Δημήτρης Αδάμης: "Αν η κουνελότρυπα μας πάει πιο μακριά στην "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", ο καθρέφτης μάς στέλνει στα βαθιά"

Τι σας ενέπνευσε να διασκευάσετε τα δύο βιβλία του Λιούις Κάρολ σε μία ενιαία παράσταση;
Οι ίδιες οι περιπέτειες της Αλίκης! Είναι, βλέπετε, σαν ένας χάρτης που σε οδηγεί βήμα βήμα όλο και πιο μακριά, όλο και πιο βαθιά. Η περιπλάνηση του πρώτου βιβλίου, αυτού που όλοι ξέρουμε ως "Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", με οδήγησε στο να δω πώς συμπληρώνεται από τις ιστορίες του "Η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη και τι βρήκε εκεί". Γοητεύτηκα από αυτό το νήμα που πιστεύω ότι ενώνει τους δύο κόσμους. Τη φαντασία και τα όνειρα, με μια εσωτερική διαδρομή όπου όλοι αναζητούμε την ταυτότητά μας, αλλά και νέους κανόνες και γλώσσες για να ορίσουμε το κομμάτι της ζωής που μας αναλογεί. Αν η κουνελότρυπα μας πάει πιο μακριά, ο καθρέφτης μάς στέλνει στα βαθιά. 

Ποια ήταν τα βασικά σας εργαλεία στην προσέγγιση και τη μεταφορά του σουρεαλιστικού και φανταστικού κόσμου του Λιούις Κάρολ στη σκηνή;
Νομίζω κυρίως η αμηχανία μου απέναντι σε αυτό το κείμενο. Το ότι από την πρώτη πρόβα αλλά και ως τώρα στις παραστάσεις, προσπαθώ να απαντήσω σε αναπάντητα ερωτήματα. Κάποια στιγμή εγκαταλείπεις, και τότε αρχίζει η μαγεία. Αφήνεσαι στο μη λογικό, εκεί που η αλληλουχία και η συνήθεια δεν υφίστανται. Αυτή η τεράστια απορία υπήρξε το μεγάλο μας εργαλείο. Ο Κάρολ δεν πιστεύω πως θέλησε να καταλάβουμε. Αισθάνομαι πως θέλησε να αφουγκραστούμε και να παραδεχτούμε. Τόσο δραματουργικά όσο και υποκριτικά, προσπαθούμε σε αυτή την παράσταση να αφεθούμε στο άγνωστο. Να μην κάνουμε τίποτα από σκηνική υποχρέωση. Ο Βάτραχος στην ερώτηση της Αλίκης "Και εγώ τι θα κάνω;", απαντά "Εσύ θα κάνεις ότι θες".

"Ο Κάρολ δεν πιστεύω πως θέλησε να καταλάβουμε. Αισθάνομαι πως θέλησε να αφουγκραστούμε και να παραδεχτούμε. Να μην κάνουμε τίποτα από σκηνική υποχρέωση. Ο Βάτραχος στην ερώτηση της Αλίκης 'Και εγώ τι θα κάνω;', απαντά 'Εσύ θα κάνεις ότι θες'".

Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε την παιδικότητα της ιστορίας με τη φιλοσοφική της διάσταση;
Αυτό με βασάνισε, πρέπει να σας ομολογήσω, αρκετά, και για πολύ μεγάλο διάστημα. Ευτυχώς, μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών και την ανάγκη μου να βρω λύση, είδα πως δεν είναι αληθινό δίλημμα. Κι αυτή είναι η δύναμη της ιστορίας της Αλίκης. Η παιδικότητα είναι φιλοσοφική θέση και δρόμος στη ζωή. Το παιχνίδι, η ανοιχτοσύνη, η αναζήτηση, το πώς επιτρέπουμε στα περάσματα από εμπειρία σε εμπειρία να μας αλλάξουν, η αποδοχή των τραυμάτων, η σχέση με τον χρόνο… 

Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να διαμορφώσει τη φαντασία και τη σκέψη των παιδιών; Πώς συμβάλλει η παράσταση σε αυτό;
Η πίστη μου σε αυτό είναι ολόκληρη, απόλυτη και ακλόνητη. Και για αυτό συνεχίζω να κάνω θέατρο για τα παιδιά. Η παράσταση συμβάλλει σε αυτό, με το να μην καταβάλει καμία προσπάθεια να το κάνει. Η δική μας φαντασία και η σκέψη, εμάς των συντελεστών, έχει ασκηθεί. Και το αποτέλεσμα αυτής της άσκησης  παραμένει εκεί, προς εκμετάλλευσή του από τα παιδιά, αν θελήσουν, όποια στιγμή θελήσουν.

