Σε μια ιστορική για το Κάσελ πόσο μάλλον για την Αθήνα στιγμή, ένας από τους δύο κορυφαίους εικαστικούς θεσμούς στον κόσμο αποφασίζει να συνομιλήσει με την Αθήνα μοιράζοντας τις δραστηριότητές της ισότιμα ανάμεσα στις δυο πόλεις.
Έχω πάει τρεις φορές στο Κάσελ, τηρώντας το ανά πενταετία ραντεβού με την Documenta, από την ιστορική έκθεση τού Okwui Enwezor το 2002 που άλλαξε σε πολλούς τον τρόπο που βλέπουμε την τέχνη, τη σχέση της με την κοινωνία και την περιφέρεια, μέχρι την προ διετίας διοργάνωση σε επιμέλεια της Carolyn Christov-Bakargiev, η οποία κατά τη γνώμη μου έθετε αμφιβολίες ως προς το τι διαφοροποιεί τελικά στην εποχή των δεκάδων μπιενάλε την θεωρούμενη ως πιο ιστορική και εμβληματική έκθεση στον κόσμο. Όπως και να ´χει δεν περίμενα να ξαναβρεθώ σε αυτήν την κατά τα άλλα ασήμαντη περιφερειακή γερμανική πόλη, που χωρίς τη Documenta μοιάζει ακόμη περισσότερο με μη τόπο, πριν κλείσει η πενταετία από την προηγούμενη επίσκεψή μου, πόσο μάλλον για να βρεθώ σε ένα συμπόσιο με τίτλο "Documenta 14, Κάσελ: μαθαίνοντας από την Αθήνα."
Σε μια ιστορική για το Κάσελ πόσο μάλλον για την Αθήνα στιγμή, την οποία αμφιβάλω αν μπορεί να αντιληφθεί στη σπουδαιότητά της η ελληνική πολιτεία, ένας από τους δυο κορυφαίους εικαστικούς θεσμούς στον κόσμο μαζί με τη μπιενάλε της Βενετίας, (η τελευταία Documenta συγκέντρωσε 860.000 επισκέπτες) με έντονο τοπικό χρώμα και χρηματοδοτούμενος σε μεγάλο βαθμό από τοπικούς φορείς, αποφασίζει να συνομιλήσει με την Αθήνα και με την πολιτική και καλλιτεχνική κατάσταση εδώ, μοιράζοντας τις δραστηριότητές του ισότιμα ανάμεσα στις δυο πόλεις. Η διοργάνωση δεν έχει ποτέ φιλοξενηθεί εξ´ ημισείας σε άλλη πόλη πέρα από συγκεκριμένες πλατφόρμες και παράλληλες εκδηλώσεις.
Συγκεκριμένα, τα εγκαίνια της έκθεσης έχουν προγραμματιστεί για τον Απρίλιο του 2017 στην Αθήνα και δύο μήνες μετά στο Κάσελ. Έπειτα και για ένα μήνα, η Documenta θα διεξάγεται παράλληλα με όλους τους καλλιτέχνες να δείχνουν από ένα έργο και στις δυο πόλεις. Έλληνες επιμελητές και επαγγελματίες από διαφορετικούς τομείς θα εμπλακούν στην ομάδα παραγωγής (ήδη η Μαρίνα Φωκίδη - διευθύντρια του καλλιτεχνικού γραφείου στην Αθήνα - και η Κατερίνα Τσέλου - βοηθός του καλλιτεχνικού διευθυντή - είναι στην επιμελητική ομάδα και ο Φοίβος Σακαλής στο κομμάτι της επικοινωνίας μαζί με την Annie-Claire Geisinger που ζει κι εργάζεται στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια), ενώ αναζητούνται γραφεία της Documenta στην Αθήνα, αφού η παραγωγή των έργων και η βάση της επιμελητικής ομάδας θα μοιραστεί ανάμεσα στις δυο πόλεις.
