Δημήτρη Δεγαΐτη και Ανδρη Θεοδότου τι χρειάζεται για να αγγίξεις τους μικρούς θεατές του σήμερα;

Δύο παραστάσεις που έχουν συναντήσει μεγάλη επιτυχία και έχουν αγαπηθεί από το κοινό, η "Συμμορία του Μεσονυκτίου" του Ντέιβιντ Ουάλιαμς και "Το Φάντασμα του Κάντερβιλ" του Όσκαρ Ουάιλντ επιστρέφουν και φέτος στη σκηνή. Τα δύο έργα αγγίζουν θέματα επίκαιρα και μείζονος σημασίας και με την ιδιαίτερη διασκευή και εκτέλεση των Δημήτρη Δεγαΐτη και Ανδρης Θεοδότου φέρνουν σε επαφή το νεαρό κοινό με έννοιες- ταμπού, όπως η ψυχική υγεία, ο φόβος και οι υπαρξιακοί προβληματισμοί, με έναν ιδιαίτερο, ταυτόχρονα ανάλαφρο και συναισθηματκό τρόπο. Στόχος των δύο δεν είναι να γίνουν διδακτικοί, αλλά να αφουγκραστούν τις νεότερες γενιές και να τις προσεγγίσουν και να αγγίξουν τις καρδιές τους με χιούμορ και στη δική τους γλώσσα.

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα έργα που ανεβάζετε; Είναι εύκολο να μεταμορφώνετε κλασικά έργα σε θεατρικές παραστάσεις για παιδιά; 

Άνδρη Θεοδότου: Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο είτε αυτό αφορά σε παιδιά, είτε σε εφήβους, έχω αυτό που λέμε "συρτάρι" και τα ταξινομώ σύμφωνα με τις προτεραιότητες και το ρεύμα της εποχής. Τη λατρεύω αυτή τη διαδικασία. Υπάρχουν βιβλία που έχω διαβάσει πάνω από δεκαετία και περιμένω υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή να τα βγάλω στο φως. Το μέλημα μου κάθε φορά ως προς τη διασκευή ενός οποιουδήποτε έργου είναι ο σεβασμός προς τον συγγραφέα. Δεν μου αρέσει να αλλάζω τα γραφόμενα του. Είναι η ιδέα και ο κόπος ενός ανθρώπου και κατ’ εμέ οφείλω να ακολουθήσω τη γραμμή του. Προσπαθώ να είμαι πιστή όσο το δυνατό περισσότερο στο αρχικό υλικό που έχω μπροστά μου. Η διαδικασία βέβαια δεν είναι καθόλου απλή. Εκτός από την "μοναξιά" που αντιμετωπίζω  όταν γράφω γενικά έχω και την έγνοια εάν το κείμενο μου συνάδει με το αρχικό.

Τι σκέφτεστε όταν εργάζεστε πάνω στη διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου; Ποιος είναι ο βασικός στόχος που επιδιώκετε να πετύχετε;

Δημήτρης Δεγαΐτης: Η πρώτη σκέψη που κάνουμε πάντα είναι να μην πέσουμε στην παγίδα της ευκολίας ενός ανεβάσματος και βέβαια μέγιστο μέλημα μας είναι να μην γίνουμε διδακτικοί. Δεν θέλουμε να κουνήσουμε το δάχτυλο σε κανένα παιδί. Θέλουμε με τις παραστάσεις μας να προβάλουμε θέματα που αφορούν τα παιδιά, που τα προβληματίζουν, που τα κάνουν χαρούμενα, που τα ωθούν να σκέφτονται χωρίς φόβο. Η νέα γενιά είναι εξαιρετικά εύστροφη. Αν παρακάμψεις αυτό έχασες το παιχνίδι. Οπότε ακολουθούμε τις τάσεις ή τουλάχιστον προσπαθούμε και αφουγκραζόμαστε τους νέους και τα παιδιά. 

"Μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι μας έφερε η επανάσταση στην τεχνολογία και πώς μπορούμε να το ενσωματώσουμε εμείς στο θέατρο." Άνδρη Θεοδότου

Πώς προσελκύετε το ενδιαφέρον ενός παιδιού και πώς καταφέρνετε να διατηρείτε την προσοχή του κατά την διάρκεια της παράστασης;

Άνδρη Θεοδότου: Πέρσι, λίγο πριν το καλοκαίρι, ένα φίλος σεναριογράφος μου είπε κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση. Λόγω της γρήγορης εναλλαγής της εικόνας, κάτι που έφεραν οι εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, η συγγραφή μιας σκηνής/εικόνας σε ένα σενάριο στο εξωτερικό δεν ξεπερνά τα 20 δευτερόλεπτα. Την προηγούμενη χρόνια η μέτρηση αυτή ήταν περίπου στο 1 λεπτό και 30 δευτερόλεπτα. Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Είναι τρελό. Εκεί μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι μας έφερε η επανάσταση στην τεχνολογία και πώς μπορούμε να το ενσωματώσουμε εμείς στο θέατρο. Ακουγόταν κάπως περίεργο και ας πούμε "καθόλου μαγικό", αλλά αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Ρυθμός στη γραφή και τη σκηνοθεσία και γρήγορη καθαρή εναλλαγή της εικόνας. Προφανώς έπιασε γιατί δοκιμάστηκε στη "Συμμορία του μεσονυχτίου" που φέτος ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Θέατρο Άνεσις.

