"Άκρα ταπείνωση": Το μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη δίνει την αφορμή στη συλλογική μνήμη να ακουστεί από σκηνής
"Άκρα ταπείνωση": Το μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη δίνει την αφορμή στη συλλογική μνήμη να ακουστεί από σκηνής
Μια μοιραία νύχτα του 2012 η Αθήνα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης με αφορμή το δεύτερο μνημόνιο: μια τεράστια διαδήλωση στο Σύνταγμα, συγκρούσεις και δύο κινηματογράφοι-ορόσημα της Σταδίου, το Αττικόν και το Απόλλων παραδίδονται στις φλόγες και αφήνουν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην εικόνα της πόλης. Αυτή η μέρα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την διακεκριμένη συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη να καταγράψει όλα όσα κουβαλάμε από εκείνες τις φορτισμένες ημέρες στο μυθιστόρημα «Η άκρα ταπείνωση» που κυκλοφόρησε το 2015. Φέτος, ο Παντελής Φλατσούσης που διαρκώς αναζητά να βρει απαντήσεις στο ερώτημα ποιοι είμαστε σήμερα και γιατί, μεταφέρει για πρώτη φορά το κοινωνικοπολιτικό κείμενο της συγγραφέως στη σκηνή του θεάτρου “Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες". Πρόκειται για έναν από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, που το 2022 διακρίθηκε με Βραβείο σε Νέο Καλλιτέχνη του Θεάτρου από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, συμπράττει με μια ιδιαίτερη υποκριτική ομάδα: την κάτοχο του βραβείου «Μελίνα Μερκούρη» για το 2020, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, και τους Βαγγέλη Αμπατζή, Λάμπρο Γραμματικό και Μαριάμ Ρουχάτζε.
Παρακολουθώντας την καθημερινότητα ανώνυμων ηρώων και ηρωίδων, διαφορετικών ηλικιών, καταβολών και ιδεολογιών, η Ρέα Γαλανάκη εξετάζει την ιδιαίτερα κρίσιμη αυτή στιγμή του ελληνικού γίγνεσθαι στην ιστορική της διάσταση, σε διάλογο με γεγονότα προηγούμενων ιστορικών περιόδων αλλά και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. "Είναι το φόντο ή καλύτερα το σημείο εκκίνησης της ιστορίας μας ως μια νοηματική συμπύκνωση. Είναι μια φορτισμένη ημερομηνία. Δεύτερο μνημόνιο, μια τεράστια διαδήλωση, οι συγκρούσεις, οι οδομαχίες και βέβαια τα ακόμα ορατά τραύματα στην πόλη: τα καμένα Αττικόν και Απόλλων, που στέκονται εκεί στην πολύπαθη γωνία της Σταδίου ακριβώς απέναντι από το σημείο που είχε σκοτωθεί ο Σωτήρης Πέτρουλας το 1965. Το μυθιστόρημα αλλά κι εμείς στην παράσταση επιχειρούμε να φωτίσουμε τις επάλληλες ιστορικές διαστρωματώσεις που διαμορφώνουν την εμπειρία μας, την εμπειρία της ζωής στην πόλη, σε αυτή την πόλη την Αθήνα, που είναι και η μεγάλη πρωταγωνίστρια του κειμένου", αναφέρει ο Παντελής Φλατσούσης στην συνέντευξη που έδωσε στο "α".
Το τελικό κείμενο της παράστασης διαμορφώθηκε μέσα από την διαδικασία των προβών. Το βίωμα παίζει ρόλο, χωρίς όμως να υπάρχει άμεσα το βιωματικό στοιχείο. “Μιλάμε για καταστάσεις που βιώσαμε αλλά και για ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με το πώς υπάρχουμε, ποια η σχέση μας με τον κόσμο που ζούμε, ποια είναι η γενιά μας, ποια η ταυτότητά της και πώς σχετίζεται με τις προηγούμενες γενιές. Κάθε άτομο που συμμετέχει φέρει μια βιωμένη εμπειρία που κατατίθεται είτε στα κείμενα που διαμορφώθηκαν στις πρόβες και σχετίζονται με τα ερωτήματα μας και τους θεματικούς άξονες του κειμένου, είτε με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το ίδιο το κείμενο του μυθιστορήματος".
TIPS
*Τη δραματουργία υπογράφει η Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, το video design & editing ο Κωνσταντίνος Νησίδης, τον ηχητικό σχεδιασμό ο Παναγιώτης Μανουηλίδης και το σχεδιασμό φωτισμών η Χριστίνα Θανάσουλα.
*Το μυθιστόρημα της πολυβραβευμένης Ρέας Γαλανάκη “Η άκρα ταπείνωση κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καστανιώτης το 2015 και βραβεύτηκε με Βalkanika Literary Award το 2019.
*Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει και επιχειρεί να απαντήσει η παράσταση: “Ποια είναι σήμερα η σχέση μας με τα χρόνια της κρίσης; Με ποιους τρόπους άλλαξαν οι ζωές των ανθρώπων έπειτα από αυτή την κομβική ιστορική στιγμή; Με ποιες απρόσμενες διαδρομές διαπλέκονται τα ατομικά με τα συλλογικά βιώματα και πώς μια κοινωνία μπορεί να βρει τρόπους να τα αφηγηθεί; Σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις του πυκνού ιστορικού χρόνου της τελευταίας δεκαετίας; Έχει άραγε τελειώσει η περίοδος της κρίσης ή μήπως, αντίθετα, έχει συμβάλλει ώστε να εγκαινιαστεί μια νέα ιστορική περίοδος με κυρίαρχη την γενική ανασφάλεια; Πώς μπορούν οι γενιές που έρχονται στο προσκήνιο να προχωρήσουν πέρα από το τραύμα της κρίσης χωρίς, όμως, αυτό να συνεπάγεται τη λήθη;”.