Ομάδα Ονειρόδραμα: "Το παιδί για εμάς είναι το αύριο"

Τα τρία βασικά μέλη της ομάδας Ονειρόδραμα -Γιώργος Μενεδιάτης, Βασίλης Παπαλαζάρου, Χριστίνα Μουδάτσου- μιλούν στο "α” για το όραμά τους πάνω στο θέατρο για παιδιά, για την πορεία τους στο χώρο και για τις δύο διαδραστικές παραστάσεις-εργαστήρια που παρουσιάζουν στο Θέατρο Σταθμός, το ολοκαίνουργιο "Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!”, εμπνευσμένο από το βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα των παιδιών Πίτερ Ρέινολντς "Μια τελεία", για την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση και το "Μπες στα παπούτσια μου" για την ενσυναίσθηση, τη διαφορετικότητα και τον σχολικό εκφοβισμό που επαναλαμβάνεται.

Με ποια αφορμή δημιουργήθηκε η ομάδα Ονειρόδραμα και ποια είναι τα βασικά της μέλη;
Γιώργος Μενεδιάτης: Προσωπικά είχα την ανάγκη να δημιουργήσω  θεατρικές παραστάσεις για παιδιά καταργώντας όλα τα στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσα ως παιδί-θεατής. Παραμύθια που έμεναν στον καλό και τον κακό, στον μαγικό τρόπο του "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.” Επίσης, η ανάγκη να δημιουργήσουμε θεατρικές παραστάσεις για παιδιά προσχολικής ηλικίας στο χώρο του σχολείου, αποφεύγοντας έτσι το κόστος και τον κίνδυνο της μεταφοράς. Στην αρχή είχαμε αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες μέχρι να καθιερωθεί η άποψη πως το θέατρο στο σχολείο μπορεί να είναι ουσιαστικό και ποιοτικό. Θυμάμαι ακόμη τα αιτήματα που κάναμε στο Υπουργείο Παιδείας ώστε να στείλει την επιτροπή που γνωμοδοτούσε για την άδεια των παραστάσεων και την έκπληξή τους όταν έβλεπαν τις παραγωγές μας, την απορία τους "γιατί θέλετε να πάτε στο σχολείο;”.
Βασίλης Παπαλαζάρου: Το Ονειρόδραμα ήταν μια ανάγκη να εκφραστούμε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έως τότε καλούμαστε σαν ηθοποιοί στο θέατρο για παιδιά. Θέλαμε να κάνουμε την δική μας πρόταση, να καταθέσουμε την δική μας ευαισθησία και όνειρα. Θέλαμε να αντιμετωπίσουμε το παιδί και να αναπτύξουμε έναν νέο κώδικα επικοινωνίας μαζί του που δεν ήταν εύκολο. Ξεκινήσαμε τέσσερις ηθοποιοί σαν πυρήνας και σήμερα μαζί με τους συνεργάτες μας είμαστε δώδεκα καλλιτέχνες που συνεχίζουμε να δημιουργούμε όλοι μαζί. Το θέατρο είναι παιχνίδι και τα παιδιά ξέρουν να παίζουν και να δημιουργούν από το τίποτα, να αναπτύσσουν σχέσεις γενναιόδωρα, οπότε για εμάς αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της εργασίας μας πάνω στο παιδί. Βασίλης, Χριστίνα, Γιώργος και η Πέννυ, που πια βρίσκεται στην Αμερική, είναι ο βασικός μας πυρήνας αλλά αυτή την στιγμή είμαστε μια οικογένεια και μια ομάδα καλλιτεχνών που μοιράζονται το κέφι, την καλλιτεχνική τους έκφραση, το φόβο, το άγχος, την αγάπη για όλα.
Χριστίνα Μουδάτσου: Όλες οι σύγχρονες θεωρητικές προσεγγίσεις τονίζουν τη σπουδαιότητα των παιδικών χρόνων στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Το θέατρο αποτελεί μεγάλη και σύνθετη γνώση για οποιονδήποτε θεατή, ακόμη περισσότερο λοιπόν για το παιδί που προσπαθεί να σχηματίσει τον εσωτερικό του κόσμο αλλά και να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω του. Σαν παιδί θα ήθελα να είχα δει περισσότερο θέατρο με έναν τρόπο πιο δημιουργικό και ουσιαστικό. Αυτό προσπαθούμε να προσφέρουμε  στους μικρούς  αλλά και στους μεγαλύτερους φίλους μας μέσα  από το Ονειρόδραμα.

