Ο γνωστός Έλληνας ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στο road movie «Forget me Not» του, το οποίο γυρίστηκε στη Νέα Ορλεάνη και στην Αλάσκα, μιλά στο «α» για την περιπέτεια των γυρισμάτων, το ελληνικό σινεμά και την αγάπη του για το θέατρο.
Πώς αισθάνεσαι που το «Forget me Not» κυκλοφορεί μετά από πολλές αναβολές στις αίθουσες;
Κάθε φορά που παίζεις σε μια ταινία και την βλέπεις μετά από καιρό στην αίθουσα θυμάσαι τι έκανες τότε και σε τι φάση βρισκόσουν. Πόσο περισσότερο στο «Forget me Not» που μου άφησε πολλές αναμνήσεις από τη Νέα Ορλεάνη και την Αλάσκα, και γενικότερα από όλο το ταξίδι που κάναμε. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα την δει επιτέλους ο κόσμος.
Πόσα χρόνια πριν έγιναν τα γυρίσματα του «Forget me Not»;
Περίπου επτά. Μιλάγαμε όλο αυτό το διάστημα με τον σκηνοθέτη, τον Γιάννη Φάγκρα, για την εξέλιξή της. Υπάρξαν διάφορα προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία, κυρίως οικονομικά, που τραβούσαν συνέχεια πίσω την κυκλοφορία της.
Πες μου λίγο για την περιπέτεια των γυρισμάτων. Βρεθήκατε στη Νέα Ορλεάνη και την Αλάσκα για τα γυρίσματα. Για έναν Έλληνα ηθοποιό είναι σίγουρα μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Θα θυμάμαι την Νέα Ορλεάνη σαν ένα όνειρο… Κάπως έτσι θα ήταν το νησί της Κίρκης αν υπήρχε στην πραγματικότητα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ζεστή με φοβερή υγρασία και όπου και να πας ακούς τζαζ και μπλουζ, βλέπεις πιτσιρίκια και γέρους να παίζουν φοβερές μουσικές. Και όλη αυτή η κουλτούρα που υπάρχει με την μαγεία κάνει τη Νέα Ορλεάνη ακόμη πιο μυστήρια. Γενικά γύρισα την πόλη και πήγα σε αρκετά τζαζόμπαρα και κλαμπ με ζωντανή μουσική. Μου έμεινε κάτι πολύ όμορφο μέσα μου από την πόλη. Μετά ακολούθησε η Αλάσκα, πήγαμε δηλαδή απευθείας στο άλλο άκρο. Εκεί είναι όλα μεγάλα, τα καράβια, τα ζώα, ο ορίζοντας, το κρύο…
Ακούγεται σαν μια ολοκληρωτική εμπειρία.
Καταρχήν, είναι κάτι που δεν είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Ειδικά, όταν μπήκαμε στο καράβι για έναν μήνα, διασχίζοντας τις πιο επικίνδυνες θάλασσες. Υπήρξε περιστατικό κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, όπου έσβησε για μιάμιση ώρα η μηχανή μεσοπέλαγα. Δεν ξέραμε που θα βρεθούμε.
Μείνατε ένα μήνα στο καράβι χωρίς κανένα διάλειμμα;
Ένα μήνα ακριβώς. Κάνανε, πριν φτάσω εγώ, για μια εβδομάδα κάποια γυρίσματα εκτός καραβιού με την σύζυγο και συμπρωταγωνίστριά μου στην ταινία Αλίκη Δανέζη – Κνούτσεν. Με το που έφτασα στην Αλάσκα κάτσαμε σερί ένα μήνα στο πλοίο. Φτάσαμε μέχρι τα Πρίμπιλοφ Άιλαντς, το Σεντ Τζορτζ και το Σεντ Πολ. Θέλαμε να πάμε μέχρι τα Διομήδης Άιλαντς, που είναι δυο νησάκια ανάμεσα στα χωρικά ύδατα της Αμερικής και της Ρωσίας, αλλά πλέον ο χειμώνας είχε κάνει πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Πώς προσέγγισες τον ήρωα που υποδύεσαι στην ταινία;
Από την αρχή, αυτό που προσπαθήσαμε με τον Γιάννη ήταν να αφήσουμε πολύ ανοιχτό το ζήτημα της ερμηνείας. Συζητήσαμε πολύ για το πώς φανταζόμασταν τον χαρακτήρα, καταλήγοντας ότι ο ήρωας πρέπει να μένει αποσβολωμένος μπροστά από το εντυπωσιακό θέαμα της Αλάσκα. Αυτό θα έδινε μια εσωτερικότητα στον χαρακτήρα που ήθελε ο Φάγκρας. Πριν δουλέψαμε διαφορετικά τη φάση της Νέας Ορλεάνης, με τον πρωταγωνιστή Άλεξ να είναι ένας τύπος χαμένος που έχει κολλήσει στην Λουϊζιάνα. Την στιγμή που αποφασίζει να πάει στην Αλάσκα, δεν ξέρει τι τον περιμένει. Όλο το ταξίδι μοιάζει με περιπλάνηση όπου ο ήρωας περισσότερο παρατηρεί, παρά αλλάζει τη ζωή του.
