Το ΕΜΣΤ γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Hannah Toticki. Τα πάντα, παντού, διαρκώς

Η Toticki έχει αναπτύξει μια προσωπική εικαστική γλώσσα η οποία εμπνέεται από τη μόδα, το design, το θέατρο και την ποπ κουλτούρα. Τα γλυπτά και οι εγκαταστάσεις της συχνά σχετίζονται άμεσα με το ανθρώπινο σώμα και μοιάζουν σε πρώτο επίπεδο με έπιπλα, αξεσουάρ ή ρούχα. Η έκθεση εξετάζει τη συναισθηματική αρχιτεκτονική που δημιουργούν τα εργασιακά περιβάλλοντα στις δυτικές κοινωνίες, τον ρόλο της κοινωνικής αναπαραγωγής στις σύγχρονες κουλτούρες της εργασίας, τις επιπτώσεις της εξουθένωσης στην καθημερινότητά μας, την εξάρτηση από την εργασία και την εργασιακή ζωή ως μορφές μιας ενδεχόμενης κοσμικής θρησκείας, και τον προβληματικό ρόλο της αϋπνίας σε μια κοινωνία που παλεύει για παραγωγικότητα, επιτάχυνση και ανάπτυξη.

Ελένη Μπαγάκη. Something like a poem, a nude and flowers in a vase

Το έργο της Ελένης Μπαγάκη περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα, γλυπτά, σχέδια, κείμενα, βιβλία, βίντεο και σημειώσεις. Η Μπαγάκη διαπλέκει σε νέες αφηγήσεις προσωπικές εμπειρίες και επινοημένα συμβάντα και διερευνά ζητήματα γύρω από τις σχέσεις, τη σεξουαλικότητα, τις έμφυλες αναπαραστάσεις ή την εργασιακή επισφάλεια, κατασκευάζοντας μια ανοιχτή αυτομυθοπλασία. Στην καλλιτεχνική της πρακτική παίζουν κεντρικό ρόλο η νομαδική περιπλάνηση και η φυγή ως υπαρξιακή συνθήκη και αναζήτηση μιας αίσθησης του ανήκειν. Η έκθεση στο ΕΜΣΤ αναπτύσσεται με πυρήνα μια σειρά ζωγραφικά έργα – συνθέσεις ανθρώπινων μορφών που στέκονται μόνες ή αλληλεπιδρούν σε φυσικά τοπία. Αφετηρία για τη δημιουργία των ανδρικών κυρίως γυμνών σωμάτων είναι η επιθυμία: η ονειρική ζωγραφική της Μπαγάκη παράγεται, όπως τονίζει η ίδια, από και για την επιθυμία.

Έρικα Σκούρτη. Όλα τα πρόσωπά σου (Profiles of You)

Η Έρικα Σκούρτη στο έντονα αυτοβιογραφικό της έργο χρησιμοποιεί το χιούμορ, την ειρωνεία, την παρωδία και την αυτοέκθεση, για να πραγματευτεί θέματα που αφορούν το συναίσθημα, την οικειότητα, την εργασία, την αμφιβολία και την αυτοβελτίωση, αλλά και το ρόλο του καλλιτέχνη σε σχέση με την τεχνολογία. Το έργο της αποτελεί μια ανοιχτή διαδικασία αυτοαφήγησης, όπου η προσωπική βιογραφία συναντά τη συλλογικότητα, το προσωπικό συνδιαλέγεται με το πολιτικό και η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Η εικαστική πρακτική της ξεκινά από μια διαδικασία παρατήρησης του εαυτού και από τη συστηματική καταγραφή της καθημερινής ζωής μέσα από τη δημιουργία έντυπων και οπτικοακουστικών ημερολογίων. Κάνοντας συστηματική χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των εφαρμογών του κινητού τηλεφώνου της, η Σκούρτη επανεπεξεργάζεται τα προσωπικά της αρχεία και δημιουργεί κειμενικά έργα σε ύφασμα ή χαρτί, αλλά και περφόρμανς, βίντεο και κολάζ που τα διακρίνει η lo-fi, ωμή και σπασμένη αισθητική.