Ποιο είναι το όραμά σας για το θέατρο;
Γ. Μ.: Να συνεχίσει ο καλλιτεχνικός "χώρος” να στηρίζει το θέατρο για παιδιά και εφήβους. Ακόμη υπάρχουν καλλιτέχνες και θεατρικοί χώροι που θεωρούν τις παραστάσεις για παιδιά ως "δεύτερες”, ως εύκολο χρήμα. Το βλέπεις και στην αντιμετώπιση τους όταν πρόκειται για πρακτικά θέματα μιας παραγωγής, όπως η προβολή στον χώρο ή ο τεχνικός εξοπλισμός. Το όραμά μου για το θέατρο είναι να συνεχίσει με την ίδια σοβαρότητα να ασχολείται με κοινωνικά θέματα και να δημιουργεί ενεργούς θεατές, να αντιληφθούμε όλοι πως οι ανήλικοι θεατές είναι εκείνοι που σε λίγα χρόνια θα έχουν λόγο στα κοινά. 
Β. Π.: Κάποιες φορές τα όνειρα, η οπτική, το όραμα εμπεριέχουν και ευθύνη. Θέλω ένα θέατρο για παιδιά και ενήλικες που να βασίζεται στην ειλικρίνεια των σχέσεων, να αντιμετωπίζει τον θεατή με σεβασμό γιατί είναι αυτός που σε τιμά, σε επιλέγει. Πρέπει να στέκεσαι μπροστά του και να τον προβληματίζεις, να έχεις να τους πεις κάτι ουσιαστικό. Θέλω ένα θέατρο που να αντιμετωπίζει τον θεατή κάθε ηλικίας με ειλικρίνεια. Δεν χρειάζεται να τον εντυπωσιάσεις αλλά να έχεις κάτι να του πεις που θα τον ενδιαφέρει. Ένα θέατρο ανθρωποκεντρικό με κοινωνική προέκταση. Δεν είναι όλα μια πολύχρωμη φούσκα. Το θέατρό μας είναι ψυχαγωγία και όχι διασκέδαση.
Χ. Μ.: Το να διατηρηθεί μια ομάδα τόσα χρόνια δεν είναι εύκολο, ιδίως όταν τα μέλη της είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Μέσα στην ομάδα, όμως, εξελίσσεσαι με τρόπο που ίσως δεν το περιμένεις. Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι, να κάνεις λίγο πέρα το "εγώ" σου, να συγκεντρώνεσαι στο κοινό στόχο που δεν είναι άλλος από την τέχνη του θεάτρου. Μια τέχνη συλλογική, πολύπλευρη, απαιτητική που, όμως, σε απογειώνει και σε ελευθερώνει. Αυτό θα ήθελα για τον κάθε θεατή που πλησιάζει μια παράσταση μας. Να ταξιδέψει, να αφουγκραστεί, να γίνει μέρος της παράστασης, όποιος κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχεται! Κι αυτό γίνεται μόνο μέσα σε ένα κλίμα αλήθειας και συλλογικής προσπάθειας.

 

"Ο καλλιτέχνης οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το παιδί σήμερα έχει πάρα πολλές προσλαμβάνουσες, τρέχει και εσύ πρέπει όχι να το φτάσεις αλλά να μπορείς να τρέχεις δίπλα του, να το ακούς. Ενσυναίσθηση, σχολικός εκφοβισμός, διαφορετικότητα, δεξιότητες, αυτοεκτίμηση, είναι θέματα που απασχολούν τον νέο γονέα, εκπαιδευτικό και τελικά το ίδιο το παιδί. Δεν μπορείς σήμερα να μιλάς για πριγκίπισσες που ψάχνουν τον πρίγκιπά τους”, λέει ο Βασίλης Παπαλαζάρου.

