Συνεχίζεται η επιτυχημένη παράσταση σε σκηνοθεσία της Κρίστελ Καπερώνη, η οποία καθοδηγεί επί σκηνής τις ηθοποιούς Νάστια Βραχάτη, Τζωρτζίνα Λιώση και Ηρώ Πεκτέση, σε μια σκηνική σύνθεση που “μυρίζει” girl power και αναζητήσεις περί προσωπικής και κοινωνικής ταυτότητας και αντιπροσωπεύει απολύτως το προκλητικό, σπαρταριστό και βίαιο ύφος της συγγραφέα.
Τρεις ιστορίες γυναικών που αγωνίζονται να καταλάβουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους ενώνονται σε μία, με το ερώτημα “Πως γίνεται να αισθάνομαι μόνη ανάμεσα σε τόσο πλήθος” να τις ταλανίζει στην σκηνική σύνθεση που σκηνοθετεί η Κρίστελ Καπερώνη με τίτλο "Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς". Οι τρεις ηρωίδες που υποδύονται επί σκηνής η Τζωρτζίνα Λιώση, η Νάστια Βραχάτη και η Ηρώ Πεκτέση γεννήθηκαν μέσα από τρία έργα της Λένας Κιτσοπούλου -"Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.", "Το πράσινό μου το φουστανάκι", "Ο κατάθλας"- και αντιπροσωπεύουν με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο το προκλητικό, σπαρταριστό και βίαιο ύφος της συγγραφέα.
Ο κοινός τόπος συνύπαρξης των τριών ηρωίδων είναι ένα νυχτερινό κέντρο που ονομάζεται "Κόλαση", κάπου στο πουθενά, όπου τρεις φαινομενικά άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, χωρίς έξοδο κινδύνου και τρόπο διαφυγής, με μια γεύση από το “Κεκλεισμένων των θυρών” του Ζαν Πολ Σαρτρ στα χείλη, μοιράζονται τις ιστορίες και την προσωπική τους κόλαση, ενώ την ίδια στιγμή η σκηνοθέτρια καταθέτει την προσωπική της εξομολόγηση για το τι σημαίνει να ζεις στα τριάντα σου στην Ελλάδα του 2022.
“Τριάντα κάτι χρονών στην Ελλάδα σημαίνει: γεμιστά, Εξάρχεια, ουίσκια, ένα τελευταίο τσιγάρο και φύγαμε, κάποιος φίλος που έχει σκοτωθεί, διακοπές, θερινό σινεμά, άπνοια, μποτιλιάρισμα, ονόματα, αδέσποτα, μοναξιά, παρέα, βρώμα, απεργία οι σκουπιδιάρηδες, γέρος στο παγκάκι, γέρος στην στάση λεωφορείου, κλαμένη στην Κυψέλη, χωρίς στόχο, χωρίς ελπίδα, μαλάκες, μαλάκες, χιλιάδες μαλάκες παντού, κόρνες, κούραση, απογοήτευση, αγκαλιά, φιλί, πρώτο φιλί, δεύτερο φιλί, εκατομμυριοστό φιλί, η μάνα μου, η φωνή της μάνας μου, έχω καιρό να μιλήσω με τον πατέρα μου, οικειότητα, φίλοι χρόνων, μαλάκα δεν έχεις αλλάξει καθόλου, να τα πούμε σύντομα, ύπνος, ιδρώτας, τά 'χα, τα χάλασα, τα ξανάφτιαξα, μάτι, μάτια, μάτια, νεκροταφείο, άγνοια, φόβος, κατάθλιψη, αυτοάνοσα, εγώ μικρή, εγώ μεγαλύτερη, εγώ όπως είμαι τώρα· Πώς είμαι;”. Γύρω από αυτή την πραγματικότητα, τα ερωτήματα και τις καθημερινές εσωτερικές αναζητήσεις χτίζεται η παράσταση που μας φέρει αντιμέτωπους με το σήμερα.
Φωτογραφίες: Κώστας Γκιόκας©
TIPS
*Οι Αγνή Χιώτη και Σταμάτης Μπάκνης υπογράφουν την δραματουργική επεξεργασία, ο Στέφανος Λώλος τα σκηνικά, η Χριστίνα Μαριάνου την κινησιολογία, η Σοφία Αδαμοπούλου τους φωτισμούς και η Κρίστελ Καπερώνη τα κοστούμια. Ο Πέτρος Δημητρακόπουλος ανεβαίνει στη σκηνή με το μπουζούκι του, στο πλευρό των ηθοποιών.
*Το Tempus Verum αποτελεί έναν ζωντανό και συνεχώς αναπτυσσόμενο καλλιτεχνικό οργανισμό. Απαρτίζεται από μια κοινότητα ζωντανών και συνεχώς εξελισσόμενων θεατών, συνεργατών και εκπαιδευόμενων, όπου όλοι καλούνται να συμβάλουν στην πράξη της επιτέλεσης και της εξέλιξης των παραστατικών τεχνών. Από το 2016, το θέατρο Εν Αθήναις αποτελεί καλλιτεχνική στέγη του Tempus Verum, το οποίο σεβόμενο την αρχιτεκτονική του κτιρίου, διαμόρφωσε μια σκηνή χωρητικότητας 92 θέσεων. Έκτοτε, κάθε χρόνο υποδέχεται περισσότερους από 15.000 θεατές, καθώς και πάνω από 300 σπουδαστές στα εκπαιδευτικά του προγράμματα. Στο ρεπερτόριο του θεάτρου συμπεριλαμβάνονται παραγωγές του Tempus Verum, αλλά και φιλοξενούμενες παραγωγές σημαντικών εκπροσώπων του θεάτρου. Κοινή συνισταμένη των παραγωγών που έχουν παρουσιαστεί, αλλά και όσων πρόκειται να παρουσιαστούν στο μέλλον, αποτελεί η ερευνητική ματιά πάνω σε κλασικά αλλά και σύγχρονα κείμενα, καθώς και η πειραματική προσέγγιση των παραστάσεων, μέσω των οποίων διερευνώνται νέες τεχνικές και μέθοδοι απόδοσης του παραστασιακού γεγονότος. Αυτή η αναζήτηση της επιτελεστικότητας (performativity) του παραστασιακού γεγονότος, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη και εγκαθίδρυση μιας σχέσης εμπιστοσύνης και αλληλεπίδρασης με τους θεατές και την κοινότητα των μελών του, αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξης του Tempus Verum.
*”Είναι η Τέχνη απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους; Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι μία: Χωρίς την τέχνη η ανθρώπινη ύπαρξη θα ήταν αφόρητη. Έχοντας ως γνώμονα αυτή τη νομοτέλεια, της αναγκαίας ύπαρξης της τέχνης για την επιβίωση του ανθρώπου, πορευόμαστε μέσα σε χαλεπούς καιρούς, σχεδόν έκρυθμους και αντιστεκόμαστε στην τάξη πραγμάτων που θέλει τον άνθρωπο να ζει για να δουλεύει και όχι να δουλεύει για να ζει. Σε αυτή την προσπάθεια μαχόμαστε δημιουργώντας μια πραγματική στέγη για ένα θέατρο με δυναμική, που έχει άποψη χωρίς όμως να γίνεται διδακτικό. Ένα θέατρο που έχει θέση στην σύγχρονη κοινωνία. Ένα θέατρο που έχει την δύναμη να καταγγείλει, να προβληματίσει, να εμπνεύσει και τέλος να ολοκληρώσει την ύπαρξή του περνώντας την γνώση από γενιά σε γενιά, σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, Δημήτρης Λάλος.
