Η μουσικοθεατρική παράσταση σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου αναβιώνει σε μια θεαματική παραγωγή με ζωντανή μουσική και λαμπερό θίασο.
Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Ευαγγελία Μουμούρη, ο Δημήτρης Πιατάς και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου σε ρόλο αφηγήτριας πρωταγωνιστούν στο σύγχρονο ανέβασμα της θρυλικής μουσικής κωμωδίας "Έκτο πάτωμα", σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη. Η παράσταση, σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, αναβιώνει σε μια μεγάλη παραγωγή με ζωντανή μουσική στο θέατρο Ακροπόλ.
Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την επιτυχημένη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου στο δημοφιλές έργο του Αλφρέντ Ζερί που έχει μεταφραστεί και παιχτεί με τεράστια επιτυχία σχεδόν σε όλο τον κόσμο από το 1938 ως σήμερα, ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου δημιούργησαν αγαπημένα τραγούδια που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία -"Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποιά χρονιά", "Το τραγούδι της κουτσομπόλας", "Το τραγούδι της ζήλειας", "Η κουπαστή", κ.ά.-, 32 χρόνια μετά την παρουσίαση της παράστασης στο θέατρο "Περοκέ" (1991-92), η οποία άφησε εποχή.
Με φόντο μια πολυκατοικία στο Παρίσι της δεκαετίας του 30’, παρακολουθούμε τους ενοίκους που ζουν στο “Έκτο πάτωμα” να έρχονται αντιμέτωποι με μια εποχή κρίσης. Η καθημερινότητά τους ξεδιπλώνεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τους ατελείωτους καυγάδες, τα συνεχή περιστατικά, αλλά και τα μικρά και μεγάλα όνειρα που κάνει ο καθένας για την ζωή του.
Το όνειρο είναι η κινητήριος δύναμη για τον κάθε ήρωα προκειμένου να παλέψει με τις καθημερινές δυσκολίες. Στην πορεία όλοι τους αντιλαμβάνονται ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα που δεν γίνονται πάντα πραγματικότητα, υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, αξίες οι οποίες αποτελούν τα ουσιαστικά συστατικά της ζωής.
Σε συνέντευξη του στο “α” ο Γιώργος Βάλαρης: “Το "Έκτο πάτωμα" μυρίζει θέατρο. Για μένα είναι μία φοιτητική μνήμη γιατί όταν το είδα στο θέατρο Περοκέ, το 1991-92, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Έξαρχου ήμουν σπουδαστής του Εθνικού Θεάτρου. Συνήθως δε μου αποτυπώνονται παραστάσεις, αυτή όμως έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Πιστεύω πως η παράσταση του "Έκτου πατώματος" με το επιτελείο συντελεστών που έχω και εκτιμώ βαθιά ταιριάζει στο Ακροπόλ. Είμαι χαρούμενος για τους συνεργάτες μου. Τα σκηνικά είναι του Μανόλη Παντελιδάκη, τα κοστούμια του νέου ενδυματολόγου Χάρη Σουλιώτη, ο σχεδιασμός φωτισμού του Λευτέρη Παυλόπουλου και η χορογραφία του Μάρκου Γιακουμόγλου με τον οποίο συνεργαζόμαστε τα τελευταία χρόνια και τον εκτιμώ. Το ελληνικό κοινό έχει αγκαλιάσει το μουσικό θέατρο γιατί είναι συνυφασμένο με την διασκέδαση. Έχει δύναμη η μουσική κι όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Μίκης Θεοδωράκης "το τραγούδι και η μουσική αποτυπώνονται πολύ βαθιά στο συναίσθημα". Αυτό καθιστά το μουσικό θέατρο πολύ ισχυρό”.
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης©
TIPS
*Ο Δημήτρης Ανδρεάδης υπογράφει τη μουσική ενορχήστρωση. Συμμετέχουν οι μουσικοί Δημήτρης Κίκλης (πιάνο), Αποστόλης Παρασκευαΐδης (ακουστικό μπάσο), Άρτεμις Βαβάτσικα (ακορντεόν).