 

Μετράτε ήδη 15 χρόνια πορείας. Ποιος είναι ο απολογισμός σας ως ομάδα αλλά και πόσο ουσιαστικά έχει εξελιχθεί το θέατρο για παιδιά τα τελευταία χρόνια;
Γ. Μ.: Δεκαπέντε χρόνια στα οποία οι παραστάσεις για παιδιά είναι μόνιμες αλλά, ωστόσο, έχουν δημιουργηθεί και αρκετές παραγωγές για ενήλικο κοινό με συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, όπως στο "Berlin Soup” με την παράσταση "Στον ίσκιο της θυγατέρας” μιας συμπαραγωγής με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι πρώτοι μας θεατές πλέον είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετές ομάδες οι οποίες με στοχοπροσήλωση δημιουργούν υπέροχες παραστάσεις για την προεφηβεία και οι οποίες καθιερώνονται αποβάλλοντας έτσι το στίγμα του "παιδικού” δηλαδή "παιδιάστικου”.
Β. Π.: Αυτόν τον αριθμό τον θυμάμαι κάθε φορά που πρέπει να μιλήσω κάπου επίσημα για την ομάδα μας. Κάθε χρόνος είναι μια νέα αρχή και νέο άγχος για το αν θα πετύχουμε να είμαστε καλύτεροι από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κάποιες φορές βλέπω φωτογραφίες και σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν στα Ελευσίνια, στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, στο φεστιβάλ "Berlin Soup”, στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, στο "Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” στο πλαίσιο της Λυρικής Σκηνής, τις συναντήσεις μας με εικαστικούς, μουσικούς, καλλιτέχνες κάθε είδους, τους ανθρώπους που συναντάς σε μεγάλες διοργανώσεις και τους ανθρώπους που συναντάς σε περιοδείες που συνδιαλέγεσαι μαζί τους. Είναι, ωστόσο, ένας συνεχής αγώνας να γίνεις καλύτερος από αυτόν που ήσουν μόλις χθες. Το θέατρο για παιδιά αυτή την στιγμή έχει αρκετές αναγνώσεις και προτάσεις και αυτό είναι το όμορφο γιατί έχουν μπει στον χώρο νέοι και αξιόλογοι άνθρωποι και έχουν να προτείνουν νέα πράγματα και ουσιαστικά. Δεν είμαστε μόνοι μας στο ταξίδι…
Χ. Μ.: Πέρασαν 15 χρόνια! Μια διαδρομή γεμάτη χαρά, ενθουσιασμό αλλά και απογοητεύεις, συγκρούσεις, καινούργιες συνεργασίες αλλά και αποχωρισμούς. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για αυτά τα 15 χρόνια και προσδοκώ νέες εμπειρίες και παραστάσεις. Τα τελευταία χρόνια με το covid ήταν λίγο δύσκολα για το θέατρο. Μπαίνουμε, όμως, σε μια καλύτερη φάση. Ανεβαίνουν πολλές παραστάσεις και έχει έρθει ο καιρός για νέες ιδέες και πειραματισμό. Στις τελευταίες μας δουλειές έχουμε ενσωματώσει μετά το τέλος της παράστασης βιωματικό εργαστήρι με σχετικό θέμα. Σπουδαία εμπειρία για μας αλλά και για τα παιδιά!

 

"Από τις πρώτες μας παραγωγές είχαμε ως στόχο την ενεργή διάδραση των παιδιών, η οποία τις περισσότερες φορές άλλαζε και την ιστορία. Όσο τα παιδιά αντιλαμβάνονταν πως η άποψή τους μπορεί να επηρεάσει την πορεία του "ήρωα”, βλέπαμε αμέσως πως άλλαζε η αντιμετώπισή τους, γίνονταν πιο ώριμοι, έπαιρναν τον ρόλο ενός ενήλικα” λέει ο Γιώργος Μενεδιάτης.

