Έχοντας ένα πλούσιο τηλεοπτικό βιογραφικό, ο Έλληνας σκηνοθέτης κάνει το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα με τη «Τζαμάικα» (κυκλοφορεί την Πέμπτη 21/12), μια δραματική κομεντί στην οποία πρωταγωνιστούν ο Σπύρος Παπαδόπουλος και ο Φάνης Μουρατίδης.
Πώς προέκυψε η εμπλοκή σου στην «Τζαμάικα»;
Βρέθηκα στο project από την πρώτη στιγμή. Ξέρω πολύ καιρό τον Φάνη Μουρατίδη και είναι 7-8 χρόνια που λέγαμε να κάνουμε μια ταινία μαζί. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ένα άλλο σενάριο, το οποίο δεν έγινε ποτέ ταινία. Πριν από δυο χρόνια με πήρε ο Φάνης τηλέφωνο και μου είπε ότι είχε μια καινούρια ιδέα. Μετά αυτή δόθηκε στον Γιώργο Φειδά για να την αναπτύξει σε σενάριο. Άρα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε την «Τζαμάικα» μαζί με τον Φάνη πριν καν γραφτεί η ιστορία.
Έχεις ένα πλούσιο τηλεοπτικό βιογραφικό, αλλά δεν είχες κάνει ποτέ ταινία. Συνάντησες κάποιες δυσκολίες στην πρώτη κινηματογραφική σου απόπειρα;
Εδώ και 27 χρόνια δουλεύω στην τηλεόραση, σχεδόν αποκλειστικά στο είδος της κωμωδίας. Σίγουρα το να γυρίσω την πρώτη μου ταινία υπήρξε μια πρόκληση. Όχι μόνον γιατί είναι το πρώτο κινηματογραφικό μου εγχείρημα, αλλά και επειδή είναι μια δραματική κατά βάση ιστορία. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Μια απλή κωμωδία θα ήταν πολύ πιο εύκολη για εμένα, αφού έχω την εμπειρία τόσων χρόνων. Θα μπορούσα να πω ότι οι διαφορές είναι αρκετές στο γύρισμα μιας ταινίας σε σχέση με μια τηλεοπτική σειρά. Όσο και αν έχουν μεγαλώσει οι τηλεοπτικές συσκευές τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ μικρές μπροστά στην κινηματογραφική οθόνη. Αυτό κάνει τον τρόπο αφήγησης αρκετά διαφορετικό. Ένα κοντινό πλάνο στη μεγάλη οθόνη έχει άλλη δυναμική, ενώ διαφοροποιείται παράλληλα και η ερμηνευτική προσέγγιση από τους ηθοποιούς.
Τελικά το να σκηνοθετήσεις ένα δράμα τι διαφορά έχει από μια κωμωδία;
Θεωρώ την κωμωδία ένα πολύ δύσκολο είδος. Δεν μιλάω για σαχλαμάρες, αλλά για ποιοτικές κωμωδίες. Το δράμα σου επιτρέπει να κάνεις παύση και γενικότερα να το «κλέψεις» στις αφηγηματικές κοιλιές. Η κωμωδία, όμως έχει ένα ρυθμό, αλλά και πρέπει να έχει άμεση σχέση με την αλήθεια. Θεωρώ ότι ο θεατής για να γελάσει θα πρέπει σε αυτό που βλέπει να υπάρχει μια αναγνωρίσιμη κατάσταση και μετά να έρχεται η υπερβολή. Γι’ αυτό και οι καλές κωμωδίες πάντοτε για βάση την αλήθεια.
Το να έχεις δυο πρωταγωνιστές στο επίπεδο του Σπύρου Παπαδόπουλου και του Φάνη Μουρατίδη πόσο σε διευκολύνει και κατά πόσο σε αγχώνει;
Για μένα είναι μεγάλη χαρά. Επειδή έχω δουλέψει πολλά χρόνια στη τηλεόραση με μεγάλα ονόματα που είχαν τη φήμη του «δύσκολου» στη πιάτσα, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με κανέναν τους. Ο ηθοποιός γίνεται δύσκολος όταν δεν σε εμπιστεύεται. Εάν νοιώσει εμπιστοσύνη, δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Στην «Τζαμάικα» έγινε από την πρώτη στιγμή αυτό. Με τον Φάνη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, οπότε ξέραμε ο ένας τι ζητάει από τον άλλο. Από την άλλη, ο Σπύρος έφερε στη ταινία την καλύτερη κινηματογραφική του παρουσία μέχρι σήμερα και είμαι τυχερός που έγινε στην ταινία μου αυτό. Είναι ένας άνθρωπος που αγάπησε το σενάριο από την αρχή και δόθηκε ολόψυχα.
Είχες μια αρκετά κινηματογραφική προσέγγιση στην σκηνοθετική ματιά σου. Για παράδειγμα στο να απεικονίσεις τη σωματοποίηση του πόνου, την πλαστή χαρά ενός τηλεπαιχνιδιού, κ.α. Αυτά πότε τα σκέφτηκες; Στο ντεκουπάρισμα πριν ξεκινήσεις το γύρισμα, πάνω στο πλατό ή στο μοντάζ που μπορείς να πετάξεις και να κρατήσεις πράγματα;
Αυτό συμβαίνει σε όλα τα στάδια που περιέγραψες. Βέβαια, τα περισσότερα τα δούλεψα στο ντεκουπάρισμα. Στο γύρισμα, όμως, έχοντας για διευθυντή φωτογραφίας τον Γιάννη Δρακουλαράκο, ο οποίος δούλεψε με παλιούς vintage κινηματογραφικούς φακούς, άρχισα να βλέπω το κάδρο με διαφορετική ματιά. Έβλεπα μια άλλην οπτική σε αυτό που είχα σκεφτεί, οπότε βγήκαν πράγματα. Όμως το ποιες εικόνες θα ακολουθήσουν τον ήρωα ήταν κάτι λίγο ή πολύ προμελετημένο πριν καν ξεκινήσει το γύρισμα.