Μιχαήλ Καρίκης. Γιατί είμαστε μαζί

Το έργο του Καρίκη διακρίνεται για την προσωπική του συμμετοχική πρακτική, που συνδυάζει βίντεο και ήχο και στοχεύει στην ανάδειξη κοινωνικών, πολιτικών και περιβαλλοντικών εντάσεων από το παρόν και την πρόσφατη ιστορία. Σε συνεργασία πάντα με ομάδες ανθρώπων, όπως μαθητές, εργαζόμενους, συνταξιούχους ή ακτιβιστές, και αντλώντας έμπνευση από την παγκόσμια βιομηχανική και πολιτική ιστορία, τη λογοτεχνία και τη μουσική πρωτοπορία, ο καλλιτέχνης ενορχηστρώνει και καταγράφει μουσικά συμβάντα που διανοίγουν χαραμάδες ελπίδας σε ένα μέλλον το οποίο προδιαγράφεται δυσοίωνο. Η έκθεση δομείται πάνω σε έξι κομβικές βιντεο-ηχητικές εγκαταστάσεις από την καλλιτεχνική πορεία του Μιχαήλ Καρίκη την τελευταία δεκαετία: Weather Orchestra (2022), Surging Seas (2022), Ferocious Love (2020), No Ordinary Protest (2018), Children of Unquiet (2014) και Sounds from Beneath (2011-2012). Οι εγκαταστάσεις αυτές συμπληρώνονται και αναπτύσσονται περαιτέρω μέσα από επιλεγμένα έργα, φωτογραφίες, κείμενα και εγκαταστάσεις μικρότερης κλίμακας. Κοινός παρονομαστής των έργων είναι η ιδιαίτερη πολυφωνική ποιητική του Καρίκη, η οποία, μέσα από διαφορετικές αφηγήσεις και μια αίσθηση αλληλεγγύης, συνδέει ομάδες ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

Modern Love. Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας

Μια ομαδική έκθεση που εξερευνά την «H αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας». Η ψηφιακή τεχνολογία και το διαδίκτυο απασχολούν εδώ τους καλλιτέχνες: η επιρροή τους στις σύγχρονες κοινωνίες, η σχέση τους με τον εργασιακό τομέα, το σώμα και το λόγο. Ο υπότιτλός της έκθεσης είναι δανεισμένος από το βιβλίο της Eva Illouz, «Cold Intimacies: The Making of Emotional Capitalism», που αναλύει πώς οι σύγχρονες στενές, οικείες σχέσεις καθορίζονται όλο και περισσότερο από οικονομικά και πολιτικά μοντέλα διαπραγμάτευσης και ανταλλαγής.

Melanie Bonajo. Progress vs Regress

Με τα βίντεο, τις περφόρμανς, τις φωτογραφίες και τις εγκαταστάσεις του, το Melanie Bonajo προτείνει εναλλακτικές, αντικαταναλωτικές μεθόδους για την επανασύνδεση μεταξύ των ανθρώπων, για τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας, της οικειότητας, της τρυφερότητας και των συναισθημάτων. Τα πειραματικά ντοκιμαντέρ του παρουσιάζουν συχνά ομάδες στο περιθώριο της κοινωνίας και υπογραμμίζουν τη σημασία μιας ισχυρής αίσθησης της κοινότητας, της ισότητας και των πολιτικών του σώματος.

Dan Perjovschi. The Long Wall Report

Ο Perjovschi έχει μετατρέψει το σχέδιο σε εργαλείο πληροφόρησης, πολιτικού σχολιασμού και ακτιβισμού. Εκφράζοντας δύσκολες ιδέες με γρήγορα εκτελεσμένα, αυθόρμητα σχέδια, η πρακτική του Perjovschi δείχνει ότι η τέχνη μπορεί να είναι πολιτική και κριτική χωρίς να είναι διδακτική και ηθικολογική. Για την πρώτη του ατομική μουσειακή έκθεση στην Ελλάδα, ο Perjovschi δημιουργεί μια καινούρια, μεγάλης κλίμακας τοιχογραφία, σχεδόν 30 μέτρων, απευθείας στον μεγαλύτερο τοίχο του φουαγιέ του ΕΜΣΤ.

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)