Όπως ανέφερε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Adam Szymczyk στην πρώτη παρουσίαση του εγχειρήματος στο γεμάτο αμφιθέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών του Κάσελ η πρότασή του είναι ένας τρόπος να ξαναβρεί η documenta την αίσθηση του επείγοντος, να ξαναγίνει ένα εργαλείο για την αλλαγή του παρόντος, και όχι απλά ένα format μεγάλης έκθεσης. Αναφερόμενος σε συγκεκριμένες εκθέσεις σταθμούς, όπως την εναρκτήρια του Arnold Bode αλλά και αυτές του Harald Szeemann και της Catrin David, θεωρεί ότι η Documenta χρειάζεται να ξαναβρεί τη θέση της μέσα στον σημερινό χάρτη, να επεκταθεί και σε μια άλλη πόλη και συγκεκριμένα στην Αθήνα. Θεωρεί ότι η Αθήνα ως σημείο αναφοράς ενός κόσμου που υφίσταται βίαιες μετατροπές αλλά όπου μπορεί κανείς να δει την ελπίδα, την πολυφωνία και την ειλικρινή προσπάθεια διαφορετικών προσπαθειών να ξεπεράσουν την κρίση δεν μπορεί παρά να αποτελέσει ένα μάθημα για όλους. Όχι με την έννοια μιας εξαγωγής της επανάστασης ή μιας αποικιοκρατικής κατάκτησης αλλά της διερεύνησης μιας άγνωστης περιοχής. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο τόνισε την πρόθεση του να συνεργαστεί με υπάρχουσες δομές και θεσμούς, και όχι απλά να αναζητήσει χώρους, παλιά εργοστάσια που θα φιλοξενήσουν τη documenta και μετά θα γίνουν mall! Ιδανικά θα ήθελε η documenta να αφήσει κάτι στην πόλη, να βοηθήσει τις ήδη υπάρχουσες δομές να επιβιώσουν και να ενδυναμωθούν, να αφήσει κάποιες "κατασκευές", ένα είδος κινούμενης αρχιτεκτονικής.
Η ιδέα του Νότου, γεωγραφικά αλλά και εννοιολογικά και ως κατάσταση, υπήρξε πηγή έμπνευσης για διαφορετικούς επιμελητές της ομάδας, ενώ το περιοδικό South που ίδρυσε η Μαρίνα Φωκίδη θα αποτελέσει μέρος των εκδόσεων της έκθεσης ξεκινώντας άμεσα. "Η Αθήνα δεν θα είναι η σκιά της Documenta, ίσως να είναι ο ήλιος του Κάσελ", είπε ο Γάλλος επιμελητής και μέλος της ομάδας Pierre Bal-Blanc. Είναι νωρίς για να αναρωτηθούμε πάνω στην ουσία του όλου εγχειρήματος, το πώς θα ξεφύγει από το στοιχείο του εξωτισμού (διεθνείς επιμελητές και καλλιτέχνες έρχονται να μάθουν από την Αθήνα της κρίσης) και θα επιτευχθεί η από κάτω προς τα πάνω οργανική εξέλιξη που επιθυμεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Πέρα από τους πολλαπλούς και κάποιες φορές εύκολους συμβολισμούς (Γερμανία - Ελλάδα, μια έκθεση που ταυτίστηκε με την προσπάθεια της μεταπολεμικής Γερμανίας να αναμετρηθεί με τα τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος μέσω μιας τέχνης σκεπτόμενης και πολιτικής σε μια ισοπεδωμένη από τους βομβαρδισμούς πόλη, έρχεται στην "κατεστραμμένη" Αθήνα του ρατσισμού και της πολυεπίπεδης κρίσης), το σίγουρο είναι ότι το πείραμα έχει ενδιαφέρον.
