O 40χρονος Γάλλος σκηνοθέτης παρουσιάζει την αγροτική δραμεντί «Γιατρός στο Χωριό», που έχει για πρωταγωνιστή, εκτός από τον Φρανσουά Κλουζέ, τη γαλλική επαρχία, η οποία απειλείται, όπως μας λέει ο ίδιος, από ερημοποίηση.
Μετά το «Hippocrate» γράφετε και σκηνοθετείτε ακόμη μία ταινία που έχει για πρωταγωνιστές γιατρούς. Τι σας ελκύει σε αυτήν τη θεματολογία;
Προτού γίνω σκηνοθέτης, ήμουν γιατρός. Είχα δουλέψει σε νοσοκομεία, αλλά είχα αντικαταστήσει κι έμπειρους γιατρούς σε μικρές επαρχιακές πόλεις. Πιστεύω ότι η ιατρική σε βοηθά να ξεδιπλώσεις ταυτόχρονα στην οθόνη τη δραματουργία και τη μυθοπλασία μιας ιστορίας. Οι γυναίκες και οι άντρες που ασκούν την ιατρική αντιμετωπίζουν πολύ δυνατές ανθρώπινες προκλήσεις. Αυτές προσπαθώ να απεικονίσω στην οθόνη, είτε μέσω της μικροκοινωνίας ενός νοσοκομείου στο «Hippocrate» είτε μέσω της συμβολικής φιγούρας ενός επαρχιακού γιατρού στο καινούργιο μου φιλμ.
Η επαρχιακή Γαλλία δεν βρίσκεται μόνο στο φόντο της ταινίας σας, αλλά στον δημιουργικό πυρήνα της. Έχει ο κόσμος στην επαρχία πιο αληθινές σχέσεις απ’ ό,τι στις μεγαλουπόλεις;
Για μένα το «Γιατρός στο Χωριό» είναι μια πολιτική ταινία. Ή έστω θέλει να εγείρει γενικότερα κοινωνικά ερωτήματα. Έχει για πρωταγωνιστή έναν γιατρό που νοιάζεται, είναι έμπιστος φίλος και συμβουλάτορας των κατοίκων. Έναν τέτοιο χαρακτήρα μπορούμε να βρούμε και στις πόλεις ως οικογενειακό γιατρό. Το ζήτημα είναι ότι στην επαρχία οι γιατροί μειώνονται με γοργούς ρυθμούς. Και η εξαφάνισή τους έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο κόσμος δεν μετακομίζει πλέον στα χωριά όπου δεν υπάρχουν γιατροί, σχολεία και άλλες υποδομές. Η γαλλική επαρχία απειλείται με ερημοποίηση. Φυσικά, γίνεται πολύτιμο ό,τι είναι σπάνιο, γι’ αυτό οι άνθρωποι εκεί νοιάζονται περισσότερο ο ένας για τον άλλον. Ο καθένας είναι σημαντικός σε μια μικρή κοινότητα.
Ένας γιατρός που έχει καρκίνο. Πόσο διαφορετικό είναι για κάποιον να γνωρίζει την αλήθεια της κατάστασής του; Γιατί επιλέξατε τη φόρμα της δραματικής κομεντί για να προσεγγίσετε μια τόσο «σοβαρή» και οδυνηρή ιστορία;
Μου άρεσε η ιδέα ενός άρρωστου γιατρού. Μου έδωσε την αφορμή να προσεγγίσω τη λογοτεχνική διάσταση που έψαχνα στην ταινία μου. Το να γνωρίζεις την αλήθεια δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεσαι την κατάσταση. Ο βασικός χαρακτήρας μου μου επέτρεψε να μην εξαντληθώ σεναριακά στο ζήτημα της ερημοποίησης, αλλά να επικεντρωθώ παράλληλα και σε αυτό της επαγγελματικής διαδοχής του. Ο Ζαν-Πιέρ, ένας άνθρωπος που πάντοτε δούλευε μόνος, πρέπει να κάνει στην άκρη για τον αντικαταστάτη του…
Ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια πάνω στον πλανήτη και όλη τη γνώση που έχουμε αποκομίσει από την πορεία της ανθρωπότητας, γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε αναντικατάστατοι σε αυτήν τη ζωή;
O Ζαν-Πιέρ Βερνέρ μένει σε αυτό το χωριό επί δεκαετίες. Ξέρει απέξω και ανακατωτά τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Είναι τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του, που την έχει μετατρέψει σε σκοπό της ζωής του. Του είναι πολύ δύσκολο να αφήσει κάποιον να τον αντικαταστήσει, αν και παραδέχεται ότι κάποια πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά. Αυτό προσπαθεί να κάνει στην ταινία. Και αυτό προσπαθεί να του πει η συμπρωταγωνίστριά του Ναταλί. Αλλά δεν είναι εύκολο…
Περισσότερες πληροφορίες
Γιατρός στο Χωριό
Ο επαρχιακός γιατρός Ζαν-Πιέρ μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και πρέπει να αφήσει για λίγο στην άκρη το υπερεντατικό πρόγραμμά του. Χωρίς να δώσει τη συγκατάθεσή του, η μεσήλικη μαθητευόμενη Ναταλί έρχεται για να τον βοηθήσει, δοκιμάζοντας έτσι τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα του.
