Ο Γιώργος Ματζιάρης φέρνει στη σκηνή το κείμενο του πολυμεταφρασμένου Ρόλαντ Σιμελπφένιχ, με ένα ικανότατο καστ που ενσαρκώνει τους διαφορετικούς ανθρώπους μιας σύγχρονης πολυεθνικής κοινωνίας.
Μπορούν πέντε ηθοποιοί να αφηγηθούν μία ιστορία και να ερμηνεύσουν τους δεκαεπτά ρόλους της, περνώντας σε δευτερόλεπτα από τον έναν στον άλλο; Στη φρενήρη κουζίνα του ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου “Ο χρυσός δράκος” όλα είναι δυνατά. Αυτός είναι και ο τίτλος του έργου του Γερμανού Ρόλαντ Σιμελπφένιχ (“Push up”, “Αραβική νύχτα”), που συνεχίζεται για λίγες παραστάσεις στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη. Στη μόλις δεύτερη σκηνοθετική απόπειρά του, ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης καθοδηγεί στη σκηνή ένα σύνολο ικανότατων ερμηνευτών (Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρης Αλεξανδρής, Χρήστος Σαπουντζής, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Στρατής Χατζησταματίου) σε μία παράσταση με καυστικό χιούμορ και έντονο κοινωνικό προβληματισμό (έως 20/5).
Η υπόθεση εξελίσσεται στο εσωτερικό της κουζίνας του ασιατικού ταχυφαγείου “Ο χρυσός δράκος”, που βρίσκεται σε κάποια χώρα της Ευρώπης. Όλα ξεκινούν με τον ανυπόφορο πονόδοντο ενός Κινέζου μετανάστη μάγειρα, ο οποίος δεν ξέρει πού βρίσκεται η μικρή του αδερφή. Όσο οι υπόλοιποι μάγειρες προσπαθούν να τον βοηθήσουν, σταδιακά προστίθενται οι ιστορίες των ανθρώπων στα πάνω και δίπλα διαμερίσματα, καθώς και έξω από το οίκημα του εστιατορίου. Δύο αεροσυνοδοί, δύο ζευγάρια σε κρίση, ένας περίεργος παντοπώλης και ένα μικρό “τριζόνι” τυλιγμένο σε χρυσή κουβέρτα υποθερμίας είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια που συμπληρώνουν το παζλ του “Χρυσού δράκου”, ο οποίος εξελίσσεται με σχεδόν κινηματογραφικούς ρυθμούς.
Το κείμενο του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ (σε μετάφραση Έρις Κύργια) κατορθώνει μέσα από το χιούμορ και την ευαισθησία, να αποτυπώσει το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι μίας φθαρμένης Ευρώπης. Ο θεατής θα δει μέσα από την κλειδαρότρυπα ματαιώσεις, απιστίες και αποξενωμένους ανθρώπους που θα εύχονταν να “είναι κάποιοι άλλοι, κάποιοι τελείως διαφορετικοί”. Ίσως, όμως, τα πιο σημαντικά ζητήματα που θίγει το έργο να είναι αυτά της μετανάστευσης και του trafficking. Όσο οι διαδρομές των ανθρώπων του πολυπολιτισμικού φαστ-φουντ διασταυρώνονται ολοένα και περισσότερο, ο πονόδοντος αρχίζει να φανερώνει πόσο απροστάτευτος μπορεί να νιώθει (και να είναι) ένας μετανάστης στις μητροπόλεις του δυτικού κόσμου και πόσο εύκολα μπορεί να γίνει αντικείμενο ακραίας εκμετάλλευσης.
Φυσικά, “Ο χρυσός δράκος” δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς το καθοριστικό για την κατανόηση του έργου, λιτό σκηνικό του Σταύρου Μπαλή, τα κοστούμια της Χριστίνας Τσουτσουλίγα, τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, τη μουσική του Λευτέρη Βενιάδη, αλλά και την επιμέλεια κίνησης της Βρισηίδας Σολωμού (χαρακτηριστικό δείγμα της οποίας ήταν οι slow-motion στιγμές του έργου).
TIPS
*Η παράσταση βασίζεται σε εκείνη τη μαγική ικανότητα του θεάτρου να δημιουργεί κόσμους από το τίποτα, με μοναδικά οχήματα το σώμα και τον λόγο.
*Ξεκαρδιστικές είναι οι στιγμές του Στρατή Χατζησταματίου με τη Φωτεινή Παπαχριστοπούλου στο δίδυμο σερβιτόρα-παραγγελιολήπτης, με τον ατελείωτο κατάλογο εξωτικών συνταγών που ετοιμάζονταν στο άψε-σβήσε.
*Ένας λόγος για να δείτε την παράσταση είναι, σίγουρα, και το κλείσιμό της, με τον εξαιρετικό, συγκινητικό μονόλογο της Γιούλικας Σκαφιδά.