 

Οι παραστάσεις σας χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερα βιωματική διαδικασία αλλά και τη διαχείριση δύσκολων κοινωνικών θεμάτων και εννοιών. Πώς ανταποκρίνονται οι μικρές θεατές στις παραστάσεις και τι σας μεταφέρουν στο τέλος;
Γ. Μ.: Από τις πρώτες μας παραγωγές είχαμε ως στόχο την ενεργή διάδραση των παιδιών, η οποία τις περισσότερες φορές άλλαζε και την ιστορία. Όσο τα παιδιά αντιλαμβάνονταν πως η άποψή τους μπορεί να επηρεάσει την πορεία του "ήρωα”, βλέπαμε αμέσως πως άλλαζε η αντιμετώπισή τους, γίνονταν πιο ώριμοι, έπαιρναν τον ρόλο ενός ενήλικα. Οι εκπαιδευτικοί, επίσης, αντιλαμβάνονταν μέσα από την παράσταση ένα μεγάλο μέρος της ψυχοσύνθεσης του παιδιού κι έτσι σιγά σιγά άρχισαν να επιλέγουν το Ονειρόδραμα ώστε να εντάξουν τις παραστάσεις στο μάθημά τους. Υπήρξε μεγάλη συνεργασία με αρκετούς εκπαιδευτικούς για να μπορέσει η παράσταση να ανταποκρίνεται στις ηλικίες. Έπειτα, νιώσαμε την ανάγκη οι παραστάσεις μας να έχουν μια επιμέλεια από παιδοψυχολόγο, καθώς έπρεπε κι εμείς ως ηθοποιοί να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα παιδιά όταν αυθόρμητα με αφορμή την παράσταση μάς εξέφραζαν κάποιες "δυσκολίες” που μπορεί να αντιμετωπίζουν στο οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι, λοιπόν, η ανάγκη των παιδιών να ακουστούν, να εκφραστούν και να δημιουργήσουν ήταν η αφορμή να ξεκινήσουμε τα βιωματικά εργαστήρια έπειτα από τις παραστάσεις, μια ιδέα που ευτυχώς αγκάλιασε και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα καθώς πέρυσι η παράσταση "Μπες στα παπούτσια μου” παρουσιάστηκε σε περισσότερα από 200 σχολεία. Γι’ αυτό και φέτος η νέα παραγωγή "Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!” έχει και εκείνη ένα βιωματικό εργαστήριο στο τέλος.
Β. Π.: Ο καλλιτέχνης οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το παιδί σήμερα έχει πάρα πολλές προσλαμβάνουσες, τρέχει και εσύ πρέπει όχι να το φτάσεις αλλά να μπορείς να τρέχεις δίπλα του, να το ακούς. Ενσυναίσθηση, σχολικός εκφοβισμός, διαφορετικότητα, δεξιότητες, αυτοεκτίμηση, είναι θέματα που απασχολούν τον νέο γονέα, εκπαιδευτικό και τελικά το ίδιο το παιδί. Δεν μπορείς σήμερα να μιλάς για πριγκίπισσες που ψάχνουν τον πρίγκιπά τους. Το παιδί για εμάς είναι το αύριο. Δεν μπορούμε να του λέμε ψέματα. Θέλουμε να μιλήσουμε για αυτό που το απασχολεί, το πρόβλημα και την αλήθεια του, και ξέρετε η αλήθεια προσφέρει την ελευθερία για να μπορεί να ονειρεύεται. Στο τέλος κάθε παράστασης όταν ο μικρός θεατής μου χαμογελάει και μου δείχνει ότι με εμπιστεύτηκε, παίρνω βαθιά ανάσα και αναρωτιέμαι "Λες να τα κατάφερα να τον πλησιάσω;".
Χ. Μ.: Τα παιδιά έχουν ένστικτο, αντίληψη, ευφυΐα και έτσι θα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις. Αντιδρούν, συμμετέχουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Με την αφοπλιστική τους αθωότητα σε ακολουθούν, σου χαμογελούν. Οι μεγάλοι συνήθως είναι αυτοί που δυσκολεύονται με τις τόσες άμυνες. 