*Το «Έκτο πάτωμα» (1937) του Ελβετού Αλφρέντ Ζερί (1895-1972) έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες κι έχει ανέβει σε χιλιάδες παραστάσεις σε όλο τον κόσμο. Μεταφέρθηκε, μάλιστα, και στον κινηματογράφο το 1940 από τον Μορίς Κλος σε σενάριο και με διαλόγους που υπέγραφε ο Ροζέ Βιτράκ αλλά και στην τηλεόραση: στην Δυτική, τότε, Γερμανία το 1954 και, ως μίνι σειρά, στην Ολλανδία το 1961. Το "’Έκτο πάτωμα" είναι μια ένεση αισιοδοξίας και η ιστορία του στην ελληνική θεατρική σκηνή είναι πολυσήμαντη. Το πρωτοπαρουσίασε η Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 - μεγάλη της επιτυχία την οποία επανέλαβε αρκετές φορές. Στην επανάληψη του και -τελευταία εμφάνιση της Μαρίκας στην Αθήνα πριν από το θάνατό της- συμπρωταγωνιστούσε ο Ντίνος Ηλιόπουλος ο οποίος αργότερα το 1964-65 παρουσίασε το έργο με το θίασό του πια και σε διασκευή του Δημήτρη Γιαννουκάκη με τον τίτλο "Οι κυρίες της αυλής" στο θέατρο Γκλόρια, ενώ πρωταγωνίστησε και στη μεταφορά του σε ταινία από τον Ντίνο Δημόπουλο το 1966. Η φήμη του απογειώθηκε και το κοινό το λάτρεψε στη διασκευή που έκαναν η Άννα Παναγιωτοπούλου και ο Πλάτων Μαυρομούστακος για τη θρυλική παράσταση του 1991-92, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου, στο Περοκέ και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Ναυαρίνου με έναν all star θίασο που απαρτιζόταν από τους: Χρήστο Βαλαβανίδη, Ελένη Γερασιμίδου, Νένα Μεντή, Έρρικα Μπεγιέτη, Κατιάνα Μπαλανίκα, Γιώργο Νινιό, Στέλιο Μάινα, Σοφία Ολυμπίου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Τάσο Χαλκιά, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Κώστα Μπάση, Πάνο Ρεντούμη, Βασίλη Λαζαρίδη. Το έργο παρουσιάστηκε ξανά σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το 2012.
Στο σημείωμά του ο Γιώργος Βάλαρης τονίζει: “Παρά το γεγονός ότι το βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο έργο «Έκτο πάτωμα» που χαρακτηρίζεται ως κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία στο Παρίσι της δεκαετίας του ΄30, θα μπορούσε κάλλιστα και να εξελίσσεται σε κάποια συνοικία της Αθήνας και μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, σε μια εποχή κρίσης όπου έχουμε ανάγκη όσο ποτέ τη συντροφικότητα και την αγάπη του ενός για τον άλλον. Στο Παρίσι εκείνης της εποχής με την τεράστια καλλιτεχνική άνθιση, τον Πικάσο, τον Ματίς, τον Νταλί και πλήθος άλλων που την περίοδο αυτή του μεσοπολέμου διαμόρφωσαν την τέχνη του 21ου αιώνα, στο έκτο πάτωμα μιας φτωχικής πολυκατοικίας, ζούνε οι ήρωες του έργου μας. Άνθρωποι βιοπαλαιστές, εργάτες, επίδοξοι ζωγράφοι, μουσικοί, στιχουργοί και λαϊκοί συγγραφείς που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, με άδεια στομάχια και άδεια πιάτα… αλλά γεμάτοι ελπίδα, περιμένοντας ένα σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ! Αντίθετα έρχεται η σπιτονοικοκυρά για να εισπράξει το νοίκι. Και τότε όλοι τρέχουν να κρυφτούν… Πόσο αληθινό, θλιβερό αλλά και διαχρονικά επίκαιρο”.