Ειδικά ως προς τις ζυμώσεις που πιθανόν να προκύψουν από την επαφή μεταξύ Ελλήνων και ξένων επιμελητών και καλλιτεχνών, η οποία θα έχει ένα βάθος χρόνου και δεν θα είναι επιφανειακή, δεδομένης και της εσωστρέφειας της ελληνικής σκηνής που δεν είναι ιδιαίτερα μαθημένη στις συνέργειες. Η Αθήνα, μαζί με όλα τα προβλήματα έχει τη "στιγμή" της, στο άμεσο μέλλον αναμένεται να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς για μια σειρά σημαντικών ανθρώπων της τέχνης και περιμένουμε με ενδιαφέρον το πως θα λειτουργήσει αυτό σε βάθος χρόνου.
Τα πρώτα μέλη της ομάδας της documenta 14 ειναι τα εξής: Pierre Bal-Blanc επιμελητής, Μαρίνα Φωκίδη διευθύντρια καλλιτεχνικού γραφείου στην Αθήνα, Hendrik Folkerts επιμελητής, Henriette Gallus διευθύντρια επικοινωνίας, Annie-Claire Geisinger συντονίστρια γραφείου επικοινωνίας στην Αθηνα, Quinn Latimer επιμελήτρια εκδόσεων, Andrea Linnenkohl βοηθός του καλλιτεχνικού διευθυντή, Hila Peleg επιμελήτρια, Christoph Platz διευθυντής εκδόσεων, Dieter Roelstraete επιμελητής, Φόιβος Σακαλής υπεύθυνος γραφείου τύπου/ελληνικά ΜΜΕ, Katrin Sauerlander διευθύντρια εκδόσεων, Monika Szewczyk επιμελήτρια, Κατερίνα Τσέλου βοηθός του καλλιτεχνικού διευθυντή.
Αναλυτικά τα βιογραφικά της ομάδας
Ο Pierre Bal-Blanc είναι ανεξάρτητος επιμελητής, διευθυντής του Contemporary Art Center (CAC) στην Μπρετινί, και διοργανωτής του “Phalanstère Project” (από το 2003), μιας σειράς από προτάσεις για επιτόπιες εκθέσεις με στόχο την κριτική αναθεώρηση της λογικής που κρύβεται πίσω από τη συγκέντρωση έργων τέχνης. Έχει επιμεληθεί τη σειρά εκθέσεων La Monnaie Vivante/Living Currency (CAC Μπρετινί/Micadanses, 2005-06˙ STUK, 2007˙ Tate Modern, 2008˙ Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Βαρσοβία, Μπιενάλε Βερολίνου, 2010), και Draft Score for an Exhibition (Le Plateau, Artissima, Secession, 2011˙ Index, 2012) οι οποίες πραγματεύονται τη συγχρονική και τη διαχρονική αντιμετώπιση του σώματος και των διαφόρων τεχνικών που χρησιμοποιούνται στην περφόρμανς στο πλαίσιο των εικαστικών τεχνών. Τα τρία κομμάτια της έκθεσης Reversibility (Frieze, 2008˙ CAC Μπρετινί, 2010˙ Peep-Hole, Μιλάνο, 2012) εμβάθυναν στις επιπτώσεις που έχει η υλική υπόσταση των αντικειμένων τέχνης, και στον ρόλο και στη μορφή των πολιτιστικών ιδρυμάτων σήμερα. Η έκθεση The Death of the Audience (Secession, 2009) φανερώνει τις διαδικασίες χειραφέτησης και αποστασιοποίησης που δημιουργούνται μεταξύ του καλλιτέχνη και του θεατή. Αυτή την εποχή ετοιμάζει την έκθεση Soleil politique που θα παρουσιαστεί στο Museion στο Μπολτσάνο της Ιταλίας.
