Tην Τρίτη 28/3 ανακοίνωσε την παραίτησή του ο πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γιάννης Λεοντάρης. Άλλη μία φιλόδοξη προσπάθεια που ξεκίνησε μόλις πριν από 14 μήνες για ένα συνολικό restart στο χώρο του σινεμά, κατέπεσε με πάταγο. Αλλάζει για ακόμη μία φορά η κεφαλή ενός εκ των φορέων που εμπλέκονται στην παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου, του σημαντικότερου ίσως εξαγώγιμου πολιτιστικού προϊόντος αυτής της χώρας. Την ίδια στιγμή που ο Γιώργος Λάνθιμος, γέννημα θρέμμα του δικού μας σινεμά, καταφέρνει να κερδίσει δεύτερη οσκαρική υποψηφιότητα, δίνει –όπως όλα δείχνουν– ξανά το «παρών» στις ερχόμενες Κάνες και ξεκινά τηλεοπτική σειρά στην αμερικανική τηλεόραση, εμείς αναλωνόμαστε στη μιζέρια των μικροσυμφερόντων. Αντί να διδαχτούμε από το παράδειγμα του Λάνθιμου και να δημιουργήσουμε ένα οικονομικό, εκπαιδευτικό και πολιτισμικό μοντέλο το οποίο θα γεννά δημιουργούς που μπορούν να σταθούν σε παγκόσμιο επίπεδο, εμείς προτιμούμε να ρίχνουμε άσφαιρες τουφεκιές λόγων και σε καμιά περίπτωση έργων.
Η επιστολή παραίτησης του Γιάννη Λεοντάρη αποκαλύπτει μάλιστα το μέγεθος της παθογένειας που συνοδεύει την πολιτιστική μας πολιτική εδώ και δεκαετίες. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Κατ’ επανάληψη μας ζητήθηκε να μην εφαρμόσουμε τον Ν. 3905/10». Αλήθεια ποιος είναι αυτός που καλεί τον πρόεδρο ενός δημόσιου οργανισμού να υποπέσει σε παράβαση καθήκοντος; Δεν πρέπει αυτή η σημαντική πληροφορία να διαλευκανθεί πλήρως; Επίσης, αν ισχύουν τα λεγόμενά του, ότι δηλαδή οι εκπρόσωποι των εργαζομένων βρέθηκαν απέναντι στο νόμο για την «αυτονόητη τοποθέτηση μηχανισμού ελέγχου των υπαλλήλων στην υπηρεσία τους», η οποία όπως αναφέρεται παρακάτω «με ευθύνη της γενικής διευθύντριας Ηλέκτρας Βενάκη, δεν εφαρμόστηκε ποτέ», δεν πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες;
Εν κατακλείδι, ποιος πληρώνει το πολεμικό κλίμα που υπάρχει εδώ και καιρό στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όπως επιβεβαιώνει η επιστολή παραίτησης του Λεοντάρη; Φυσικά, το ελληνικό σινεμά. Εξάλλου, αυτό έχει υποστεί μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα τα «ήξεις» «αφήξεις» γύρω από τον Ν. 3905/10, την κατάργηση εν μια νυκτί του ειδικού φόρου –δηλαδή του σημαντικότερου εσόδου του που προέκυπτε μέσω αναδιανομής στην τιμή του εισιτηρίου–, τρεις υπουργούς Πολιτισμού με διαφορετική ατζέντα σε δύο χρόνια και τώρα τη νέα κόντρα που έχει ξεσπάσει με αφορμή την υπαγωγή κομματιών της κινηματογραφικής παραγωγής στο υπό ίδρυση Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας, η οποία ουσιαστικά θα σημάνει την υποβάθμιση ή την κατάργηση του ΕΚΚ. Συγγνώμη, αλλά αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις δεν φανερώνουν κάποιο στιβαρό σχέδιο χάραξης πολιτικής.
Επιπλέον συμβάλλουν στη γενικότερη αίσθηση που πλανιέται στην ατμόσφαιρα, του «εδώ έχουμε άλλα, με το σινεμά θα ασχολούμαστε;» Η απάντηση είναι μία και ξεκάθαρη. Ναι, με το σινεμά να ασχοληθείτε. Διότι είναι ένας από τους λίγους τομείς που κατά τη διάρκεια της κρίσης κατάφερε όχι μόνο να σταθεί όρθιος, αλλά να κερδίσει και τη διεθνή αναγνώριση. Δείτε επιτέλους τον ελληνικό κινηματογράφο σοβαρά.