Πραγματικά είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι συναντά κάποιος στην Αλάσκα… Εδώ μια βροχή πέφτει στο κέντρο της Αθήνας και χαλάει ο κόσμος.
Το μόνο που θα σου πω είναι ότι έζησα εκεί τα επτάμετρα σουέλ, τα οποία δεν είναι κύματα, αλλά αποθαλασσία. Η σκηνή που μιλάω με τον Τζεφ στο καράβι είναι γυρισμένη την ώρα που μας χτυπούν τα σουέλ. Ήταν μια περιπέτεια πολύ μεγάλη. Για να φανταστείς δυο φορές γλίτωσα την κάμερα… Την ώρα που γυρίζαμε είδα τον Διευθυντή Φωτογραφίας Παναγιώτη Σαλαπάτα να φεύγει με την κάμερα και τον κράτησα. Το θέμα ήταν ότι σε αυτήν την πρόκληση ήμασταν όλοι ένα. Δεν γίνεται και αλλιώς να την βγάλεις καθαρή σε αυτές τις συνθήκες.
Προσωπικά θεωρώ ότι το «Forget Me Not» είναι παραμύθι. Μια σύγχρονη Οδύσσεια που εκφράζεται μέσα από ένα άλλου είδους σινεμά, το οποίο είναι ποιητικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό.
Τι είναι για σένα το «Forget Me Not». Μια κινηματογραφική υπαρξιακή αναζήτηση ή μια ερωτική ιστορία;
Νομίζω ότι είναι και τα δύο. Σε πρώτο επίπεδο, βέβαια, βγαίνει η ερωτική ιστορία. Αλλά προσωπικά το θεωρώ παραμύθι. Μια σύγχρονη Οδύσσεια που εκφράζεται μέσα από ένα άλλου είδους σινεμά, το οποίο είναι ποιητικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό. Επίσης, η εικόνα του είναι εξαιρετική γιατί γυρίστηκε σε 35αρι αναμορφικό φιλμ. Είναι μια ταινία που γι’ αυτόν που αγαπάει το σινεμά θα χαρεί να την δει. Θα ανοίξει η ψυχή του…
Τελικά, συναντιόμαστε με τα πραγματικά μας ταίρια στη ζωή ή η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια όπως στο «Forget me Not»;
Νομίζω ότι συναντιόμαστε και στη συνέχεια το χάνουμε κάποια στιγμή. Και όταν καταλαβαίνουμε τι χάσαμε τρέχουμε να το καλύψουμε το κενό. Για παράδειγμα, ο Άλεξ και η Δάφνη στην ταινία έχουν συναντηθεί και έχουν διατηρήσει μια επαφή. Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι η Δάφνη παίρνει την απόφαση να μην τον περιμένει σαν σύγχρονη Πηνελόπη, αλλά κάνει ένα επικίνδυνο ταξίδι για να τον βρει.
Πώς προέκυψε τον ρόλο της ερωμένης σου στην ταινία να τον ερμηνεύει η πραγματική σου σύζυγος Αλίκη Δανέζη – Κνούτσεν;
Είχε δει πολύ κόσμο ο Γιάννης Φάγκρας για τον συγκεκριμένο ρόλο. Έκανε ένα δοκιμαστικό με την Αλίκη και του άρεσε πολύ αυτό που έβγαινε. Η Αλίκη δεν ήθελε να παίξει… Επειδή είναι σκηνοθέτης, κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στην κάμερα αισθάνεται περίεργα. Τελικά, δέχτηκε την πρόκληση και πιστεύω ότι δικαιώθηκε απόλυτα.