Η Μαρίνα Φωκίδη είναι επιμελήτρια με έδρα την Αθήνα. Είναι ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνική διευθύντρια της Kunsthalle Athena, και ιδρυτικό στέλεχος και διευθύντρια σύνταξης της διετούς έκδοσης για τις τέχνες και τον πολιτισμό South as a State of Mind. Ήταν επίσης επιμελήτρια στην 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2011), επίτροπος της ελληνικής εθνικής συμμετοχής και επιμελήτρια του ελληνικού περιπτέρου στην 51η Μπιενάλε της Βενετίας (2003), και μία από τους επιμελητές της 1ης Μπιενάλε των Τιράνων (2001). Από το 2013 επιμελείται εκθέσεις στον χώρο τέχνης Πυθαγόρειο του ιδρύματος Schwarz. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλές επιμελημένες συλλογές, σε καταλόγους καλλιτεχνών και εκθέσεων και σε σημαντικά διεθνή περιοδικά και εκδόσεις τέχνης, μεταξύ των οποίων τα εξής: frieze, art-agenda, Artinfo, Flash Art, Art and Australia, και Manifesta Journal. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί επίσης στα εξής βιβλία, μεταξύ άλλων: The State and the Arts: Articulating Power and Subversion (2008), Empires, Ruins + Networks: The Transcultural Agenda in Art (2005), και Urban Ecology: Detroit and Beyond (2005).
Ο Hendrik Folkerts είναι επιμελητής στο μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ από το 2010. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και ειδικεύτηκε στη σύγχρονη τέχνη και θεωρία, στις φεμινιστικές πρακτικές και στην περφόρμανς. Από το 2009 έως το 2011 ο Folkerts ήταν συντονιστής του προγράμματος εκπαίδευσης επιμελητών στο κέντρο τεχνών de Appel στο Άμστερνταμ. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά τέχνης και σε πλατφόρμες όπως The Exhibitionist, Metropolis M, Art & the Public Sphere, Afterall Online, και Tubelight, και σε εκδόσεις του Stedelijk Museum Bureau στο Άμστερνταμ. Ο Folkerts ήταν ο επιμελητής έκδοσης του The Shadowfiles #3: On Curatorial Education (Άμστερνταμ: de Appel arts centre, 2013) και συνεπιμελητής του Facing Forward: Art & Theory from a Future Perspective (Άμστερνταμ: AUP, θα κυκλοφορήσει το 2014).
Η Henriette Gallus σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στο Βερολίνο. Εργάστηκε στο Simon Literary Agency από το 2004 έως το 2009 με ειδίκευση στο μυθιστόρημα. Από το 2009 έως το 2011 ήταν υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στον ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο Blumenbar, όπου ασχολήθηκε και με τις εκδόσεις. Επίσης, ήταν υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στον εκδοτικό οίκο Rogner & Bernhard, όπου ασχολήθηκε και με την αναζήτηση νέων βιβλίων προς δημοσίευση. Το 2011 ανέλαβε το γραφείο τύπου της dOCUMENTA (13). Το 2013 ήταν διευθύντρια επικοινωνίας και διεθνών σχέσεων της πρώτης Bergenί Assembly στη Νορβηγία με τίτλο Monday Begins on Saturday. Το 2014 ήταν υπεύθυνη για τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης στο 3ο Berlin Documentary Forum που έγινε στο Haus der Kulturen der Welt στο Βερολίνο, όπου ήταν επίσης υπεύθυνη για τα κείμενα που δημοσιεύονταν και την έκδοση του περιοδικού. Είναι ιδρυτικό στέλεχος και διευθύντρια επικοινωνίας του διεθνούς ψηφιακού εγχειρήματος Fiktion.
Η Annie-Claire Geisinger σπούδασε πολιτικές επιστήμες και πολιτιστική διαχείριση στο Sciences Po του Παρισιού. Από το 2008 έως το 2010 εργάστηκε στο Bureau des Arts Plastiques της γαλλικής πρεσβείας στο Βερολίνο όπου και οργάνωσε τις δύο πρώτες εκθέσεις Galerienaustausch Berlin-Paris. Στη συνέχεια ανέλαβε την επικοινωνία για τα εγκαίνια του νεοϊδρυθέντος Centre Pompidou στην πόλη Μετς της Γαλλίας. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα εργάστηκε σε διάφορα projects και –μεταξύ άλλων– είναι υπεύθυνη επικοινωνίας για τη Συλλογή Γιώργου Οικονόμου.