Τα παιδιά είναι ένα απαιτητικό κοινό. Ποια ήταν η αντίδρασή τους στις πρώτες παραστάσεις;
Ορθάνοιχτα μάτια και πηγαίο γέλιο. 

Αν έπρεπε να περιγράψετε τον κόσμο του Λιούις Κάρολ με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;
Σας παραθέτω αυτές που έρχονται πρώτα στον νου μου και ως αιτιολογία, λόγια του ίδιου:
Ευαισθησία…                                                                              
(Μονόκερως: Πάντα νόμιζα πως τα παιδιά είναι μυθολογικά τέρατα.                                            Αλίκη: Κι εγώ πάντα νόμιζα πως οι Μονόκεροι είναι μυθολογικά τέρατα. Είσαι ζωντανός;           Μονόκερως: Τώρα έχουμε δει ο ένας τον άλλο. Αν εσύ πιστεύεις πως υπάρχω, θα πιστεύω κι εγώ πως υπάρχεις εσύ.  Συμφωνείς;)

Χιούμορ…                                                                                
(Ψευτοχελώνα: Όταν ήμουν μικρό χελωνάκι πήγαινα στο σχολείο της θάλασσας. Δασκάλα μας ήταν μια γριά Θαλάσσια χελώνα, που τη φωνάζαμε Στεριανή.
Αλίκη: Γιατί τη λέγατε έτσι αφού ήταν θαλάσσια;                                                                      
Ψευτοχελώνα: Τη λέγαμε έτσι γιατί έτσι ήταν το όνομά της!)

Αντιστροφή της πραγματικότητας…                                                    
(Αλίκη: Δεν μπορώ, όσο κι αν προσπαθώ ,δεν μπορώ να πιστέψω το αδύνατο.                             Χάμπντι: Κάντο σαν άσκηση. Στην ηλικία σου έκανα εξάσκηση μισή ώρα κάθε μέρα. Υπήρχαν μέρες που πίστευα έξι αδύνατα πράγματα μέχρι το μεσημέρι)

Μιλήστε μας για τη μουσική επένδυση της παράστασης με μελωδίες και τραγούδια από την Αγγλία, τη Σκοτία, την Ιρλανδία καθώς και τον μέγα μουσικό πλούτο των Κελτών.
Όπως σε όλες μας τις παραστάσεις η μουσική και τα τραγούδια που τις συνοδεύουν έχουν απόλυτη σχέση με την καταγωγή του συγγραφέα ή τον τόπο που διαδραματίζεται ο μύθος. Έτσι στην Αλίκη μας χρησιμοποιήσαμε μουσικές και τραγούδια από την ευρύτερη περιοχή της Μεγάλης Βρετανίας. Τραγούδια παραδοσιακά όπως "Bring a Torch, Jeanette, Isabella"  ή τα πολύ γνωστά  "Drunken Sailor" και  "The Raggle Taggle Gypsy"  συναντούν ακόμη και Κάλαντα Χριστουγέννων όπως τα " Α Breton Carol ” και  "Coventry Carol". Ακόμη και ένας ύμνος του 16ου αιώνα "Non é gran cousa se sabe," number 26 of the Cantigas de Santa Maria που στις μέρες μας  η Λορίνα Μακένιτ διασκεύασε. Όπως και όλη η μουσική επιμέλεια πλημμυρισμένη από μουσικές με ιρλανδικές γκάιντες και βιολιά που χαρακτηρίζουν τόσο έντονα τον τόπο αυτό.

Τι σημαίνει η φράση "Η Αλίκη είμαστε εμείς”;
Είναι ο λόγος που αποφασίσαμε με τις "Μαγικές Σβούρες" τη θεατρική διασκευή του έργου για τα παιδιά. Γιατί αφορούσε εμάς τους ίδιους ως ενήλικες, άρα και ως εν δυνάμει παιδιά ξανά. Μήπως εμείς ονειρευτήκαμε το ταξίδι; Μήπως εμείς θέλουμε να ξαναβρούμε τη φαντασία; Να μας επιτραπεί η αυθαιρεσία του παραλόγου; Να πιστέψουμε στους μύθους; Να γίνουμε ανάλαφροι;

Συμπρωταγωνιστούν οι Γιώργος Γκιόκας, Αντώνης Καραθανασόπουλος, Βασιλίνα Κατερίνη, Μαρία Κωνσταντά, Οδυσσέας Πετράκης, Τάσος Ράπτης.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια  συνυπογράφουν οι Μαγικές Σβούρες και η Δόμνα Ζαφειροπούλου. Την κίνηση επιμελείται η Έλενα Γεροδήμου, τις μάσκες και τις κατασκευές η Ιφιγένεια Κωφού, τη μουσική ο Δημήτρης Αδάμης, ενώ η ενορχήστρωση είναι του Γιώργου Κωνσταντινίδη.