Τον ιδανικό ερμηνευτή βρήκε ο σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις για το ρόλο του δεκάχρονου πρωταγωνιστή στο "Φιλιά, Όσκαρ..." του Ερίκ Εμμάνουελ Σμιτ. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μας δείχνει τις σημαντικές αξίες της ζωής στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών.
Μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μας στη θεατρική μεταφορά της νουβέλας «Φιλιά, Όσκαρ...» του Ερίκ Εμμάνουελ Σμιτ. Με απλή γραφή, ο Γάλλος συγγραφέας καταφέρνει να εκφράσει τους προβληματισμούς, τα όνειρα και τα πάμπολλα συναισθήματα του δεκάχρονου Όσκαρ, που πάσχει από λευχαιμία. Ο σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις διασκεύασε το αριστουργηματικό κείμενο ακολουθώντας την απαλή ροή του κειμένου, που ξεδιπλώνει την αγνότητα της παιδικής σκέψης αλλά και την έμφαση στις σχέσεις του μικρού αγοριού.
Ο Όσκαρ τον οποίο ερμηνεύει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης δεν είναι ένα συνηθισμένο αγόρι. Ζει στο νοσοκομείο, γιατί υποφέρει από μια βαριά μορφή λευχαιμίας. Κάποια στιγμή μαθαίνει τυχαία ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να θεραπευτεί και ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες. Στο αποκορύφωμα της απόγνωσής του, μια εκκεντρική ηλικιωμένη κυρία, γνωστή ως κυρία Ροζ, μια από τις εθελόντριες που κρατούν συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Ο Όσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. Τελικά πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένος και ευχαριστημένος που κατάφερε να ζήσει μια ζωή συναρπαστική.
Η κυρία Ρόζ την οποία ερμηνεύει η Αγοραστή Αρβανίτη παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Όσκαρ και δίνει πρωτοτυπία στο έργο. Είναι πάντα δίπλα του και είναι αυτή που τον παρακινεί να γράψει στο Θεό, να ανοίξει την καρδιά του, να εκφραστεί ελεύθερα και να αρχίσει να πιστεύει σε αυτόν. Τους υπόλοιπους ρόλους στην παράσταση που παίζεται στο θέατρο Αθηνών ερμηνεύουν η Ισαβέλλα Κασιμάτη (Πέγκι Μπλού/Μητέρα Όσκαρ/Μητέρα Πέγκις Μπλού), ο Τάσος Θεοφιλάτος (Γιατρός Ντίσελντορφ/Φούσκας), η Ελένη Νάτση (Προϊσταμένη/Σαντρίν/Μπριζίτ) και ο Edgen Lame (Πατέρας Όσκαρ/Πατέρας Πέγκι Μπλού/Νοσηλευτής). Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Κέννυ ΜακΛέλαν, τη μουσική συνέθεσε ο Martynas Bialobžeskis και τους φωτισμούς έκανε ο Αλέκος Γιάνναρος.
TIPS
Πολλά κάνει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης: παίζει, γράφει, σκηνοθετεί. Ένα από τα σημαντικά χαρίσματα του, που κάνουν το κοινό να τον αγαπά είναι η ικανότητα του στις μεταμορφώσεις. Στο «Φιλιά, Όσκαρ...» ξετυλίγει ένα θεατρικό πρόσωπο χρησιμοποιώντας ως βασικό στοιχείο την αυθεντικότητα και δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις λεει για το έργο: «Σύμφωνα με τον συγγραφέα της νουβέλας «όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα, αναλαμβάνει να το κάνει το χιούμορ και η φαντασία». Είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη του Σμιτ καθιστά την ιστορία του μικρού Όσκαρ πολύ σημαντική, ειδικά για την εποχή που ζούμε. Παρόλα αυτά, το κίνητρο για να την παρουσιάσουμε στο θεατρικό κοινό, είναι η ανάγκη μας να μιλήσουμε για τη χαρά να είσαι ζωντανός. Το να πιστέψεις και να βρεις αυτή τη χαρά, ακόμα και όντας σε απόγνωση λόγω δυστυχίας ή αρρώστιας, είναι το πιο σημαντικό αλλά και δύσκολο καθήκον για κάθε άνθρωπο. Χωρίς χαρά η ύπαρξή μας γίνεται μίζερη και ανούσια. Πιστεύω ότι το πιο ωραίο που μπορεί να κάνει το θέατρο είναι να μιλήσει γι’ αυτό».
Τα έργα του του Ερίκ Εμμάνουελ Σμιτ ανεβαίνουν στις σκηνές όλου του κόσμου, όχι μόνο στη Γαλλία, και είναι ιδιαιτέρως αγαπητά για την ματιά του πάνω στο άνθρωπο, τον φιλοσοφικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Θα το αισθανθείτε στο «Φιλιά, Όσκαρ...», αυτήν την γλυκόπικρη ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης που αγγίζει με ευαισθησία σημαντικά θέματα και περνάει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας και αξιοπρέπειας.