Η Quinn Latimer είναι μια Αμερικανίδα ποιήτρια, κριτικός και ενίοτε συγγραφέας και επιμελήτρια εκθέσεων που ζει στη Βασιλεία. Είναι η συγγραφέας των βιβλίων Rumored Animals (2012), που κέρδισε το American Poetry Journal Book Prize, Sarah Lucas: Describe This Distance (2013) και Film as a Form of Writing: Quinn Latimer Talks to Akram Zaatari (2014). Αρθρογραφεί στο Artforum και στο frieze, ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε μονογραφίες καλλιτεχνών και σε ανθολογίες με κριτικές. Έχει κάνει διαλέξεις και απαγγελίες σε χώρους όπως η Chisenhale Gallery στο Λονδίνο, η Whitechapel Gallery στο Λονδίνο, η Kunsthalle της Ζυρίχης και το Astrup Fearnley Museet στο Όσλο. Συνεργάστηκε με τον Adam Szymczyk στα βιβλία Stories, Myths, Ironies, and Other Songs: Conceived, Directed, Edited, and Produced by M. Auder (2014), Paul Sietsema: Interviews on Films and Works (2012), και Olinka, or Where Movement Is Created (2013). Συνεργάστηκε επίσης στην έκδοση No Core: Pamela Rosenkranz (2012). Το 2012 ήταν υποψήφια για το Pushcart Prize και πήρε την υποτροφία Arts Writers Grant από το πρόγραμμα Creative Capital | Warhol Foundation. Η Latimer σπούδασε στο Sarah Lawrence College και στο πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη, και διδάσκει στο Haute école d’art et de design (HEAD) στη Γενεύη.
H Andrea Linnenkohl είναι επιμελήτρια και μέχρι τα τέλη του 2006 εργάστηκε ως βοηθός του René Block. Από το 2008 έως το 2011 ήταν επιμελήτρια στην Kunsthalle Fridericianum υπό την επίβλεψη του καλλιτεχνικού διευθυντή Rein Wolfs. Η τωρινή συνεργασία της με την documenta δεν είναι η πρώτη με τον θεσμό: το 2007 ήταν βοηθός του διευθυντή κατασκευών στην documenta 12, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Roger M. Buergel, και το 2012 ήταν διευθύντρια του γραφείου κατασκευών στην dOCUMENTA (13) υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Carolyn Christov-Bakargiev. Το 2013 εργάστηκε για το επετειακό Kassel Documentary Film and Video Festival. Έχει επίσης συνεργαστεί με την Kunsthalle Fridericianum και έχει οργανώσει και δικά της επιμελητικά projects όπως η ομαδική έκθεση this is not the end (2012/2013).
Η Hila Peleg είναι ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια και κινηματογραφίστρια με έδρα το Βερολίνο. Είναι η ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Berlin Documentary Forum, μιας διετούς διοργάνωσης που ξεκίνησε στο Haus der Kulturen der Welt το 2010 και είναι αφιερωμένη στην παραγωγή και παρουσίαση σύγχρονων και ιστορικών πρακτικών κατά τη δημιουργία ντοκιμαντέρ σε διεπιστημονικό επίπεδο. Η Peleg έχει επιμεληθεί ατομικές εκθέσεις, μεγάλης κλίμακας ομαδικές εκθέσεις και διεπιστημονικές πολιτιστικές εκδηλώσεις σε δημόσιους φορείς ανά την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων τα KW Institute for Contemporary Art (Βερολίνο), Extra City Kunsthal (Αμβέρσα), Iniva (Λονδίνο) και Haus der Kulturen der Welt (Βερολίνο). Η Peleg ήταν μία από τους επιμελητές της Manifesta 7 (Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε/Νότιο Τιρόλο, 2008) και σήμερα είναι η επιμελήτρια του προγράμματος ταινιών της 10ης Μπιενάλε της Σαγκάης (2014). Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία A Crime Against Art (2007) προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ διεθνώς, μεταξύ των οποίων η Berlinale, τα Hot Docs και το CPH:DOX, και παρουσιάστηκε σε ιδρύματα όπως το Centre Pompidou, το New Museum και το ZKM. Η νέα της ταινία Sign Space θα προβληθεί το 2015. Η Peleg σπούδασε φωτογραφία και βίντεο στο University of Westminster του Λονδίνου και ιστορία της τέχνης στο Goldsmiths College του Λονδίνου.