Πόσο εύκολο είναι να αποχωριστείς την πατρίδα σου, όπως κάνει ο ήρωας του «Forget me Not» Άλεξ;
Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια είναι πολύ εύκολο να φύγεις από την Ελλάδα. Έχω φίλους και συγγενείς που έφυγαν τον τελευταίο καιρό, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Τώρα επειδή και εγώ έχω ζήσει στη Νέα Υόρκη για δυο χρόνια, όχι ως οικονομικός μετανάστης αλλά συντροφεύοντας την Αλίκη που είχε πάρει μια υποτροφία για να σπουδάσει, διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι απλό να αφήσεις πίσω τους φίλους σου και τα πράγματα που αγαπάς. Ειδικά η Ελλάδα με τις ομορφιές που έχει το κάνει ακόμη δυσκολότερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με το που φεύγεις, αρχίζει να αναπολείς. Το ίδιο ισχύει με τον Άλεξ που βρίσκεται εγκλωβισμένος στη Νέα Ορλεάνη ζώντας με μια τύπισσα που έχει στριπτιτζάδικο. Μένει εκεί γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει και όταν παρουσιάζεται η πρόκληση της Αλάσκα λέει κατευθείαν ναι.
Σε έχουμε δει πρόσφατα να ερμηνεύεις δυο αγγλόφωνους ρόλους. Ο ένας είναι στο «Forget me Not» και ο άλλος στο περσινό «Adventure in Greece». Πόσο δύσκολο είναι αυτό για σένα;
Δεν είναι εύκολο, αλλά έχω αρχίσει να το δουλεύω. Στο «Adventure in Greece» και στο «Forget me Not» ερμηνεύω Έλληνα που μιλάει αγγλικά. Δεν ήθελα, λοιπόν, να δώσω μια ερμηνεία με «ψαγμένη» προφορά. Προτιμούσα να έχω μια πιο χαμηλών τόνων ερμηνεία και να φαίνεται ότι είμαι Έλληνας από τα αγγλικά μου. Στο «Republic» που κυκλοφορεί στις 19/11 στις αίθουσες επειδή ερμηνεύω έναν πολιτικό έχω προσπαθήσει να έχω μια πιο εκλεπτυσμένη προφορά. Βέβαια, οι πολιτικοί μας πολλές φορές δεν μιλάνε και τα καλύτερα αγγλικά…
Έχεις παίξει και σε μια ταινία του Bollywood. Μήπως τελικά λοξοκοιτάζεις προς μια διεθνή καριέρα;
Έπαιξα και σε μια ταινία του Bollywood, η οποία ήταν και αυτή στα αγγλικά, αλλά δεν ξέρω αν θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες. Επίσης, παίζω και στον «Καύσωνα» της Τζόις Νασαουάτι, ο οποίος κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που μιλάω και εκεί αγγλικά. Πάντως, όλα έχουν έρθει από μόνα τους. Δεν έχω ψάξει ούτε για διεθνείς διασυνδέσεις ούτε για ατζέντη. Περιμένω να με βρούν αυτοί (γέλια)
Είσαι ένας ηθοποιός που κατά τη διάρκεια της κρίσης δείχνεις τρομερά δραστήριος, κάνοντας τη μια δουλειά μετά την άλλη…
Δεν γίνεται να κάνεις αλλιώς. Πρέπει να ζήσω. Εκεί που έκανα δυο πράγματα για να επιβιώσω τώρα κάνω δέκα, χωρίς να βάζω λεφτά στην άκρη.
Έχεις καταλήξει ποια πράγματα σου αρέσουν ή ακόμη ψάχνεσαι καλλιτεχνικά;
Θέλω να κάνω μερικά πράγματα στο θέατρο που να είναι διαφορετικά το ένα από το άλλο. Το αγαπάω το θέατρο πάρα πολύ και γι’ αυτό κοιτάω κάθε χρονιά να κάνω κάτι διαφορετικό. Για παράδειγμα πέρσι έκανα τον μονόλογο «Είμαι Ένας Άλλος» και το «Θησέας και Αριάδνη», ενώ φέτος παίζω στο family show «Ο Ιάσωνας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» στο Μπάντμιντον και το «Victor Victoria» στο Pantheon που είναι κωμωδία/μιούζικαλ. Δεν έχω ξανακάνει μιούζικαλ. Θέλω να πάντα να ρισκάρω.
Είναι το θέατρο η πρώτη σου προτεραιότητα;
Η πρώτη μου προτεραιότητα είναι να έχω καλύψει το μέσα μου. Να λέω ότι αυτό που κάνω την κάθε στιγμή είναι αυτό που με καλύπτει.
Πάντως μετά τον Βαγγέλη Μουρίκη παίζει να είσαι ο πιο κινηματογραφικός Έλληνας ηθοποιός. Πραγματικά δεν θυμάμαι σε πόσα credits έχω δει το όνομά σου φέτος...
