την καραντίνα εδώ.
