Ένας συγκλονιστικός μονόλογος για την κακοποίηση και την έμφυλη βία παρουσιάζεται στο Μπάγκειον από 31 Οκτωβρίου. Η Μαρία Κουβίδη μεταφέρει από σκηνής τις τραυματικές εμπειρίες μιας 15χρονης έφηβης σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Φάμη.
Το “Βαλς Νο 6” του Βραζιλιάνου Νέλσον Ροντρίγκες, ο συγκλονιστικός μονόλογος-ψυχογράφημα για την κακοποίηση και την έμφυλη βία σε ερμηνεία και μετάφραση της Μαρίας Κουβίδη και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Φάμη επιστρέφει για έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον από 31 Οκτωβρίου. Η κεντρική ηρωίδα του έργου που μοιάζει με παραμύθι για μεγάλους, η Σόνια, πέφτει θύμα κακοποίησης στην ηλικία των 15, μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Από τότε μένει παγωμένη σε αυτό το τραύμα.
Το έργο ξεκινάει από τη στιγμή που ξυπνάει από το λήθαργο χωρίς να ξέρει που βρίσκεται και πόσος καιρός έχει περάσει και προσπαθεί να ανασυνθέσει το παρελθόν αλλά και το παρόν, σφραγισμένη από το σοκ, μέσα από λόγο παραληρηματικό, που φωτίζει ωστόσο με τον πιο διεισδυτικό τρόπο την περίοδο της εφηβείας. Η αλήθεια είναι η μόνη που μπορεί να την λυτρώσει για να μπορέσει να ξαναβρεί τον εαυτό της. Όταν λέει η Σόνια στο έργο «μη λέτε θύμα, το όνομα της να λέτε, θέλω το όνομά της», εννοεί «Δείτε με, κοιτάξτε με, ακούστε με, πείτε τα πράγματα με το όνομά τους». Δεν αντέχει άλλο να είναι το θύμα, θέλει να πάρει αγάπη, αποδοχή και τον έλεγχο της ζωής της ξανά.
Τα στερεότυπα φέρνουν μια σειρά ερωτημάτων στο προσκήνιο, όπως το τι φορούσε και σε ποιο βαθμό το προκάλεσε. Όσα λέει ο περίγυρος της την πνίγουν και την οδηγούν στη σιωπή. Φτιάχνει έναν φανταστικό κόσμο για να αντέξει αυτό που πραγματικά συνέβη. Όταν αυτός ο κόσμος καταρρέει, πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια, να την αφήσει πίσω της και να ανασυνθέσει τον εαυτό της. Ο χρόνος θα ξαναρχίσει να μετράει από τη στιγμή που θα θυμηθεί και θα ξορκίσει ό, τι της συνέβη.
Το θέμα του victim blaming αλλά και όλα όσα αντιμετωπίζει η Σόνια, τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται γύρω από το θύμα, τα στερεότυπα, αλλά κυρίως ο αγώνας μιας γυναίκας να ακουστεί, είναι οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους κινείται το έργο.
TIPS
Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Κατερίνα Καλφόγλου, τη μουσική επιμέλεια ο Γιάννης Μαδούρος, την κίνηση ο Ηρακλής Κωτσαρίνης και τις φωτογραφίες ο Φάνης Παυλόπουλος©
Ο Νέλσον Ροντρίγκες (1912- 1980) είναι Βραζιλιάνος θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αρχικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία, σχεδόν με αποστροφή, από τους σύγχρονούς του λόγω του πρωτοποριακού ύφους και των θεματικών του. Το έργο του χαρακτηρίστηκε ως «πορνογραφικό», «μελοδραματικό», «αρρωστημένο». Ο ίδιος απτόητος δήλωνε: «Ποτέ δεν αρνήθηκα την νοσηρότητα μου. Στο έργο μου δεν είναι απλώς αναμφισβήτητη αλλά και αναγκαία. Από καλλιτεχνική άποψη είμαι νοσηρός, πάντοτε ήμουν. Αποτελεί μήπως ελάττωμα; Ούτε ελάττωμα ούτε προτέρημα, αλλά δείγμα ευφυίας». Σύντομα δικαιώθηκε, αφού κανείς δεν τόλμησε ό, τι εκείνος σε μια πολύ ταραχώδη περίοδο για τη Βραζιλία. Η γραφή του, πολύ μπροστά από την εποχή και η βαθιά διεισδυτική ματιά του στον άνθρωπο, βρίσκουν αφοσιωμένο κοινό και τον καθιστούν δημοφιλή μετά θάνατον με όλα τα έργα του να παίζονται κατά κόρον στη χώρα του αλλά και διεθνώς, ενώ σήμερα θεωρείται ο «κλασικός» του σύγχρονου θεάτρου της Βραζιλίας. Για την ηρωίδα του “Βαλς Νο 6”, την Σόνια είχε πει: «Η νεότητα, προπαντός στο μεταίχμιο της παιδικής ηλικίας με την εφηβική, είναι τραγική. Ποτέ δεν είναι τόσο τραγικό ένα πλάσμα όσο σ’ αυτή τη μεταβατική περίοδο της ζωής του».
Όπως τονίζουν στο σημείωμα τους για την παράσταση οι δημιουργοί Μαρία Κουβίδη και Κωνσταντίνος Φάμης: “Δεν είναι σίγουρα τυχαία η στιγμή της παράστασης. Θα θέλαμε πολύ αυτή η παράσταση να είναι ένα σχόλιο, μία θέση απέναντι σε ό, τι συμβαίνει. Πιστεύουμε ότι έχει λόγο ύπαρξης, έχει κάτι να πει, να προσφέρει την αισθητική απόσταση για να επεξεργαστούμε το συλλογικό τραύμα με το οποίο είμαστε όλοι αντιμέτωποι και να βρούμε το φως όλης αυτής της ιστορίας, την διέξοδο, που δεν είναι άλλη από το σπάσιμο της σιωπής. Η Σόνια για μας είναι όλα τα κορίτσια, ή έχει κάτι από κάθε κορίτσι, από κάθε αληθινή ιστορία. Γι’ αυτό φτιάξαμε μια παράσταση για το τέλος της σιωπής, για τα κορίτσια που παλεύουν με το σκοτάδι τους και βγαίνουν στο φως. Κάπως είναι όλα λάθος, κάπως σωπαίνουμε όταν δεν πρέπει και μιλάμε όταν δεν πρέπει και λέμε τα λάθος πράγματα. Αυτό το στοιχείο είναι έντονο μέσα στο έργο και υπάρχει ως σχόλιο απέναντι στο σήμερα, σε αυτό που ζούμε”.
