Παράξενος ο όρος "κύκνειο άσμα": υποννοεί το αποκορύφωμα μιας πορείας, το καλύτερο σημείο της μετά από το οποίο δεν υπάρχει απλώς πτώση, αλλά το τέλος απευθείας. Αν η Naughty Dog, δημιουργός του The Last of Us, ήθελε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο στα άρθρα μας, το κατάφερε... γιατί δεν υπάρχει καλύτερος γι' αυτό. Όχι μόνο επειδή είναι η τελευταία της δημιουργία στο PS3, πριν αναπόφευκτα τα ταλαντούχα μέλη της μεταβούν στο PS4, αλλά και επειδή η μελαγχολία ή ακόμη και θλίψη που φέρνει μαζί του ένα "κύκνειο άσμα" ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του Τhe Last of Us από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Και αυτό, η αναγνώριση αληθινών συναισθημάτων σε ένα survival thriller εν έτει 2013, είναι κατά τη γνώμη μας το πιο μεγάλο κοπλιμέντο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα video game. Είναι το περίφημο σημείο στο οποίο επιτέλους μπορούμε να μην μιλάμε "απλώς" για ψυχαγωγία, αλλά - τολμάμε - για Τέχνη.

Οι "κινηματογραφικές" φιλοδοξίες αλλά η επιθυμία του The Last of Us να παραμείνει όσο το δυνατόν μακριά από τα σχετικά κλισέ, γίνεται αντιληπτή από πολύ νωρίς. Η Αμερική που θα ακολουθούσε μετά από μία επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε βίαια "ζόμπι" (τύπου), έχει το χαρακτήρα που θα είχε στην πραγματικότητα: βίαιο, ωμό, αηδιαστικό, κυνικό. Το ζητούμενο όλων είναι η επιβίωση με κάθε τρόπο και το κίνητρο αυτό φέρνει στην επιφάνεια, φυσικά, τα χειρότερα ένστικτα. Και σε αυτό το πλαίσιο ο πρωταγωνιστής του τίτλου, ένας πρώην λαθρέμπορος ονόματι Joel, καλείται να προστατεύσει και να σώσει ένα μικρό κορίτσι, την Ellie, από όλων των ειδών τις απειλές. Η αντίθεση είναι μεγάλη και μέσα από αυτήν η Naughty Dog έχει "σφυρηλατήσει" τις περισσότερες συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές - κάποιες από τις οποίες οι παίκτες θα θυμούνται για καιρό.

Ο τρόπος του παιχνιδιού δεν είναι πρωτόγνωρος, είναι όμως προσεγμένος σε όλα του τα στοιχεία. Ο Joel και η Ellie έχουν έναν συγκεκριμένο προορισμό, στο μεσοδιάστημα όμως θα πρέπει να επιζήσουν ενάντια στους άλλους επιζώντες της επιδημίας, τερατόμορφους αντιπάλους καθώς και σε άλλα εμπόδια. Το γύρω περιβάλλον πρέπει να εξερευνηθεί μεθοδικά, υλικά να συνδυαστούν, γρίφοι να λυθούν και αντίπαλοι να εξολοθρευτούν, αυτοσχεδιάζοντας σε κάθε γωνία. Η περιγραφή θα ταίριαζε και σε άλλα games, αλλά όλα τα επιμέρους στοιχεία του The Last of Us - το μεταποκαλυπτικό σκηνικό, η σχέση επιβίωσης ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες, η κινηματογραφική αλλά "σκληρή" αισθητική - συνθέτουν ένα αμάλγαμα που δίνει την αίσθηση του διαφορετικού, του φρέσκου. Και σίγουρα του χαρακτηριστικού: δεν θα μπορούσε να "μπερδέψει" κανείς το The Last of Us με οποιοδήποτε άλλο video game, κάτι που "μιλά από μόνο του".