Νομίζω ότι έκατσε να βγουν πολλές ταινίες μου φέτος μαζί. Κυκλοφορεί για παράδειγμα του Φάγκρα- την οποία γυρίσαμε πριν από επτά χρόνια-, βγαίνει το «Illusion» του Σάββα Καρύδα, κυκλοφορεί σε δυο εβδομάδες το «Republic» του Δημήτρη Τζέτζα, έχω έναν μικρό ρόλο στην «Κόρη του Ρέμπραντ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, παίζω στο «Ουζερί Τσιτσάνης» του Μανούσου Μανουσάκη, επίσης πρωταγωνιστώ στο «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη που γύρισε από το Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου με τρία βραβεία και τέλος είναι ο «Καύσωνας» της Τζόις Νασαουάτι που παίζω ένα μικρό ρόλο.
Ούτε ο Ρόμπερτ ντε Νίρο να ήσουν… (Γέλια)
Μέσω της εμπειρίας μαθαίνουμε σινεμά στην Ελλάδα. Όλες οι ταινίες που σου είπα είναι διαφορετικές μεταξύ τους και μου αρέσει αυτό. Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Όταν μου δίνεται η δυνατότητα και έχω χρόνο κάθε κινηματογραφικός ρόλος είναι ένα μάθημα για μένα. Το να ερμηνεύσω έναν χαρακτήρα που ανακαλύπτω για πρώτη φορά είναι για μένα μεγάλη πρόκληση.
Σου αρέσει το ελληνικό σινεμά;
Μου αρέσει όταν έχει ένα σενάριο, μιαν ιστορία να πει. Έχω δουλέψει πράγματα που θεωρώ ότι είναι σούπερ και πράγματα που δεν βγήκαν. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα πρόβλημα στις ιστορίες που γυρίζονται. Τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να γίνονται βήματα στο συγκεκριμένο ζήτημα και ταινίες με δυνατά στόρι. Δεν είναι τυχαίο ότι με το «Xenia» του Πάνου Κούτρα πήγαμε στις Κάνες. Έχουμε υλικό. Το ζήτημα είναι να κάτσουμε να το γράψουμε σωστά.
Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει αυτό;
Νομίζω ότι πρέπει να εντρυφήσουμε στο παραμύθι. Έχουμε μάθει να τα βγάζουμε όλα στη φόρα και να μη μένει τίποτα κρυφό. Πολλές φορές, είναι τόσο αδύναμη η ιστορία που ο ηθοποιός πρέπει να καλύψει σεναριακές τρύπες, πράττοντας τελείως διαφορετικά από αυτό που κανονικά θα έπρεπε να κάνει. Τώρα, έχουν έρθει παιδιά από το εξωτερικό που γνωρίζουν πώς να γράψουν. Για παράδειγμα έχω ξεκινήσει συζητήσεις με τον Γιάννη Σακαρίδη για την καινούργια του ταινία «Πλατεία Αμερικής», ο οποίος δούλεψε πολλά χρόνια στην Αγγλία.
Έχεις αναπτύξει κάποια συγκεκριμένη τεχνική μετά τη μεγάλη προϋπηρεσία σου στο ελληνικό σινεμά;
Δίνω περισσότερο προσοχή σε αυτό που μου είχε πει κάποια στιγμή ο Παναγιωτόπουλος, ότι το δυσκολότερο πράγμα στο να στήσεις έναν χαρακτήρα είναι να βρεις τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Το πώς περπατάει, πώς κοιτάζει, τι τύπο έχει. Το έχω πάντα στο μυαλό μου. Στο «Xenia» για παράδειγμα προσπάθησα να κάνω ένα διαφορετικό σίγμα από αυτό που έχω. Έστω και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να κάνει την διαφορά και να μην είσαι στην οθόνη απλά ο Γιάννης Στάνκογλου, αλλά ο χαρακτήρας που υποδύεσαι. Ξέρεις, με τα χρήματα που γίνονται οι ελληνικές ταινίες δεν έχεις την πολυτέλεια να δουλέψεις τόσο πολύ τις λεπτομέρειες του ρόλου σου.
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας;
Δεν ξέρω αν είμαι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το παλέψω και θα κάνω τα πράγματα που αρέσουν. Αλλά βλέπω ότι δεν παίρνει κανένας ρίσκο. Δεν βλέπω να αλλάζουν πράγματα που θα έπρεπε να αλλάξουν. Όπως λένε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά το θέμα είναι ποιος θα σκοτώσει την ελπίδα για να γνωρίσουμε επιτέλους κάτι καινούργιο και διαφορετικό.
