Μπορεί το θέμα του φετινού διαγωνισμού ζωγραφικής για παιδιά της γερμανικής πρεσβείας να ήταν «Η μεγαλύτερη μου ευχή για τα Χριστούγεννα», τα έργα των παιδιών, όμως, όταν κλήθηκα να συμμετέχω στη διαδικασία επιλογής των νικητών, μου επιφύλαξαν αρκετές στιγμές μελαγχολίας αλλά και ελπίδας. Όχι ότι έλειψαν οι Αϊ-Βασίληδες που φέρνουν το πολυπόθητο ποδήλατο ή πατίνι, οι οικογένειες γύρω από τα στρωμένα τραπέζια και οι παρέες με τα έλκηθρα. Είναι όμως αξιοσημείωτο πως η ανησυχία για την πανδημία αλλά και την κλιματική αλλαγή αντικατοπτρίζεται στα έργα των παιδιών.
Το γεγονός δεν μας εκπλήσσει: Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι οι νέες γενιές είναι πολύ ευαισθητοποιημένες σε ζητήματα οικολογίας αλλά και δικαιοσύνης, αναζητούν το ηθικό ταξίδι, απαιτούν να γνωρίζουν από πού προέρχονται τα προϊόντα που καταναλώνουν και τι διαδικασίες χρειάστηκαν, αντιδρούν απέναντι στο σεξισμό, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι επιθυμούν συνειδητά να δουλεύουν λιγότερο και να ταξιδεύουν περισσότερο ή έστω να δουλεύουν ταξιδεύοντας – στοιχεία που τα επεξεργάζονται σε επίπεδο marketing και στρατηγικής τα πρωτοπόρα brands διεθνώς.
Το αν και κατά πόσο οι διεκδικήσεις αυτές θα φέρουν όντως κάποιες μετατοπίσεις προς μια καλύτερη κοινωνία μένει να φανεί. Προερχόμενη από μια γενιά που είχε την πολυτέλεια να ζήσει, έστω λίγο περισσότερο, στη φούσκα του «έχουμε τη ζωή μπροστά μας», δεν μπορώ πάντως να μη στεναχωριέμαι και λίγο για τις πρόωρες ανησυχίες των παιδιών του σήμερα. Βλέποντας τα έργα τους, ανεβαίνοντας σε έλκηθρα, πετώντας πάνω από πολύχρωμες πόλεις, μπαινοβγαίνοντας σε πολυφυλετικά σπίτια με στρωμένα τραπέζια, αλλά και σε νοσοκομεία όπου όμως μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας που νοσούν, γλιστρώντας σε πλαγιές βαμμένες στις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου (με ανεμογεννήτριες στις κορυφές, παρακαλώ!) μοιράστηκα για μερικές ώρες τα όνειρά τους και ευχήθηκα μέσα από την καρδιά μου να πραγματοποιηθούν.