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε στο έργο "Μια τελεία…" του Πίτερ Ρέινολντς και πως αναδεικνύεται μέσα από τη δική σας διασκευή;
Γ. Μ.: Είναι ένα υπέροχο βιβλίο όπου μέσα από την απλότητά του μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για την "αυτοεκτίμηση” και την "αυτοπεποίθηση”. Πώς η τέχνη και η επαφή με τον πολιτισμό μάς ανοίγει τους ορίζοντες για να εκφράσουμε τον δημιουργικό μας εαυτό. Πώς μια εκπαιδευτικός βοηθά ένα παιδί να τονώσει την αυτοπεποίθησή του. Αλλά γι’ αυτό ας μιλήσουν και η Χριστίνα που επιμελείται το βιωματικό εργαστήριο και ο Βασίλης που δούλεψε την διασκευή και παίζει το "παιδί”.
Β. Π.: Είναι αφοπλιστική η απλότητα των εννοιών αυτού του έργου. "Μπορώ” είναι η ενέργεια αυτής της έννοιας που απλώς πρέπει να αναδείξεις χωρίς φλυαρία, να συναισθανθείς  το παιδί και να του προτείνεις να προσπαθήσει. Το δικό μας κείμενο στοχεύει στην ενθάρρυνση των δεξιοτήτων του παιδιού να διατηρήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται, να τα επικοινωνήσει και να προσπαθήσει όταν θέλει, και όχι επειδή φοβάται ή αγχώνεται να βγει από την εσωστρέφεια του και να μπει σε μια ευρύτερη ομάδα. Να κοινωνικοποιηθεί. 
Χ. Μ.: Αυτό που ξεχωρίζω και με συγκινεί στο παραμύθι είναι η δύναμη της απλότητας του. Πώς ένα παραμύθι με τόσο βαθιά και καθοριστικά συναισθήματα για την ανάπτυξη ενός παιδιού μπορεί να δοθεί τόσο απλά, τόσο αβίαστα, σαν δροσερό αεράκι. Διαφορετικότητα, αυτοεκτίμηση, δεξιότητα, ενθάρρυνση, ανάπτυξη δημιουργικής σκέψης, φαντασία. Είναι ωφέλιμο να κατανοήσουμε ότι όλοι μπορούμε με το δικό μας τρόπο και ότι όλοι συμβάλλουμε με τη διαφορετικότητα μας στο σύνολο. Το παιδί ελπίζω να φύγει από την παράσταση έχοντας βιώσει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της προσπάθειας, άσχετα με το αποτέλεσμα. Το ‘’δεν μπορώ ’’, να γίνει ’’προσπαθώ ’’.

Ποιους φανταστικούς χαρακτήρες βλέπουμε στην παράσταση-εργαστήριο "Μπες στα παπούτσια μου”;
Γ. Μ.: Θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω κάτι περισσότερο για τους "φανταστικούς” ήρωες της παράστασης. Απλά να αναφέρω χωρίς να κάνω spoiler πως προσωπικά νιώθω μια μεγάλη ικανοποίηση διότι ήρωες κλασικών παραμυθιών "αποκαλύπτουν” τον πραγματικό τους εαυτό κι έτσι πλέον δεν υπάρχει ο καλός και ο κακός μέσα από πολύ χιούμορ και φαντασία, με την βοήθεια του Κωνσταντίνου Γκουγκούνη που υπογράφει την σκηνογραφία και την ενδυματολογία. 
Β. Π.: Ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι μεταξύ κλασικών ηρώων, όχι όπως στερεοτυπικά γνωρίζουμε, πολλές φορές με αντεστραμμένες συμπεριφορές σε μια προσπάθεια να αισθανθεί ο ένας την ανάγκη του άλλου με πολύ χιούμορ. Σίγουρα ο θεατής αιφνιδιάζεται γιατί κλασικοί  ήρωες συστήνονται από την αρχή. 
Χ. Μ.: Συναντάμε ήρωες από κλασικά παραμύθια που όλοι γνωρίζουμε, όμως οι συμπεριφορές τους είναι διαφορετικές και μη αναμενόμενες. Ένα τρελό παιχνίδι εξελίσσεται μεταξύ τους με πολύ χιούμορ και φαντασία.

