Τα video games είναι μία από τις ελάχιστες μορφές ψυχαγωγίας που, ενώ έχει αποδειχθεί από τις πλέον δημοφιλείς των τελευταίων 50 ετών, έχει συστηματικά... κυνηγηθεί επίσης από ουκ ολίγους καλοθελητές και για έναν αριθμό από διαφορετικούς λόγους. Ποιοί ακριβώς είναι αυτοί είναι μεγάλη και δύσκολη συζήτηση, όμως όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παίρνει θέση απέναντι στο ζήτημα (και μάλιστα αρνητική) είναι λογικό να κεντρίζει το ενδιαφέρον και των μέσων ενημέρωσης. Αυτό ακριβώς συνέβη πριν από λίγο καιρό όταν ο Οργανισμός, στην επικείμενη επικαιροποίηση που θα κάνει μέσα στο 2018 στον κατάλογο των φαινομένων που χαρακτηρίζει ως ασθένειες, για πρώτη φορά έχει συμπεριλάβει ως πρόταση και την... "ψυχική διαταραχή των video games"!

O Oργανισμός φυσικά αποκαλεί έτσι (Gaming Disorder) την εντατική, καθημερινή και πολύωρη ενασχόληση με τα video games που οδηγεί σε συμπεριφορά πρακτικά εξαρτημένου ατόμου. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να έχει τα γνωρίσματα που έχουν κι άλλες επικίνδυνες, αποδεδειγμένα εθιστικές ή/και εμμονικές ενασχολήσεις όπως ο τζόγος (ο Οργανισμός μάλιστα τις συμπεριλαμβάνει στην ίδια κατηγορία), γνωρίσματα που οδηγούν σε πολλές περιπτώσεις στα ίδια συμπτώματα και τα ίδια αποτελέσματα. Δεν διευκρινίζεται αν αυτό σημαίνει πως απαιτείται και του ίδιου είδους... θεραπεία, με άλλα λόγια "αποτοξίνωση" ψυχολογική και αποχή από την συγκεκριμένη ενασχόληση, όμως αυτό θα ήταν το λογικό επακόλουθο από την στιγμή που τα video games προσεγγίζονται (και) έτσι.

Αν και η "ψυχική διαταραχή των video games" (Gaming Disorder) δεν έχει επισήμως ενταχθεί προς το παρόν στον "κατάλογο ασθενειών" του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας - είναι ακόμη στο στάδιο της πρότασης που μπορεί ή μπορεί να μην γίνει τελικά δεκτή - προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι έχει επιλεχθεί στοχευμένα και μεμονωμένα. Ούτε η υπερβολική κατανάλωση... ταινιών, τηλεοπτικών σειρών ή τηλεοπτικού προγράμματος γενικότερα έχουμε δει ποτέ να συνδέεται με "ψυχική διαταραχή", ούτε η ακρόαση μουσικής, ούτε η ανάγνωση βιβλίων - δραστηριότητες στις οποίες επίσης αν επιδοθεί κανείς εμμονικά, πράγμα όχι σπάνιο, απορροφούν πάρα πολύ από τον καθημερινό του χρόνο.

Εννοείται πως υπάρχουν ουκ ολίγοι gamers που καταναλώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στην αγαπημένη τους ενασχόληση, περιορίζοντας αρνητικά τον αντίστοιχο διαθέσιμο χρόνο των υποχρεώσεών τους ή της προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής. Το να "στιγματιστούν" ωστόσο τα video games ως μορφή ψυχαγωγίας που μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές εξάρτησης, σαν να ήταν η μόνη, είναι απλώς άλλη μία ένδειξη της προκατάληψης που αντιμετωπίζουν εδώ και πολλά χρόνια. Σε οποιονδήποτε τομέα και δραστηριότητα το... παρακάνει κανείς, εννοώντας πως τούς παραχωρεί αναλογικά μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του, μπορούν να εντοπιστούν χαρακτηριστικά και συμπτώματα εθισμού και εμμονής. Τα games δεν έχουν κανενός είδους... αποκλειστικότητα σε αυτό.

Συν τοις άλλοις, ενώ άλλες συνήθειες και φαινόμενα της σύγχρονης ψηφιακής εποχής έχουν χαρακτηριστεί από πλειάδα ψυχολόγων ως "διαταραχές" - όπως η πολύωρη κι εμμονική χρήση των κοινωνικών δικτύων με πολλαπλούς διαφορετικούς τρόπους ή η... "σελφίτιδα" - ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν δείχνει την ίδια πρόθεση χαρακτηρισμού τους ως τέτοιες ώστε να συμπεριληφθούν στο κατάλογο των αναγνωρισμένων ασθενειών του. Ο καθένας μπορεί, θεωρούμε, ανεξάρτητα από το αν ενδιαφέρεται ή όχι για τα video games ως μορφή ψυχαγωγίας, να εξάγει τα δικά του... συμπεράσματα απ' όλα αυτά. Όχι;