Το τίμημα του κέρδους σε βάρος της ανθρώπινης ζωής βιώνουν οι πέρα για πέρα αληθινοί ήρωες που έπλασε ο μεγάλος εκπρόσωπος του αμερικανικού θεάτρου σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα, που παίρνει πνοή μέσα από τις πολύ δυνατές ερμηνείες των Γιώργου Γάλλου, Άννας Μάσχα, Κωνσταντίνου Μπιμπή, Λίλας Μπακλέση, Δημήτρη Σέρφα και Άννας Λουϊζίδη.
Ο Γιώργος Νανούρης, συνεχίζοντας τη σκηνοθετική του διαδρομή με έργα του σπουδαίου συγγραφέα του αμερικανικού θεάτρου, Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα», «Ο θάνατος του εμποράκου», ανέβασε φέτος το αριστουργηματικό «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» στη σκηνή του θεάτρου Αλκυονίς. Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών, βουτώντας στην πραγματικότητα των ηρώων, όπου «ξεσκεπάζεται το σκοτεινό πρόσωπο του αμερικανικού ονείρου», συναρπάζει με τις ερμηνείες του ενώνοντας τρεις διαφορετικές γενιές: Γιώργος Γάλλος, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Λίλα Μπακλέση στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τους ανερχόμενους Άννα Λουιζίδη και Δημήτρη Σέρφα στο πλευρό τους επί σκηνής.
Όπως συμβαίνει με πολλά έργα του Μίλερ, έτσι και το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» αντλεί έμπνευση από αληθινά γεγονότα. Το κλασικό αυτό δράμα πραγματεύεται την ιστορία του εργοστασιάρχη Τζο Κέλερ (Γιώργος Γάλλος), ο οποίος, κυνηγώντας το κέρδος, πουλάει ελαττωματικά εξαρτήματα αεροπλάνων στην Αμερικανική Αεροπορία, με ολέθριες συνέπειες: η αποτυχία των αεροσκαφών οδηγεί στον θάνατο εικοσιένα πιλότων. Παρότι ο Κέλερ αθωώνεται, οι ηθικές και προσωπικές επιπτώσεις είναι καταλυτικές. Ο ένας του γιος επιστρέφει σώος από τον πόλεμο όμως ο άλλος είναι αγνοούμενος.
Ο Μίλερ υφαίνει μια πολυεπίπεδη αφήγηση γύρω από την απληστία, την ηθική ευθύνη και τη σύγκρουση του ατομικού συμφέροντος με το κοινωνικό καλό, οδηγώντας το δράμα σε μια τραγική κορύφωση. Η κριτική στάση του Μίλερ μάλιστα μέσα στο έργο σε σχέση με την αμερικανική κοινωνία, οδήγησε τον μεγάλο συγγραφέα να κληθεί ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘50, μια περίοδο που στις ΗΠΑ επικρατούσαν έντονα αντικομμουνιστικά αισθήματα.
Όπως μας είπε ο Κωνσταντίνος Μπιμπής για την παράσταση σε κοινή συνέντευξη που έδωσε στο «α» με τη Λίλα Μπακλέση: «Ο Γιώργος Νανούρης έχει αφαιρέσει τα έντονα στοιχεία εποχής από το έργο — ακόμα και σε επίπεδο σκηνικών και κοστουμιών. Έτσι, η παράσταση απομακρύνεται από τη δεκαετία του ’50 και αποκτά μια διαχρονικότητα που θα μπορούσε να τη φέρει στο σήμερα». Και σύμφωνα με τη Λίλα Μπακλέση, «είναι εντυπωσιακό πώς πολλά από αυτά που λέγονται στο συγκλονιστικό αυτό έργο ακούγονται καθημερινά στις ειδήσεις και στην κοινωνία. Αυτό είναι που με συντάραξε όταν το διάβαζα, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι γράφτηκε το 1947».
Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα©
TIPS
*Η παράσταση σε απόδοση, σκηνοθεσία και φωτισμούς του Γιώργου Νανούρη έχει ξεκάθαρο αισθητικό αποτύπωμα, με τη Μαίρη Τσαγκάρη να υπογράφει τον σχεδιασμό του σκηνικού και τη Ντένη Βαχλιώτη τη δημιουργία των κοστουμιών.
*Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μιλώντας για τη σχέση του με το αμερικανικό θέατρο, εξηγεί: «Η αλήθεια είναι πως παλιότερα δεν είχα καταπιαστεί με αμερικανούς συγγραφείς. Ο “Γυάλινος κόσμος” ήταν το πρώτο έργο που με συγκίνησε βαθιά, γιατί όλο του το σύμπαν είναι μια ανάμνηση του ήρωα, κάτι που μου θύμισε προσωπικές μου εμπειρίες, όπως νομίζω συνέβη και με το κοινό. Το αμερικανικό θέατρο με συναρπάζει γιατί βάζει στο επίκεντρο την ανθρώπινη ψυχή».
*Σύμφωνα με την κριτική του «α» για την παράσταση: «Η παράσταση μεταφέρει πειστικότατα τα διλήμματα της ιστορίας, τον ιδεαλισμό του συγγραφέα, τη διακήρυξη της ανάγκης να τεθούν σε προτεραιότητα ο ουμανισμός, η ηθική και η κοινωνική ευθύνη. Η σκηνική ατμόσφαιρα αμφιταλαντεύεται καθώς αναμειγνύει ρεαλιστικά και συμβολικά στοιχεία, ενώ το μελαγχολικό μουσικό μοτίβο (σε επιμέλεια του σκηνοθέτη) υπερτονίζει το συναισθηματικό φορτίο της παράστασης».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αλκυονίς
Ιουλιανού 42-46
2108828100
