Νησί το νησί, γέφυρα τη γέφυρα, ο Βαλσάμης Δουκάκης επισκέπτεται το Μανχάταν της ερήμου και την πολυνησία του και περιμένει να επιστρέψει όταν το σκεπτόμενο αυτό Εμιράτο εξελιχθεί στον διεθνή πολιτιστικό προορισμό που οραματίζεται.
«Θα σας πρότεινα να συνεχίσετε με ένα μερλό La Fleur Laroze από το Μπορντό» με συμβουλεύει η ευγενέστατη αεροσυνοδός της Etihad Airways, καθώς αποθέτει μπροστά μου ένα πεντανόστιμο, όπως αποδεικνύεται, μεσογειακό αρνάκι με σύκα, ψητά λαχανικά και μια δροσιστική σος από γιαούρτι και αγγούρι. Λίγο νωρίτερα με είχε καλωσορίσει με το όνομά μου στη θέση μου, η οποία γίνεται, με το πάτημα ενός κουμπιού, κανονικό κρεβάτι και μου είχε εξηγήσει τα βασικά για το πλούσιο σύστημα ψυχαγωγίας εν πτήσει, από το οποίο επέλεξα τα τελευταία επεισόδια του «Mr Robot», της σειράς που κάνει θραύση αυτήν τη στιγμή στην Αμερική.
Επιστρέφοντας αργότερα στη θέση μου, βρίσκω την κουβέρτα διπλωμένη, τα περιοδικά τακτοποιημένα και ένα σοκολατάκι να με περιμένει, στα πρότυπα του turndown service που εφαρμόζουν τα καλά ξενοδοχεία. Αν όλο αυτό είναι ένα πρώτο καλωσόρισμα που επιφυλάσσει το Άμπου Ντάμπι, μέσω του επίσημου αερομεταφορέα του, στους επισκέπτες του, ένα άλλο είναι το παραδοσιακό ρόφημα από χουρμάδες με το οποίο μας υποδέχονται στο πολυτελές, θεόρατο ξενοδοχείο «Dusit Thani». Ένα ασανσέρ με ανεβάζει στον 18ο όροφο τόσο γρήγορα, που τ’ αφτιά βουλώνουν. Από τον μεγάλο τοίχο-τζαμαρία του δωματίου κοιτάζω το Άμπου Ντάμπι από ψηλά. Έχει πια νυχτώσει για τα καλά και τα φώτα του εμιράτου ανάβουν, γεμίζοντας χρώματα τον ορίζοντα.
Ένα νησί, περικυκλωμένο από άλλα νησάκια, είναι στην πραγματικότητα το Άμπου Ντάμπι, η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ένα πάλαι ποτέ ψαροχώρι για αλιείς μαργαριταριών, όπως και το γειτονικό Ντουμπάι, μέχρι την ανακάλυψη του πρώτου κοιτάσματος πετρελαίου το 1958.
Ο κοσμαγάπητος σεΐχης Ζαγέντ, στο τιμόνι του εμιράτου από το 1971 μέχρι τον θάνατό του το 2004, οραματίστηκε τη δημιουργία ενός δεύτερου Μανχάταν στην αγκαλιά της ερήμου, και τα υπόλοιπα αποτελούν (πρόσφατη) ιστορία. Στην πρώτη γνωριμία μας με την πόλη βλέπουμε πλατιές λεωφόρους, ουρανοξύστες, κι άλλους ουρανοξύστες, αμέτρητες Ferrari, Porsche και Lamborghini, αλλά και γερανούς να δίνουν σχήμα σε καινούργια επιβλητικά οικοδομήματα, εκεί που λίγο καιρό πριν υπήρχε μόνον άμμος.
Μοιραία κάνω τη σύγκριση με την εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της αντίστοιχης πρώτης βόλτας μου στο Ντουμπάι λίγα χρόνια πριν. Εκείνο το «γουάου» που είχα ασυναίσθητα αναφωνήσει τότε τώρα είναι λιγότερο έντονο, ίσως επειδή η πιο πρόσφατη ανοικοδόμηση του Άμπου Ντάμπι είναι μικρότερης κλίμακας.
Ίσως, επίσης, επειδή το Άμπου Ντάμπι, περισσότερο από μία ακόμα πανέμορφη Ντίσνεϊλαντ για μεγάλους, επιθυμεί για τον εαυτό του έναν πιο ιντελεκτουέλ ρόλο, κρίνοντας, λ.χ., από το μεγάλο πολιτιστικό hub που δημιουργείται στο νησί Saadiyat, με ναούς της τέχνης, όπως ένα ολοκαίνουργιο Λούβρο διά χειρός Ζαν Νουβέλ, ένα παράρτημα του Γκούγκενχαϊμ σε σχέδια του Φρανκ Γκέρι και ένα Εθνικό Μουσείο, σε συνεργασία με το British Museum.
Ήδη η μία από τις τρεις γέφυρες που δένουν το Άμπου Ντάμπι με τη στεριά φέρει την υπογραφή της Ζάχα Χαντίντ και εντυπωσιάζει με τους φοβερούς φωτισμούς της, ενώ το νησί Yas φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, αγώνες Formula 1, ένα αχανές θεματικό πάρκο με την υπογραφή της Ferrari, μαρίνα πολυτελών σκαφών και γήπεδα γκολφ.
