Ο τολμηρός σκηνοθέτης μας μίλησε για τα παρασκήνια της νέας σεξουαλικά φορτισμένης ταινίας του και για τον λόγο που διασκέδασε γυρίζοντάς την περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά του.
Είμαι πραγματικά περίεργος να μάθω, πώς προέκυψε ο κόσμος του «Climax»; Γιατί αν δεν κάνω λάθος γράψατε και γυρίσατε την ταινία σε λιγότερο από ένα μήνα.
Έτσι συνέβη, γυρίστηκε σε δεκαπέντε μέρες, αλλά στους παραγωγούς μου είπα ότι θα κρατήσει παραπάνω για να μη φρικάρουν. Επίσης τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν χρονολογικά, και μπορέσαμε να εξελίξουμε περισσότερο την ιστορία στην πορεία. Από την άλλη, υπήρχε το άγχος πως εάν κάποιος από το cast εγκατέλειπε την παραγωγή δε θα μπορούσαμε να τον αντικαταστήσουμε.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, και μπορώ να πω πως στο «Climax» έζησα τα πιο απολαυστικά και ξεκούραστα γυρίσματα της καριέρας μου. Όλοι ήταν ήρεμοι, κανείς δεν έπαιρνε ναρκωτικά, όλοι ήταν χαρούμενοι. Συνολικά, προετοιμασία, παραγωγή και μοντάζ διήρκησαν περίπου τέσσερις μήνες. Σκέψου περισσότερο χρόνο από το γύρισμα χρειάστηκα για να αποκτήσω τα δικαιώματα των τραγουδιών που ακούγονται στην ταινία.
Τι κάνει διαφορετική αυτήν την ταινία από τις προηγούμενές σας;
Καταρχάς η ταχύτητα με την οποία φτιάχτηκε. Επίσης το γεγονός πως ακολουθούσαμε την χρονολογική σειρά του σεναρίου στο γύρισμα, σήμαινε πως εγώ έπρεπε να συμπτύξω τα καλύτερα στοιχεία των τεχνικών που χρησιμοποιώ στη σκηνοθεσία μου. Κατά κάποιον τρόπο όπως μια μπάντα κοιτάζει τη δισκογραφία της και λέει πως ο τάδε δίσκος είναι ο καλύτερός της. Έτσι ο κόσμος όταν έβλεπε το «Climax» θα καταλάβαινε αμέσως πως αυτή είναι μια ταινία του Γκασπάρ Νοέ, αλλά με μια πιο συγκρατημένη απόδοση του ύφους μου.
Επίσης ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα κινηματογραφήσει ανθρώπους οι οποίοι έκαναν κάτι τόσο ενεργητικό μπροστά από την κάμερα. Όταν κοιτούσα τους χορευτές να δίνουν τα πάντα σε ένα πλάνο, ένιωθα σα να βλέπω τους καλύτερους ακροβάτες τους κόσμου να δίνουν σόου για εμένα. Το βρήκα πραγματικά εντυπωσιακό και κάποιες στιγμές πίστευα ότι παρακολουθώ από κοντά κάτι τόσο τεχνικά άρτιο όσο μια εκτέλεση της Νάντια Κομανέτσι. Η γλώσσα του σώματός τους είναι τόσο διαφορετική από όλους εμάς που σε υπνωτίζει...
Κι η ίδια η κάμερα μοιάζει να έχει τη δική της χορογραφία...
Συνηθίζω να γυρίζω μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα και γενικά πλάνα, αλλά εδώ η αλήθεια πως τη φοβήθηκα την κάμερα γιατί κινούταν τόσο κοντά στους χορευτές. Στο τέλος όμως μου άρεσε πάρα πολύ η αίσθηση που δημιουργεί η κίνησή της, αλλά και το γεγονός πως απέναντί της είχε ερασιτέχνες ηθοποιούς οι οποίοι δείχνουν τόσο άνετοι με την παρουσία της. Αδιαφόρησαν για στησίματα, διαλόγους και ήταν απλά ο εαυτός τους απολαμβάνοντας τη μουσική.
Μιλώντας για τη μουσική, πώς καταλήξατε στα κομμάτια που ακούγονται στην ταινία;
Η ιστορία τοποθετείται το 1995, οπότε με μόνο μία εξαίρεση, όλα τα τραγούδια ανήκουν σε εκείνη τη χρονιά και πριν από αυτήν. Πρόκειται για μουσικές που τότε χόρευα και εγώ, πάντα στην ορχηστρική βερσιόν τους και ποτέ με φωνητικά.
Χρειάστηκε να διαπραγματευτούμε πολύ για να έχουμε ακριβώς τα τραγούδια που θέλουμε προτού ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ώστε ο κόσμος να χορεύει στο σωστό ρυθμό. Αν κάναμε το αντίθετο θα ήταν αδύνατο να προσθέσουμε τη μουσική στο μοντάζ. Σε κάθε περίπτωση ήξερα ότι η ταινία μου θα διαρκούσε 90', άρα ήθελα την καλύτερη μουσική που μπορούσαμε να βρούμε και η οποία θα ακουγόταν σε κάθε λεπτό της ταινίας.
Ακούστε το soundtrack του «Climax» εδώ:
Κατά τη διάρκεια της ταινίας εμφανίζονται σποραδικά μεγάλου μεγέθους μεσότιτλοι, με έναν από αυτούς να αναφέρει ότι «αυτή είναι μια γαλλική ταινία και είναι περήφανη για αυτό». Τι ακριβώς θέλατε να πείτε με αυτήν τη δήλωση;
Είναι απλό, δηλώνω πως αυτή είναι μια γαλλική παραγωγή, γυρισμένη στη Γαλλία και στη γαλλική γλώσσα. Πρόκειται στην ουσία για μια παραλλαγή μιας φράσης που χρησιμοποιούμε πολύ στη Γαλλία, και σκέφτηκα να την εντάξω σαν φάρσα.
Στο σινεμά σας η αίσθηση πως βρισκόμαστε σε έναν εφιάλτη είναι κυρίαρχη. Τι πιστεύετε πως είναι εκείνο το οποίο μας ελκύει σε κάτι σκοτεινό το οποίο μπορεί ακόμα και να μας καταστρέψει;
Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση. Πάντως, σε σχέση με το «Climax», πρέπει να έχουμε υπόψη πως όσα συμβαίνουν στους ήρωες δε σχετίζονται καθόλου με τα ναρκωτικά αλλά με το αλκοόλ. Αυτό είναι που τους οδηγεί στην παράνοια, ακόμα και εάν κάποιος έριξε μάλλον LSD στη σανγκρία. Εμένα με ενδιέφερε αυτή η παράνοια που μετατρέπεται σε φόβο και μπορεί να οδηγήσει τον οποιονδήποτε σε μια ακραία εκδοχή του εαυτού του. Οι άνθρωποι είναι εντελώς απρόβλεπτοι όταν χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους. Το «Climax» πάντως δεν είναι μια ταινία ενάντια στην κατανάλωση αλκοόλ, και εγώ ο ίδιος το απολαμβάνω. Απευθύνεται όμως σε εκείνους τους ανόητους που παραβλέπουν τις τρομακτικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει.
