Μια παράσταση γεμάτη "Αγάπη" ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης

Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ένα έργο βασισμένο σε προσωπικές της εξομολογήσεις.

Αν είμαστε οι μνήμες μας και οι μνήμες μας θολώσουν, τότε ποιοι είμαστε; Από τις 26 Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ., η σκηνοθέτρια Ελένη Ευθυμίου μάς καλεί να στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης για να παρακολουθήσουμε ένα έργο-βίωμα, βασισμένο στην προσωπική της μαρτυρία. Μη χάσετε την παράσταση «Αγάπη» που ανεβαίνει με ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών: Παντελής Παπαδόπουλος, Μαριέττα Σγουρδαίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Γιώτα Κουϊτζόγλου και Μάρκος Κώτσιας.

Ένθερμη υποστηρίκτρια του ερευνητικού θεάτρου με κοινωνικό προσανατολισμό, η Ελένη Ευθυμίου, μαζί με την κολεκτίβα καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία Εν δυνάμει, πραγμάτωσε την επιθυμία της για μια πιο συμπεριληπτική, πολυφωνική εκδοχή της σύγχρονης τέχνης αλλά και της κοινωνίας. Με τους Εν δυνάμει ανέβασε στο Εθνικό Θέατρο την επιτυχημένη παράσταση «Ερωτευμένα άλογα» καθώς και τη «Φουέντε Οβεχούνα», στην οποία συμμετείχε, για πρώτη φορά στην ιστορία του Εθνικού, ηθοποιός με σύνδρομο Down (Λωξάντρα Λούκας).

Προσεγγίζοντας για άλλη μια φορά το ζήτημα της κοινωνικής συνείδησης, η Ευθυμίου σκηνοθετεί μία πολύ προσωπική ιστορία που για την ίδια αποτέλεσε ρίσκο, καθώς δοκιμάζει για πρώτη φορά τη φόρμα του ρεαλισμού, σε μια προσπάθεια να παρατηρήσει μία πολύ απλή συνθήκη: δύο ηλικιωμένους μέσα στο χώρο τους, ενώ μπαίνουν σταδιακά σε μια κατάσταση ασθένειας. Στην «Αγάπη», παρακολουθούμε τον Αντώνη και τη Γεωργία να έρχεται αντιμέτωπο με μία νέα, επώδυνη κατάσταση που θα αλλάξει την πραγματικότητα όπως τη γνώριζαν. Ο σπαραγμός των σχέσεων που χάνονται στα βάθη της μνήμης αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σε όσους απομακρύνονται μέρα με τη μέρα γίνονται το υλικό μίας παράστασης-αφιέρωμα στη μνήμη της γιαγιάς και του παππού της Ελένης Ευθυμίου.

Εάν οι μνήμες μας θολώσουν, ποιοι είμαστε; Και τι επίδραση έχει αυτό στους αγαπημένους μας; Ο ρόλος της μνήμης για την ανθρώπινη ταυτότητα, η αορατότητα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, η έννοια της φροντίδας και τα όρια της αγάπης γίνονται οι κινητήριες θεματικές για τη δημιουργία μιας παράστασης που επιχειρεί να μιλήσει για όσα συχνά δεν μοιραζόμαστε ή δεν τολμούμε καν να αρθρώσουμε. Μπροστά στην απώλεια του εαυτού, είναι τελικά η αγάπη ανήμπορη; Πώς συγκρούεται με την αρρώστια και τον πόνο; Και, εν τέλει, θριαμβεύει ή κατακρημνίζεται;

Με την «Αγάπη», η Ευθυμίου όχι μόνο μιλά για τα εμπόδια και τα ταμπού που περικλείουν μια ασθένεια, αλλά εντάσσει στο έργο της και το ζήτημα της φροντίδας ενός ηλικιωμένου ατόμου, τις ανάγκες του, πόσο σημαντικό είναι να του προσφέρουμε αγάπη και οικειότητα και την αίσθηση της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής. Παράλληλα η σκηνοθέτρια δίνει φωνή στην τρίτη ηλικία με έναν πιο γενικό τρόπο, καθώς πιστεύει ότι είναι ένα θέμα που εδώ και χρόνια αποφεύγουμε να συζητήσουμε. «Θεωρούμε ότι το νόημα της ζωής τελειώνει μετά τη σύνταξη, ενώ όπως είχε πει ο παππούς μου, μπορεί να υπάρξουν πολύ έντονες στιγμές ευτυχίες στην πορεία προς το τέλος της ζωής» υποστηρίζει η ίδια.

Μια παραγωγή του πολιτιστικού οργανισμού «Λυκόφως» σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Τέχνης, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Προπώληση μέσω more.com.