Ο Christoph Platz είναι ιστορικός τέχνης, διαχειριστής έργων και παραγωγός. Στο Μύνστερ εργάστηκε στην Kunsthalle Münster, στη Westfälischer Kunstverein και στο Sculpture Projects Muenster 07. Το 2009 πήρε την επιμελητική υποτροφία Schloss Ringenberg και οργάνωσε εκθέσεις στη Γερμανία και στην Ολλανδία. Έχει γράψει για τη μεταπολεμική εξέλιξη της Kunstverein στη Γερμανία στο βιβλίο Kunstverein im Umbruch (2011), και για καλλιτέχνες όπως οι Franz Erhard Walther, Jeremy Deller, Prinz Gholam, Nedko Solakov, Sofia Hultén και Wade Guyton. Από το 2010 έως το 2012 εργάστηκε στο τμήμα διαχείρισης της dOCUMENTA (13), όπου και έγινε ένας από τους διευθυντές από τον Ιούνιο του 2012. Ήταν διευθυντής του τμήματος εκθέσεων για την πρώτη Bergen Assembly στη Νορβηγία το 2013, και εργάστηκε ως σύμβουλος στρατηγικής στο Stadtkuratorin Hamburg για την τέχνη σε δημόσιους χώρους, όπως και στην Academy of the Arts of the World στην Κολονία.
Ο Dieter Roelstraete είναι επικεφαλής επιμελητής στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγου, όπου πρόσφατα οργάνωσε τις εκθέσεις The Way of the Shovel: Art as Archaeology (2013) και Simon Starling: Metamorphology (2014). Από το 2003 έως το 2011 ήταν επιμελητής στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αμβέρσας (MuHKA), όπου διοργάνωσε μεγάλης κλίμακας ομαδικές εκθέσεις, μονογραφίες όπως οι ακόλουθες: Emotion Pictures (2005), Intertidal, μια επισκόπηση της σύγχρονης τέχνης από το Βανκούβερ (2005), The Order of Things (2008), Liam Gillick and Lawrence Weiner: A Syntax of Dependency (2011), A Rua (The Street) (2011), Chantal Akerman: Too Far, Too Close (2012), και τα συνεργατικά projects Academy. Learning from Art (2006) και Kerry James Marshall: Paintings and Other Stuff (2013). Από το 2007 έως το 2011 δίδαξε στο πρόγραμμα εκπαίδευσης επιμελητών του κέντρου τεχνών de Appel στο Άμστερνταμ και στο ινστιτούτο Piet Zwart στο Ρότερνταμ. Συνεργάστηκε στο παρελθόν με το Afterall, είναι συνιδρυτής του περιοδικού F.R. DAVID, ενώ τα κείμενά του πάνω στη σύγχρονη τέχνη και σε σχετικά με αυτήν φιλοσοφικά ζητήματα έχουν δημοσιευτεί ευρέως σε πολλούς καταλόγους και περιοδικά, μεταξύ των οποίων τα Artforum, e-flux journal, frieze, Mousse Magazine, και Texte zur Kunst.
