Γιατί το "Spencer" είναι η must ταινία της εβδομάδας

Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της η Κρίστεν Στιούαρτ να δεχόταν δριμεία κριτική για το συνεσταλμένο τρόπο παιξίματός της, τώρα όμως όλοι υποκλίνονται για την ερμηνεία της στο "Spencer", το αδιαμφισβήτο κινηματογραφικό must της εβδομάδας, ό,τι πρέπει για έξοδο στα θερινά σινεμά της πόλης.

Σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού και πολύπειρου στις σινε-βιογραφίες Πάμπλο Λαραΐν ("Νερούδα", "Jackie"), το "Spencer" αφορά τη θυελλώδη ζωή της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ωστόσο η ταινία δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό για φιλμ του είδους. Χωρίς να προσδιοριστούν ξεκάθαρα ο χώρος και χρόνος, η αφήγηση εκκινεί κατά τη διάρκεια χριστουγεννιάτικων διακοπών, τις οποίες η Νταϊάνα περνά μόνη με τα παιδιά της σε μια πολυτελή έπαυλη. Οι μέρες περνούν όχι με κατάνυξη αλλά μέσα σε ολοένα αυξανόμενη ψυχρότητα, καθώς η πριγκίπισσα βιώνει μια αμείλικτη αποξένωση από τη βασιλική οικογένεια και κυρίως το σύντροφό της Κάρολο, τον οποίο αποφασίζει να εγκαταλείψει αγνοώντας τους κινδύνους.

Οι σινε-βιογραφίες δεν αποτελούν άγνωστη περιοχή για τη Στιούαρτ. Στο παρελθόν έχει υποδυθεί τη θρυλική Τζόαν Τζετ ("The Runaways", 2010) και την εξίσου εμβληματική ηθοποιό Τζιν Σέμπεργκ ("Seberg", 2019). Τώρα, στο "Spencer", όμως η Αμερικανίδα υποδύεται τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, προσδίδοντας απροσδόκητο βάθος στην περσόνα της Νταϊάνα. Ως προς αυτό, είναι επίσης πολύτιμη η σκηνοθεσία του Λαραΐν ο οποίος δεν επιλέγει να αναπαραστήσει τη ζωή της Νταϊάνα Σπένσερ, όπως είναι το πλήρες όνομα της πριγκίπισσας, με τον συνηθισμένο τρόπο, αλλά να θολώσει τα όρια ανάμεσα στο γεγονός και τη μυθοπλασία. Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας και πώς αυτή συνθλίβεται από τις βασιλικές επιταγές, τα ΜΜΕ, τη σχέση της με τον Κάρολο, εξι χρόνια προτού βρει τραγικό θάνατο.

Έτσι, δίνεται το περιθώριο στον Λαραΐν να εμβαθύνει στον ψυχισμό μιας παρεξηγημένης γυναίκας, αλλά επίσης να μπορέσει η Στιούαρτ να σμιλέψει με πλήρη ελευθερία το χαρακτήρα της. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, ενδεχομένως προδίδει κάτι και από την ιδιοσυγκρασία της Αμερικανίδας. Ακόμα κι αν είναι συγκυριακό, η ερμηνεύτρια έχει πλέον τρεις βιογραφίες στην καριέρα της, και η ροπή της προς αυτές προδίδει μια εγγύτητα προς τις συγκεκριμένες γυναίκες. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αντιλαμβάνεται ουσιαστικά τι σημαίνει να κατασπαράζεται η προσωπικότητά σου δημοσίως και, ταυτόχρονα, πόσο δύσκολο είναι να προστατεύεις την ιδιωτικότητά σου. Είναι τέτοιου είδους λεπτομέρειες που αυξάνουν το βάρος του παιξίματος της Στιούαρτ, όσο καλά κι αν έχει μελετήσει τους μορφασμούς ή τις διαφορετικές στάσεις σώματος της πριγκίπισσας. Διότι η τέχνη της υποκριτικής έχει λιγότερο να κάνει με τη μίμηση και πολύ περισσότερο με τα άγνωστα στοιχεία που ξυπνά σε έναν ηθοποιό εν δράσει.