Ο Στέργιος Πάσχος σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, μια αστεία και ταυτόχρονα τραυματική συνάντηση δύο πρώην εραστών σε μια βίλα στην Κηφισιά... Μόνο που αυτή δεν είναι μια απλή πολυτελής κατοικία, αλλά το μυθικό σπίτι του Νίκου Νικολαΐδη, το οποίο επισκεφθήκαμε για να μιλήσουμε με τον νεαρό δημιουργό και την πρωταγωνίστριά του Ηρώ Μπέζου.
Μία από τις πιο ζωντανές μνήμες μου από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν ένα πανό που έγραφε «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Το σύνθημα προέκυψε τη δεκαετία του ’80, περίοδο ξηρασίας της ΑΕΚ, η οποία οδήγησε σε μια πιο συναισθηματική, ονειροπόλα και δονκιχωτική προσέγγιση των οπαδών στην ομάδα (δηλαδή της ιδέας της). Οι πιο διαβασμένοι και σινεφίλ αεκτζήδες διέκριναν τις ομοιότητες των «κουρελιών» του Νίκου Νικολαΐδη, δηλαδή της παρέας που ζούσε μέσα στις απατηλές αναμνήσεις της, με την πικρή γεύση της ήττας στο στόμα, και δεν άργησαν να μετατρέψουν τον τίτλο σε σύνθημα. Όταν ύστερα από λίγα χρόνια παρακολουθούσα την ταινία όχι μόνο κατανόησα το συνειρμό, αλλά κόλλησα και άγρια με τον ροκ νικολαϊδικό κόσμο. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια παθιασμένη σχέση...
Από τα 18 μου που είδα για πρώτη φορά τα «Κουρέλια» έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Από τότε συνάντησα πολλά «πτώματα», που αν και άκουσαν δεν έμαθαν, αισθάνθηκα τη μετεφηβική τρέλα να μετουσιώνεται σε ώριμη μελαγχολία και γεύτηκα πολλάκις την ήττα – μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Όταν λοιπόν περπάτησα στο γρασίδι του σπιτιού στο οποίο γυρίστηκε η ταινία «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα», του σπιτιού του Νικολαΐδη δηλαδή, για να μιλήσω με τους συντελεστές της ταινίας «Άφτερλωβ», δεν μπορούσα παρά να νιώσω μια μικρή έκσταση να με διαπερνά...
Μετά τον Νικολαΐδη και τον έρωτα τι;
Στη μυθική βίλα της Κηφισιάς είχα πάει όμως για συγκεκριμένο σκοπό και όχι για να κάνω τους δικούς μου βιωματικούς και ολίγον σουρεαλιστικούς συνειρμούς. Μπροστά στην πισίνα με περίμεναν ο σκηνοθέτης της ιδιότυπης μετα-ερωτικής ιστορίας «Άφτερλωβ» Στέργιος Πάσχος και η πρωταγωνίστρια Ηρώ Μπέζου. Ο τρίτος της παρέας, ο συμπρωταγωνιστής Χάρης Φραγκούλης ήταν ο μόνος που έλειπε από αυτήν τη φιλόδοξη ελληνική κινηματογραφική εξίσωση των τριών, που μέχρι στιγμής έχει κατακτήσει φεστιβαλικές διακρίσεις σε Λοκάρνο, Μονς και Θεσσαλονίκη. Αφού καθίσαμε στα γρασίδια, η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν κάτι παραπάνω από εύκολη. Το «γιατί διάλεξες αυτό το σπίτι, Στέργιο;» βγαίνει με μια βιασύνη. «Έγραψα το σενάριο έχοντας το σπίτι στο μυαλό μου. Το ίδιο έγινε και με τον Χάρη και την Ηρώ. Ήθελα η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία να γυριστεί με ανθρώπους που γνωρίζω καλά και σε ένα μέρος που έχει αυτήν την ιστορία».
Ύστερα από μια σύντομη αναδρομή στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά και την αναφορά των Νικολαΐδη, Πανουσόπουλου, Παναγιωτόπουλου, Τσιώλη και ακόμη πολλών αναγκάζομαι, λόγω οικονομίας χρόνου, να επιστρέψω στο κινηματογραφικό τώρα. «Αλήθεια, Ηρώ, τι γίνεται στο “Άφτερλωβ”;» ρωτάω. «Πρόκειται για τη συνύπαρξη ενός ζευγαριού που έχει χωρίσει. Ο Νίκος μένει στη βίλα του φίλου του για το καλοκαίρι για να προσέχει το σκύλο του. Καλεί λοιπόν την πρώην κοπέλα του, την οποία ερμηνεύω, με σκοπό να μάθει για ποιο λόγο τον χώρισε». Και τότε αρχίζει ο μετα-ερωτικός πόλεμος του «Άφτερλωβ», όπου δύο νέα άτομα κουτουλάνε ασταμάτητα στον τοίχο ο οποίος έχει χτιστεί ανάμεσά τους, σε ένα σαρκαστικό κρεσέντο μη επικοινωνίας και άκαρπης έκφρασης της αγάπης του ενός για τον άλλον.
Άντρας vs γυναίκα... Υπάρχει άραγε νικητής;
Αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα έχει η πρόσθεση «ερωτικό πάθος + εγκλεισμός» καθώς ανατρέχω στις προσωπικές μου εμπειρίες… «Εσύ γιατί δημιούργησες αυτές τις συνθήκες στην ταινία σου, Στέργιο;» «Δεν ξέρω», μου απαντάει αυθόρμητα. «Συνήθως γράφω για πράγματα που μου αρέσει να φαντασιώνομαι και κάτι με τραβάει σε αυτά. Για διάφορους λόγους. Στην πορεία όλο αυτό αρχίζει να παίρνει ένα σχήμα». Αυτό το «σχήμα» στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί το πολυδιάστατο τετ-α-τετ του Νίκου και της Σοφίας, ενός νεαρού ζευγαριού που λύγισε –ή μήπως όχι;– υπό το βάρος των αβάσταχτων «πραγματικών συνθηκών» που διαβρώνουν τον έρωτα.
«Ηρώ, ταυτίστηκες σε κάποιες στιγμές με τη Σοφία;» τη ρωτάω. «Με πολύ προφανή τρόπο όχι. Κάτι τόσο πολεμικό δεν έχω ζήσει. Αλλά μέσα από αυτήν τη διαδικασία εντόπισα πράγματα για μένα που δεν τα είχα υπόψη μου». Σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και κάποιες φορές στις ταινίες. Δηλαδή να βλέπεις στην οθόνη πράγματα που στην αρχή θεωρείς υπερβολικά, για να περάσεις ξάφνου στο στάδιο της αποκάλυψης των αόρατων κοινών σημείων που ενώνουν τη ζωή σου με αυτήν των ηρώων. Και σε ό,τι έχει να κάνει με την περίοδο που ακολουθεί την παραισθησιογόνα επίδραση του έρωτα –το επώδυνο «Άφτερλωβ»– πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πολλά να θυμηθούν...
Περισσότερες πληροφορίες
Άφτερλωβ
Σε μια καλοκαιρινή Αθήνα ο άφραγκος μουσικός Νίκος καλεί την πρώην κοπέλα του Σοφία να περάσουν μαζί μερικές ημέρες σε μια άδεια βίλα την οποία έχει αναλάβει να προσέχει. Γρήγορα οι ερωτικές αντιζηλίες τους θα βγουν στην επιφάνεια και η μάχη των δύο φύλων θα πάρει φωτιά.