Ο Φοίβος Σακαλής είναι δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια στο τμήμα μάρκετινγκ γνωστών ελληνικών εταιρειών πριν ασχοληθεί με την τέχνη. Το 1998 ανέλαβε υπεύθυνος γραφείου τύπου και δημοσίων σχέσεων του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, όπου και παρέμεινε έως το 2002. Έκτοτε έχει εργαστεί ως σύμβουλος επικοινωνίας σε σημαντικούς πολιτιστικούς οργανισμούς, όπως το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η γκαλερί Gagosian Αθήνας. Από το 2009 έως το 2011 ήταν διευθυντής επικοινωνίας της Διεθνούς Συνάντησης Σύγχρονης Τέχνης Art-Athina. Παράλληλα εργάζεται και ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος με ειδίκευση στα θέματα τέχνης και έχει συνεργαστεί με πολλές ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις. Είναι μέλος της AICA Hellas.
Η Katrin Sauerländer είναι ιστορικός τέχνης και επιμελείται εκδόσεις σύγχρονης τέχνης. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Κολονία εργάστηκε ως βοηθός ερευνητή στην έκθεση Art Worlds in Dialogue στο μουσείο Ludwig της Κολονίας. Από το 2001 έως το 2003 ήταν υπεύθυνη για τον τύπο και τις εκδόσεις στο Kunstverein του Αμβούργου, και από το 2003 έως το 2006 εργάστηκε στον εκδοτικό οίκο REVOLVER Archiv für aktuelle Kunst στη Φρανκφούρτη. Έχει επιμεληθεί πολλές εκδόσεις για πολιτιστικούς οργανισμούς, καλλιτέχνες και εκδότες από το 2007, και ήταν η διευθύντρια εκδόσεων για την 5η και την 6η Μπιενάλε του Βερολίνου, το 2008 και το 2010 αντίστοιχα. Από το 2010 έως το 2012 ήταν διευθύντρια εκδόσεων για την dOCUMENTA (13).
Η Monika Szewczyk είναι η επιμελήτρια του προγράμματος εικαστικών τεχνών στο κέντρο τεχνών Reva and David Logan του πανεπιστημίου του Σικάγου, όπου είναι και λέκτορας στο τμήμα Καλών Τεχνών και Ιστορίας της Τέχνης. Η πιο πρόσφατη έκθεσή της στο κέντρο Logan, η Szalon, φέρνει στο προσκήνιο καλλιτεχνικές πρακτικές που έχουν τις ρίζες τους στην προφορική παράδοση και άλλες οριακές αισθητικές εμπειρίες. Έχει διατελέσει διευθύντρια εκδόσεων στο κέντρο σύγχρονης τέχνης Witte de With στο Ρότερνταμ (2008-11), βοηθός επιμελήτρια στη Vancouver Art Gallery (2004-07) και συντονίστρια εκθέσεων στη Satellite Gallery της Morris and Helen Belkin Art Gallery του πανεπιστημίου British Columbia στο κέντρο του Βανκούβερ. Έχει διδάξει στο Emily Carr University of Art + Design (Βανκούβερ), στο ινστιτούτο Piet Zwart (Ρότερνταμ), και στην Bergen Art Academy. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλούς καταλόγους και περιοδικά όπως τα Afterall, Artforum, The Exhibitionist και το διαδικτυακό e-flux journal.
Η Κατερίνα Τσέλου σπούδασε φιλολογία και ιστορία της τέχνης στην Αθήνα και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη θεωρία της τέχνης στο EHESS (École des hautes études en sciences sociales) στο Παρίσι. Από το 2007 έως το 2008 εργάστηκε ως συντονίστρια του εκθεσιακού προγράμματος και διευθύντρια διεθνών σχέσεων και διανομής ταινιών στο κέντρο Argos, Centre for Art and Media στις Βρυξέλλες. Από το 2009 έως το 2013 ήταν επιμελήτρια των εκθέσεων στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, όπου διερεύνησε τον χώρο μεταξύ θεάτρου και εικαστικών τεχνών. Το 2013 ήταν μία από τις επιμελήτριες και συντονίστρια της επιμελητικής ομάδας για την 4η Μπιενάλε της Αθήνας. Έχει επίσης οργανώσει εκθέσεις ως ανεξάρτητη επιμελήτρια στην Ελλάδα, σε συνεργασία με σημαντικούς θεσμούς όπως το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και το Θέατρο του Νότου.
