Στην Ελλάδα αρκετές φορές γίνονται πράγματα που έχουν μεγάλη κινηματογραφική σημασία, αλλά δεν παίρνουν τη δημοσιότητα που τους αναλογεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ένα σημαντικό μέρος της πρώτης χειροποίητης ταινίας μεγάλου μήκους –που κυκλοφορεί στις 12/10 στις αίθουσες– έγινε σε ένα στούντιο στο Κορωπί! Μάθετε περισσότερα για την εθνική μας συμβολή σε ένα φιλόδοξο εγχείρημα.
Όταν η ταινία αρχίζει δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς. Είναι κάτι που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί. Χιλιάδες πίνακες ζωγραφικής που τρέχουν με 12 καρέ το δευτερόλεπτο ζωντανεύουν τον εικαστικό κόσμο του Βίνσεντ βαν Γκογκ. Οι παχιές πινελιές του Ολλανδού ζωγράφου, που δίνουν μια υπερρεαλιστική αίσθηση και προκαλούν συναισθηματική φόρτιση (οι κριτικοί τέχνης τον αποκαλούν μετα-ιμπρεσιονιστή), συνθέτουν έναν πρωτότυπο κινηματογραφικό καμβά που όσο περνά η ώρα σε τραβά μέσα του.
Το «Loving Vincent» ξετυλίγει το μυστήριο που συνοδεύει το θάνατο του Βαν Γκογκ εδώ και περίπου ενάμιση αιώνα. Τελικά, δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε; Την απάντηση έδωσαν τα χέρια εκατό και πλέον ζωγράφων που δούλεψαν ασταμάτητα για μήνες. Ας δούμε πώς έγινε πραγματικότητα αυτή η εικαστική υπερπαραγωγή και ποια ήταν η συμβολή της χώρας μας σε αυτή.
Σε ένα στούντιο στο Κορωπί
Πριν από τρία περίπου χρόνια, το δημιουργικό ζευγάρι Ντορότα Κομπιέλα-Χιου Γουέλτσμαν αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα μια απίθανη ιδέα... Να φτιάξει την πρώτη χειροποίητη ταινία μεγάλου μήκους, αποτίνοντας κινηματογραφικό φόρο τιμής στο έργο του Βαν Γκογκ. Μάλιστα, οι ίδιοι έγραψαν και το σενάριο που εστιάζει στο μυστηριώδη θάνατο του Ολλανδού ζωγράφου. Το εγχείρημα ήταν κάτι παραπάνω από παράτολμο.
Αρχικά, η ταινία γυρίστηκε με πραγματικούς ηθοποιούς σε ένα άδειο στούντιο (green room) και στη συνέχεια καθένα από τα 65.000 κάδρα που απαρτίζουν το φιλμ έπρεπε να ζωγραφιστεί με λάδια! Για να τα καταφέρουν έπρεπε να βρουν τους δεκάδες ζωγράφους που χρειάζονταν για να ολοκληρωθεί το μεγαλόπνοο έργο. Το βασικό κομμάτι παραγωγής στήθηκε στην Πολωνία –υπό την αυστηρή επίβλεψη της σκηνοθέτιδας Ντορότα Κομπιέλα–, αλλά έλειπαν ακόμη χέρια για να βγει η δουλειά. Κάπου εκεί μπαίνει στο κάδρο ο παραγωγός/συνιδρυτής του Studio Bauhaus Κωνσταντίνος Βασίλαρος, ο οποίος πρότεινε στον Χιου Γουέλτσμαν να φτιαχτεί στη χώρα μας μια μονάδα παραγωγής με απόφοιτους της Καλών Τεχνών Αθήνας. Το εργαστήριο στήθηκε στα Mabrida Studios στο Κορωπί, τα οποία ανήκουν στην οικογένεια Σοφιανού («Φρουτοπία», «Του Κουτιού τα Παραμύθια»). Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να φτάσουν από την Πολωνία στα Μεσόγεια τρεις νταλίκες γεμάτες εξοπλισμό.
Animation φτιαγμένο με… λαδομπογιά
Από τις αρχές του 2016, λοιπόν, τα πινέλα πήραν φωτιά! Περισσότεροι από 25 ζωγράφοι (20 από αυτούς Έλληνες) έδωσαν κάτι παραπάνω από ένα… χεράκι για να ολοκληρωθεί το φιλόδοξο έργο. Στα Mabrida Studios ο καθένας τους δούλευε στο δικό του PAWS (Painting Animation Working Station), πίσω από μια βαριά κουρτίνα που έκρυβε έναν υπολογιστή, έναν μεγάλο καμβά, μια κάμερα και έναν προτζέκτορα. Ο προτζέκτορας «έριχνε» πάνω στον καμβά ένα κάδρο από το φιλμ που είχε ήδη γυριστεί στο green room.
Στη συνέχεια, ο εικαστικός το ζωγράφιζε, τσέκαρε στον υπολογιστή την πιστότητα των χρωμάτων και τέλος ειδοποιούσε την παραγωγή για να φωτογραφίσει το τελικό αποτέλεσμα. Στη συνέχεια έσβηνε το κάδρο που είχε μόλις φτιάξει και στον ίδιο καμβά ξεκινούσε –φτου και απ’ την αρχή– το επόμενο. Κάθε βράδυ ο προϊστάμενος του ελληνικού τμήματος έστελνε τη δουλειά στην Πολωνία για έγκριση. Οκτώμισι μήνες λειτούργησε το στούντιο στο Κορωπί. Μια περίοδος γεμάτη deadlines, ένταση και πολλή δημιουργικότητα για το ελληνικό εικαστικό team.
Τέλος καλό, όλα καλά, όμως, καθώς η ταινία κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 12/10 στη χώρα μας. Μια μοναδική κινηματογραφική ευκαιρία για να έρθετε κοντά στο έργο του Βαν Γκογκ και να μάθετε τα μυστικά του.