Πώς παίζεται το παιχνίδι του "να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου”; 
Γ. Μ.: Μέσα από μια ιδιαίτερη διαδικασία και προετοιμασία στο εργαστήριο. Αφού πρώτα αναλύσουμε την παράσταση, αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα των ηρώων και αντιληφθούμε πως δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Καθώς, όμως, τα συναισθήματα επηρεάζουν την συμπεριφορά μας είναι σημαντικό να προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε το συναίσθημα πίσω από κάθε συμπεριφορά που μας δυσκολεύει. ‘Ετσι με αφορμή την παράσταση στο τέλος οι θεατές καλούνται να παίξουν κι εκείνοι μια σκηνή από την παράσταση και έπειτα να "διορθώσουν” αυτοσχεδιάζοντας όσες συμπεριφορές δεν ήταν βοηθητικές. Μια υπέροχη διαδικασία που είναι χρήσιμη και για τους ενήλικες. Πέρυσι, όσο η παράσταση παιζόταν στο θέατρο Σταθμός τις Κυριακές οι γονείς αρκετές φορές έφευγαν συγκινημένοι γιατί είχαν ακούσει το παιδί τους να εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που δεν είχε τύχει να ξαναδούν. Όταν δίνεις χρόνο και χώρο στο παιδί και όταν το αντιμετωπίζει ισάξια με εσένα τότε βλέπεις πόσα πολλά μπορεί να σου μάθει, να σου θυμίσει. 
Β. Π.: Κάθε παιχνίδι έχει κανόνες, είναι διασκεδαστικό και το παιδί περνάει όμορφα αλλά μαθαίνει να σέβεται τον συμπαίκτη του. Τα παιδιά στο εργαστήριο έχουν την ευκαιρία βιωματικά να υποδυθούν όλους τους ρόλους και κυρίως να μπουν στα παπούτσια του θύτη αλλά και του θύματος, κατανοώντας τη σχέση αιτίου - αιτιατού.
Χ. Μ.: Μπες στα παπούτσια μου. Έλα στη θέση μου. Κατάλαβε με. Με λίγα λόγια ας γνωρίσουμε την ενσυναίσθηση! Τα παιδιά σαν μικροί ηθοποιοί με την καθοδήγησή μας, αυτό ακριβώς θα προσπαθήσουν να κάνουν με τους ήρωες, ώστε να αποκωδικοποιήσουν τις συμπεριφορές τους, να τις καταλάβουν και να αντιληφθούν ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά. 

Πόσο σημαντικός παράγοντας είναι ο αυτοσχεδιασμός στις παραστάσεις σας;
Γ. Μ.: Σε αυτού του είδους πλέον τις παραστάσεις παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Προσπαθούμε να μην είναι "διδακτικές” οι παραστάσεις μας αλλά να δίνουν τα εργαλεία στο θεατή να αντιληφθεί και με έναν διαφορετικό τρόπο κοινωνικές καταστάσεις και συμπεριφορές που και ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του.
Β. Π.: Κάθε αυτοσχεδιασμός έχει δομή, έχει στόχο ώστε να γίνει βίωμα, εμπειρία. Έχουμε δουλέψει σε workshops με παιδιά και μέσα από δομές παιχνιδιού και ελευθερίας έκφρασης έχουν προκύψει θαυμάσιες δράσεις που τα παιδιά φέρουν ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Γίνονται ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές. Γενικά τα βιωματικά προγράμματα και τα καλλιτεχνικά εργαστήρια που κάνουμε τόσο στις παραστάσεις μας, αλλά και οι ξεχωριστές δράσεις που κάνουμε με δομές που φιλοξενούν, φροντίζουν παιδιά μας έχουν κάνει πολύ χαρούμενους. Είμαστε και είμαι περήφανος και χαρούμενος για κάθε παιδί που γενναιόδωρα με εμπιστεύεται και ανακαλύπτει την δική του θέση και του δικό τους φως σε μια ομάδα.
Χ. Μ.: Με τον αυτοσχεδιασμό δίνεται στο παιδί η ευκαιρία να δράσει επί σκηνής. Αφού έχει δει την παράσταση, έρχεται η στιγμή να βιώσει κι αυτό τα συναισθήματα των ηρώων,  να σκεφτεί και να εκφράσει τον δημιουργικό και καλλιτεχνικό του εαυτό.

Ο Γιώργος Μενδρινός υπογράφει το κείμενο και πρωταγωνιστεί από κοινού με τη Χριστίνα Μουδάτσου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μενεδιάτη στο "Μπες στα παπούτσια μου". Το κείμενο στο "Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!” είναι του Βασίλη Παπαλαζάρου, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί με την Σταυρούλα - Μελισσάνθη Μάκρα σε σκηνοθεσία Γιώργου Μενεδιάτη. 

 

Προπώληση μέσω viva.gr για το "Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!” & για το "Μπες στα παπούτσια μου"