Έχει το γούστο του αυτό το ιδιόμορφο island hopping αλά αραμπέσκ. Από νησάκι έτοιμο, κομπλέ με τους ουρανοξύστες του, σε νησάκι διπλανό, μια σταλιά, και από εκεί σε άλλο, με μόνο κάτοικο προς το παρόν έναν πελώριο γερανό πάνω στην άμμο, η αυτοκινητάδα διανθίζεται από τις πληροφορίες που μας δίνει η ξεναγός μας, καθώς περνάμε από τους Etihad Towers, όπου γυρίστηκαν σκηνές από το «Fast & Furious 7», τους εντυπωσιακούς πύργους Al Bahar, γνωστούς ως «ανανάδες» χάρη στο ανάγλυφο δέρμα τους από παράθυρα που ανοιγοκλείνουν, τo ξενοδοχείο «Intercontinental», το πρώτο πεντάστερο του εμιράτου, το ορατό από παντού Capital Gate που μπήκε στα ρεκόρ Γκίνες ως το κτίριο με τη μεγαλύτερη κλίση στον κόσμο.
Ναι, καλά καταλάβατε. Όπως και στο Ντουμπάι, έτσι και εδώ τα ρεκόρ σε οτιδήποτε έχουν την τιμητική τους, από τους Nation Towers που ενώνονται με την υψηλότερη γέφυρα στο είδος της μέχρι το αποκλειστικό προνόμιο της διπλής παρουσίας της πολυτελούς ξενοδοχειακής αλυσίδας St Regis, αλλά και το –μια κατηγορία από μόνο του– Μεγάλο Τζαμί (Grand Mosque).
Σχεδιασμένο από τον ίδιο τον σεΐχη Ζαγέντ, το μεγαλύτερο τζαμί των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είναι ένα τεράστιο και εντυπωσιακό κατασκευαστικό θαύμα από λευκό μάρμαρο, με 82 θόλους επτά διαφορετικών μεγεθών και τοίχους διακοσμημένους με παραδεισένιες χειροποίητες τοιχογραφίες από πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους.
Έχοντας αποχωριστεί τα παπούτσια μας στις ειδικές προθήκες, δεν μπορούμε παρά να αισθανθούμε ξαφνικά πολύ μικροί πατώντας στο μεγαλύτερο και βαρύτερο χειροποίητο χαλί του κόσμου κι ενώ στεκόμαστε κάτω από τον εντυπωσιακό πολυέλαιο των 12 τόνων, φιλοτεχνημένο από αναρίθμητα αυθεντικά κρύσταλλα Swarovski.
Πέρα πάντως από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά και ένα υπερσύγχρονο σύστημα εξωτερικού φωτισμού, χάρη στο οποίο αλλάζει ολόκληρο χρώματα ανάλογα με την πορεία του φεγγαριού, το Μεγάλο Τζαμί είναι πρωτίστως τόπος θρησκευτικής λατρείας και προσευχής, κάτι που ξαναθυμόμαστε όταν ένας φύλακας μας υποχρεώνει να διαγράψουμε την ομαδική μας selfie.
Αποσυμπίεσης συνέχεια στο Heritage Village, το οποίο αναπαριστά τη ζωή του εμιράτου στην προ πετρελαίου εποχή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι εικόνες και τα αντικείμενα που μας μεταφέρουν στους βεδουίνικους καταυλισμούς της ερήμου, από τα ξύλινα σανδάλια και τις χοντρές μάλλινες κάλτσες που φορούσαν ανάλογα με τις συνθήκες μέχρι τους δερμάτινους ασκούς που κρεμούσαν από τις καμήλες κατά τη διάρκεια του καραβανιού, ούτως ώστε το γάλα που περιείχαν να γίνει κεφίρ.
Καμήλες ολοζώντανες βλέπουμε παίρνοντας τους δρόμους της ερήμου με 4x4. Στη μικρή κοινωνία ενός εκτροφείου όπου σταματάμε, οι λυγερόκορμες κυρίες συγκεντρώνονται γύρω μας και σαν ένα μπουκέτο από λουλούδια γέρνουν όλες μαζί προς το μέρος μας για λίγα χάδια, υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιβήτορα, ο οποίος απολαμβάνει την πρωτοκαθεδρία του μακριά από το κοπάδι. Η συνέχεια του desert safari περιλαμβάνει ασφαλώς ιλιγγιώδη ανεβοκατεβάσματα στους αμμόλοφους της ερήμου μέχρι την ώρα του ηλιοβασιλέματος και κατόπιν φαγητό, ναργιλέ και αισθησιακό χορό της κοιλιάς σε μια βεδουίνικου τύπου κατασκήνωση κάτω από τα αστέρια της ερήμου.
Από το εμβληματικό «Emirates Palace» μέχρι τις μεγαλύτερες παγκόσμιες αλυσίδες, το ξενοδοχειακό σκηνικό στο Άμπου Ντάμπι είναι πλουραλιστικό. Εξίσου πληθωρική και πολυπολιτισμική είναι η γαστρονομική σκηνή του εμιράτου, ενώ ορισμένα από τα καλύτερα εστιατόριά του βρίσκονται μέσα σε ξενοδοχεία, όπως το deluxe ασιατικό «Hakkasan» στο «Emirates Palace», το ιταλικό «Frankie’s» στο «Fairmont» και το «Al Fanar», με κουζίνα των εμιράτων, στο «Ritz-Carlton». Νέα άφιξη, το διεθνώς γνωστό high-end ιαπωνικό «Zuma» στο νησί Al Maryah.
Για την ευγενική πρόσκληση ευχαριστούμε την Etihad Airways.