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα πιο σημαντικά συστατικά που πρέπει να υπάρχουν σε μια παιδική θεατρική παράσταση;

Δημήτρης Δεγαΐτης: Σίγουρα αυτά που είπε η Άνδρη. Ρυθμός, εναλλαγές που να μην πλατειάζουν, καθαρό κείμενο, καθαρές εικόνες. Καθόλου διδακτισμός.

Πώς αντιδρούν οι μικροί θεατές στις παραστάσεις σας; Θυμάστε κάποια αντίδραση που να σας έκανε εντύπωση;

Άνδρη Θεοδότου: Πέρσι στο Θέατρο ‘Ανεσις είχαμε ποικίλες αντιδράσεις. Σίγουρα είχε να κάνει με τη θεματική η οποία εστίαζε στη διαφορετικότητα, στη ζωή μέσα σε ένα παιδικό θάλαμο νοσοκομείου, στην ενσυναίσθηση…  Κάποια παιδιά έφευγαν τόσο χαρούμενα και λυτρωμένα στο τέλος που έκανε σε όλους μας φοβερή εντύπωση. Πολλά ερχόντουσαν με το σχολείο και κατά τη διάρκεια της χρονιάς έφερναν και τους γονείς τους ή μέλη της οικογένειας τους να παρακολουθήσουν και αυτοί την παράσταση. Αυτό ήταν το δώρο μας.  

"Θέλουμε με τις παραστάσεις μας να προβάλουμε θέματα που αφορούν τα παιδιά, που τα προβληματίζουν, που τα κάνουν χαρούμενα, που τα ωθούν να σκέφτονται χωρίς φόβο."  Δημήτρης Δεγαΐτης

Γιατί πιστεύετε ότι η "Συμμορία του Μεσονυκτίου” έχει αρέσει τόσο πολύ στους μικρούς θεατές; Ποιο στοιχείο της παράστασης είναι αυτό που τους κερδίζει;

Δημήτρης Δεγαΐτης: Έχω την εντύπωση πως η θεματική ήταν αυτή που άρεσε στα παιδιά. Θίξαμε θέματα που μπορεί παλαιότερα να υπήρξαν ταμπού. Τους τα δώσαμε  βέβαια τρυφερά και όχι βίαια, όπως άλλωστε κάνει και ο Walliams στο βιβλίο του, χωρίς να κρύψουμε την αλήθεια. Και βέβαια με χιούμορ. Ένα στοιχείο που πρωτοστατεί σε κάθε βιβλίο του συγγραφέα.

Τι θα θέλατε να αποκομίσουν τα παιδιά από τις παραστάσεις σας; Αντίστοιχα, τι μένει σε εσάς από την επαφή σας με τα παιδιά;

Άνδρη Θεοδότου: Θέλουμε να περνάνε καλά, να χαλαρώνουν, να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, να αφήσουν για λίγο στην άκρη τα κινητά τηλέφωνα. Δεν κρύβεται η ζωή μας πίσω από μια οθόνη, είναι πολύ ωραία για να την κρύβουμε. Να σκεφτούν πως το να έχουμε ο ένας τον άλλον είναι πολύ σπουδαίο. 

Πείτε μας λίγα λόγια και για τη νέα σας παράσταση "Το Φάντασμα του Κάντερβιλ”. Ποια είναι τα βασικά θέματα του έργου; Τι σας γοήτευσε περισσότερο σε αυτή την ιστορία που εξελίσσεται μέσα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη, σε ένα κάστρο με πρωταγωνιστή ένα φάντασμα;

Δημήτρης Δεγαΐτης: "Το Φάντασμα του Κάντερβιλ" του Όσκαρ Ουάιλντ είναι ένα αγαπημένο βιβλίο και μια ακόμα πιο αγαπημένη παράσταση. Το επαναλαμβάνουμε μετά από 10 χρόνια. Είχε γίνει τότε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν. Τα θέματα που εστιάζει είναι η διαχείριση του φόβου, οικοινωνικές αλλαγές και κατά πόσον αυτές είναι αποδεκτές, η διαχείριση των δικών μας "φαντασμάτων" γενικά . Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα πύργο στην Αγγλία, όπου πραγματικά εισβάλει μια οικογένεια Αμερικανών που "φέρνουν" μαζί τους το "καινούργιο", τις νέες τάσεις στη σκέψη, στην τέχνη, στη ζωή. Διαταράσσουν την ηρεμία ενός φαντάσματος το οποίο κατοικεί για πάνω από 300 χρόνια στον πύργο. Το ερώτημα είναι ποιος φοβάται ποιον; Τι θα αλλάξει και γιατί; Πόσο αντέχουμε μια αλλαγή; Ο Ουαιλντ είναι ένας συγγραφέας κλασικός και διαχρονικός. Πολύ μπροστά από την εποχή του. Οξυδερκής, ουσιαστικός, καταλυτικός. Μια φωνή που έρχεται με δύναμη και ας είναι από το παρελθόν.